Τα παιδικά μας χρόνια. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Τα πιο ανέμελα χρόνια, αυτά μαζί με τα σχολικά. Γονείς, μεγαλύτερα αδέρφια και ξαδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θείες, είναι κατά πάνω μας. Κάποιες φορές για να μας βοηθήσουν, άλλες για να μας χαρούν, ενώ άλλες για να μας δείξουν ποιο είναι το σωστό. Μέχρι την ηλικία των επτά, τα παιδιά συλλέγουν πληροφορίες, καταστάσεις και συμπεριφορές, προκειμένου να χτίσουν τη δική τους προσωπικότητα. Για αυτό και οι ψυχολόγοι λένε πως αυτά τα χρόνια είναι τα πιο καθοριστικά για την μετέπειτα ζωή μας.
Μια σύντομη αναδρομή στα παιδικά μου χρόνια
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όντως ανέμελα. Δέχτηκα και έδωσα πολλή αγάπη, μέσα σε ένα ζεστό και οικείο περιβάλλον. Μιας και ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας όλοι προσπαθούσαν για το καλύτερο, φοβούμενοι συνεχώς μην κάνουν κάποιο λάθος. Να μου δώσουν τα σωστά ερεθίσματα και πατήματα, να βάλουν όρια, αλλά να μην είναι και πολύ αυστηροί, να μου κάνουν τα χατίρια, αλλά να μην με κάνουν και κακομαθημένη.
Μεγαλωμένη με κατοικίδιο, έμαθα από πολύ μικρή να αγαπάω τα ζώα, να τα φροντίζω και να τα σέβομαι. Παρόλο, που δεν είχα αδέρφια, έμαθα να μοιράζομαι, να ακούω τι έχουν να πουν οι γύρω μου και να μην είμαι εγωίστρια. Κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο μου διάβαζαν και από ένα παραμύθι και αυτό συνέβαλε σημαντικά στο να λατρέψω τη λογοτεχνία, καθώς εκείνη έχει την ικανότητα να μας χαλαρώνει, να μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο δημιουργικά και να είμαστε πιο αισιόδοξοι και για το σήμερα αλλά και για το αύριο. Έμαθα να αγαπώ τη θάλασσα και το καλοκαίρι, τις βόλτες, και προπάντων τα Χριστούγεννα. Όταν ήρθε ο αδερφός μου σε τούτο τον κόσμο, παρόλο που στην αρχή μάλλον τον ανεχόμουν, στη συνέχεια τον συνήθισα και τον αγάπησα και αυτόν, καθώς έβλεπα με τι λατρεία τον κοιτούσαν οι γύρω μου. Ναι, κοιτώντας πίσω, όλα όσα έκανα τότε αυτά κάνω και τώρα, επομένως και τα δικά μου παιδικά χρόνια ήταν καθοριστικά. Αυτό όμως δεν είναι ο κανόνας.
Εμπειρίες που σε στιγμάτισαν στην πρώιμη παιδική ηλικία
Όταν έχεις διαπράξει κάποιο έγκλημα και δικάζεσαι, ένα από τα πράγματα που θα ερωτηθείς είναι για την οικογενειακή σου κατάσταση και τα παιδικά σου χρόνια, αν αυτά ήταν δύσκολα ή εύκολα. Αν είχες γονείς που σε αγαπούσαν ή και αν υπήρξε ποτέ κάποια τραυματική εμπειρία, που μπορεί να σε στιγμάτισε. Η πρώιμη παιδική μας ηλικία παίζει σημαντικό ρόλο για το πως μπορεί να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα, τις σχέσεις μας με τους άλλους, τους στόχους και τα όνειρα μας. Όμως, όπως δυο σταγόνες νερό δεν μπορούν να είναι πλήρως πανομοιότυπες, έτσι και οι άνθρωποι δεν βιώνουν με τον ίδιο τρόπο παρεμφερείς καταστάσεις.
Σε τούτη τη ζωή δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί για να έχουμε τα ιδανικά παιδικά χρόνια. Πολλοί μεγάλωσαν σε ένα τοξικό περιβάλλον, με γονείς κακοποιητικούς, που τους χτυπούσαν ή τους ασκούσαν ψυχολογική βία, άλλοι σε φτωχές συνοικίες που είχαν όμως ένα σπίτι και μια καρδιά πλούσια σε αγάπη και ζεστασιά, ενώ άλλοι φαινομενικά τέλειοι, με πολλά χρήματα και μεγάλα σπίτια, μεγάλωσαν απομονωμένοι, καθώς οι γονείς να ήταν τρομερά απασχολημένοι. Παιδιά μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία, άλλα μένουν χωρίς πατέρα ή μητέρα, και άλλα δεν είχαν τη δυνατότητα να τους γνωρίσουν ποτέ. Κανένας μας δεν μεγάλωσε με τον ίδιο τρόπο, για αυτό όπως και τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα, έτσι και η προσωπικότητα μας είναι μοναδική.
Το τι θα κάνεις είναι θέμα χαρακτήρα
Κοίτα γύρω σου πόσοι άνθρωποι που ξεκίνησαν από το μηδέν, που δεν είχαν ούτε παπούτσια να φορέσουν, είναι τώρα δυνατοί, τρανοί και επιτυχημένοι. Άνθρωποι που μπορεί να έζησαν τα πιο δύσκολα παιδικά χρόνια και να μην πίστευε κανείς ότι θα τα καταφέρουν, ούτε καν οι ίδιοι. Δες άλλους που παρόλο που είχαν όλα τα εφόδια που τους χρειάζονταν, έφυγαν από τον “σωστό” δρόμο και δεν κατάφεραν και πολλά, όπως πίστευε ο κόσμος. Το τι θα καταφέρεις να κάνεις στη ζωή σου εξαρτάται από εσένα και την προσωπικότητα σου.
Κίνητρα, δυσκολίες, κλειστά στόματα και το γλυκόπιοτο ποτό
Κάποιοι τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια, τους τοξικούς γονείς, τη φτώχεια, τη μοναξιά, τα χρησιμοποίησαν ως κίνητρο, για να μπορέσουν να “απελευθερωθούν” από αυτά τα δεσμά και να κάνουν τον κόσμο, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άλλους, καλύτερο. Δεν στηρίχθηκαν στα λεγόμενα πολλών ότι δεν θα καταφέρουν τίποτα, καθώς κανένας δεν ενδιαφέρεται για αυτούς. Στάθηκαν στα πόδια τους και πάλεψαν με νύχια και με δόντια, μέχρι να μην μπορούν άλλο, αλλά ακόμη και τότε δεν σταμάτησαν. Άλλοι, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κάνουν και πολλά, γιατί όλα όσα έζησαν και πέρασαν, όταν ήταν ακόμη μικρά παιδιά, όταν το μόνο που θα έπρεπε να τα νοιάζει είναι το τι παιχνίδι θα παίξουν μετά, τους στιγμάτισαν, δεν τους άφησαν να προχωρήσουν, έγιναν όλα αυτά που φοβόντουσαν ότι θα γίνουν, τα χέρια τους ήταν δεμένα, γιατί όταν το στόμα τους έπρεπε να ανοίξει για να ουρλιάξει για βοήθεια, παρέμεινε κλειστό. Ήταν μονό μικρά αθώα παιδιά!
Άνθρωποι από πλούσιες οικογένειες, που έζησαν τα φαινομενικά ιδανικά παιδικά χρόνια, καθώς τους έδιναν ότι ζητούσαν, έπεσαν στις ουσίες, εντάχθηκαν σε ένα φαύλο κύκλο μοναξιάς, καθώς τίποτα πλέον δεν τους ευχαριστούσε, μπορεί ακόμη και να έδωσαν τέλος στη ζωή τους, γιατί πίστεψαν ότι είχαν δει, είχαν νιώσει και κάνει τα πάντα. Όμως, παρόλο που μπορεί να είχαν τα πάντα, ίσως να μην έμαθαν ποτέ τι σημαίνει αγάπη, πατρική και μητρική φροντίδα, οικογενειακή θαλπωρή. Άλλοι πάλι, μπόρεσαν να πάνε τις οικογενειακές επιχειρήσεις ένα βήμα παρακάτω, έγιναν ακόμα πιο πλούσιοι και επιτυχημένοι από τους γονείς τους, καθώς μπήκαν από μικροί σε αυτό το νόημα. Βλέπεις η επιτυχία και το χρήμα είναι ένα ποτό γλυκόπιοτο, έτσι και σου μπει το μικρόβιο δύσκολα το αποβάλλεις από μέσα σου. Βέβαια, μπορεί να έμοιασαν στον επαγγελματικό μόνο τομέα στους γονείς τους και όχι στον προσωπικό. Να έγιναν οι πιο αγαπητοί άνθρωποι, αλλά μπορεί και να έγιναν “τέρατα”. Αυτό φαντάζομαι το βλέπεις μόνο άμα τους γνωρίσεις προσωπικά.
Γονείς, επιτυχία, πρότυπα και παραδείγματα προς αποφυγήν
Ο κάθε άνθρωπος βάσει χαρακτήρα, δέχεται τις πληροφορίες και τα ερεθίσματα διαφορετικά, για αυτό και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα κάνει κάποιος μέχρι να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια. Άλλοι προσπαθούν να μοιάσουν στους γονείς τους, καθώς τους έχουν ως πρότυπα, ενώ άλλοι προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο, καθώς τους βλέπουν ως παραδείγματα προς αποφυγήν.
Ναι, τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά που μας κάνουν αυτούς που είμαστε. Όσα περάσαμε, νιώσαμε και είδαμε όταν ήμασταν ακόμη επτά, τα διοχετεύσαμε διαφορετικά, ίσως και τα διαχειριστήκαμε αλλιώς. Το τι θα γίνεις στη ζωή σου, επιτυχημένος, πλούσιος, καλός γονιός, καλός άνθρωπος, ή ακριβώς τα αντίθετα από αυτά, έχει να κάνει με το πως διαχειρίστηκες αυτά τα ερεθίσματα και αυτές τις καταστάσεις.
Η εύπλαστη προσωπικότητα των παιδιών
Όταν είσαι παιδί δεν ευθύνεσαι για τίποτα. Είσαι ένα αθώο πλασματάκι που τώρα μαθαίνει τον κόσμο, οι άλλοι πρέπει να παίρνουν τις ευθύνες, δηλαδή, η οικογένεια σου. Όλοι μπορούν να γίνουν γονείς, απλώς πρέπει να είναι σίγουροι ότι μπορούν να πλάσουν με το σωστό τρόπο την προσωπικότητα ενός παιδιού, που είναι μαλακή σαν πλαστελίνη. Τέλος, για να μην είμαστε άδικοι, ναι, η παιδική σου ηλικία είναι καθοριστική, αλλά δε φταίει και για όλα αυτή. Πρέπει εσύ μεγαλώνοντας, να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν, να αναζητήσεις βοήθεια αν χρειάζεται και να μάθεις να παίρνεις, κατά κύριο λόγο, σωστές και συνειδητές αποφάσεις που θα συμβάλλουν για το καλό τόσο το δικό σου όσο και των γύρω σου.
