Θάνατος. Και ποιος δεν τον φοβάται; Όλοι ιδρώνουμε και ξεροκαταπίνουμε μόνο στην ιδέα ότι μια μέρα δεν θα είμαστε κάτοικοι αυτού εδώ του πλανήτη, και πως θα αφήσουμε πίσω αγαπημένα πρόσωπα και όλα όσα καταφέραμε όσο ζούσαμε. Σίγουρα, πέρα από τον φόβο, υπάρχει και το αίσθημα μιας λύτρωσης για αυτούς που ίσως έζησαν μια ζωή δύσκολη, μια ζωή ασφυκτικά γεμάτη ή ακόμα και βασανιστικά άδεια. Ο καθένας μας λοιπόν, αντιμετωπίζει αυτό το κομμάτι διαφορετικά, άλλος αποφεύγει να το σκέφτεται, άλλος αγχώνεται, ενώ άλλος λέει πως ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Το κοινό που έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους είναι ότι τους νοιάζει πως θα τους θυμάται ο κόσμος αφού αυτοί γίνουν “πουλιά στον ουρανό”, και πώς το ξέρω αυτό; Θα εξηγήσω αμέσως τώρα.
Από τα παλιά χρόνια η υστεροφημία ήταν η αρχή και το τέλος. Για αυτό λοιπόν, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ζούσαν μια ζωή μετρημένη και σωστή και όταν ερχόταν η ώρα να πολεμήσουν για την μητέρα πατρίδα προτιμούσαν να σκοτωθούν στο πεδίο της μάχης, και να τους τιμήσουν αλλά και να τους θυμούνται σαν ήρωες, παρά να ζήσουν και να γυρίσουν πίσω στο σπιτικό τους, όπου εκεί θα πέθαιναν ως απλοί πολίτες. Κάτι ανάλογο ισχύει και σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι πράττουν έτσι ώστε να αφήσουν ένα όνομα φιλάνθρωπου, που πρόσφερε πολλά στην κοινωνία αλλά και στην οικογένεια του. Την υστεροφημία λοιπόν, θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την περιουσία, όταν είσαι αγαπητός μετά τον θάνατο σου, είναι λες και είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος όταν είσαι εν ζωή.
Ποιος δεν θέλει να τον θυμούνται άλλωστε; Μόνο όταν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και να αναφέρουμε κάποιον, τότε είναι που πεθαίνει στ’ αλήθεια. Για αυτό τον λόγο θέλουμε να μας θυμούνται. Άλλωστε ό,τι υλικό και να κάνουμε σε αυτή την ζωή είναι μάταιο, τίποτα από αυτά δεν θα πάρουμε μαζί μας, ούτε κτίρια, ούτε χρήματα, ούτε αυτοκίνητα, το μόνο που μπορούμε να πάρουμε είναι η αγάπη, η περηφάνια και ο θαυμασμός, τόσο των αγαπημένων μας, όσο και όλων των υπόλοιπων.
Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει καθημερινά να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, να περνάμε χρόνο με την οικογένεια μας, να βοηθάμε όπως μπορούμε αυτούς που το έχουν ανάγκη, ανθρώπους και ζώα, και να μην αδικούμε κανέναν. Οι δήθεν φιλάνθρωποι “τραβάνε μάτι”, για αυτό φρόντισε ό,τι κάνεις να το εννοείς και να βγαίνει από την καρδιά σου. Η υστεροφημία έχει αξία, γιατί λόγω αυτής γίνεσαι αθάνατος, ο χρόνος δεν περνάει από πάνω σου, τα μαλλιά σου δεν θα ασπρίσουν και πάντα όλοι θα σε φέρουν στο μυαλό τους με αγάπη και χαρά.
Η ζωή κρατάει μονάχα μια στιγμή. Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου αυτή έχει περάσει. Ό,τι και να κάνεις λοιπόν, αύριο δεν θα έχει αξία. Αντίθετα, ο θάνατος διαρκεί μια αιωνιότητα, και σε αυτόν μετράει μόνο το πως είναι το εσωτερικό σου. Εκεί δεν θα μπορέσεις να εξαγοράσεις και να τυφλώσεις κανέναν με τα πλούτη σου, εκεί αυτά δεν έχουν αξία. Αξία έχει να είσαι καλός άνθρωπος, συμπονετικός και δίκαιος. Ο θάνατος δεν κοιτάει περιουσία παρά μόνο συμπεριφορά και την ουσία που έχεις σαν άνθρωπος.
Δυστυχώς όμως, εκτός από εκείνους που ζούνε κάθε μέρα μια μετρημένη ζωή, και παίρνουν τον θάνατο στα σοβαρά, υπάρχουν και εκείνοι που για το μόνο που νοιάζονται είναι η περιουσία τους, και πως θα γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που στην πραγματικότητα είναι φτωχοί, και που μια μέρα θα είναι σαν να μην έζησαν ποτέ, καθώς τα πλούτη μαζεύονται δύσκολα, αλλά από την στιγμή που εσύ θα φύγεις, δεν μπορούν να σε φέρουν πίσω.
Όλοι αν μπορούσαμε θα γινόμασταν αθάνατοι, δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο είμαστε μέσα στα ανθρώπινα σώματα. Για αυτό λοιπόν, επιθυμούμε και αποζητάμε να μας θυμούνται με αγάπη και περηφάνια αφού έρθει ο θάνατος μας, να αναπολούν τις στιγμές που περάσαμε μαζί, αλλά και το έργο που κάναμε όσο ζούσαμε. Με αυτόν τον τρόπο οι ψυχές μας, θα είναι αθάνατες, δεν θα ξεχαστούν ποτέ, ενώ παράλληλα θα βρούμε και την γαλήνη που ζητάμε.
