Το (πρώην) αφεντικό μου, μου έμαθε ότι είμαι χαζή. Ότι δεν τα πιάνω και πολύ γρήγορα εν πάση περιπτώσει. Ήθελα να του πω: «τι ωραία που θα ήταν αν όντως συνέβαινε αυτό», πιθανότατα θα ήμουν πιο ξέγνοιαστη, θα αισθανόμουν πιο ανάλαφρη, δεν θα με απασχολούσαν και πολλά πράγματα, ούτε σε σχέση με τον εαυτό μου, ούτε σε σχέση με τον κόσμο. Το αφεντικό μου επίσης, μου έμαθε ότι πρέπει να λέω «εντάξει», πρέπει να συμφωνώ με μια συμπεριφορά που είναι υποτιμητική προς το άτομο μου, γιατί στην τελική πληρώνομαι και πως τολμάω να μιλάω κιόλας. Εντάξει, το αφεντικό μου δεν είναι και τόσο κακός, είναι καλός άνθρωπος. Όντως, δεν το λέω ειρωνικά. Απλά, το να είσαι καλός άνθρωπος ή τέλος πάντων να έχεις καλές προθέσεις, δεν σημαίνει ότι δεν έχεις κόμπλεξ, ότι δεν θέλεις να επιβάλλεσαι, ότι δεν θέλεις εσύ να είσαι ο καλύτερος(εις βάρος όλων των άλλων), εσύ να μην κάνεις ποτέ λάθη. Ξέρεις τι, τα σέβομαι όλα αυτά, όλες αυτές τις ανάγκες σου, που στο τέλος σε εσένα κάνουν κακό, αλλά στην πραγματικότητα, δεν σου δίνει κανένας το δικαίωμα να φέρεσαι έτσι, και να τα πετάς όλα αυτά, τα δικά σου θέματα στην μούρη μου, χωρίς να φταίω. Αγαπητό αφεντικό, δεν είμαι κάδος σκουπιδιών, συγγνώμη που στο χαλάω.
Τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση, που πλέον δεν είναι κρίση, αλλά κανονικότητα, υπάρχει φόβος γύρω μας. Συνέχεια, και πολύς. Φόβος πηχτός σαν γλίτσα που κανένας δεν φαίνεται ότι μπορεί να την καθαρίσει και έτσι σέρνεται στους δρόμους, μπαίνει μέσα στα σπίτια, δηλητηριάζει, κόβει ελπίδες, δημιουργεί ανασφάλειες και εξαντλημένους ανθρώπους. Πιστεύω ότι το (πρώην) αφεντικό μου σίγουρα θα νιώθει έτσι σε ένα βαθμό, με τα νέα μέτρα που έχουν επηρεάσει όλους μας, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη από ότι πριν. Προσπαθώ να μην το βλέπω μονόπλευρα, να καταλάβω και τις ανησυχίες ενός ανθρώπου που η πηγή εσόδων του είναι οι μειωμένοι πια πελάτες, και πως αυτό επηρεάζει την κατάσταση. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτή την συμπεριφορά.
Έχω μπει ακόμα και στην διαδικασία να σκεφτώ αν κάπου φταίω και γω, αν αξίζω τέλος πάντων να μου φέρονται έτσι, αλλά όχι. Ένα μεγάλο και δυνατό όχι σε όλους τους ανθρώπους που έχουν παρόμοιες συμπεριφορές. Το πρόβλημα αγαπητό αφεντικό, δεν το έχω εγώ. Εύχομαι πραγματικά κάποια στιγμή, να καταλάβεις ότι το έχεις εσύ, ώστε οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί σου, να μην σε φοβούνται, αλλά να σε σέβονται.
Πιστεύω πολλοί άνθρωποι έχουν βρεθεί στην θέση μου, δυστυχώς. Πολλοί άνθρωποι ανέχονται συμπεριφορές στην δουλειά τους, όποια και αν είναι αυτή, γιατί υπάρχει ανάγκη. Υπάρχει ανάγκη να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, το φαγητό τους, τα φροντιστήρια των παιδιών τους. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ή ακόμα χειρότερα με το (πρώην) αφεντικό μου, και αν βρεθούν και εκείνοι σε θέση ισχύος να λειτουργούν με τον ίδιο και ίσως χειρότερο τρόπο. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι, πώς σέβεσαι τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, τους ανθρώπους που δουλεύεις μαζί. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αποτελούν την ομάδα σου, δεν είναι κατώτεροι από εσένα. Είναι συνεργάτες σου, μην τους κάνεις να δουλεύουν για εσένα, κάνε τους να δουλεύουν με εσένα. Να νιώθουν ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι, αλλά να έχουν την επιθυμία να συμβάλουν. Δεν είναι αντίπαλοι, είστε στην ίδια πλευρά!
Προς το (πρώην) αφεντικό μου, αλλά και όλα τα αφεντικά εκεί έξω, τους ανθρώπους που δουλεύουν στην επιχείρηση σας, να τους φέρεστε όμορφα, και εκείνοι έχουν προβλήματα όπως και εσείς. Στο τέλος της μέρας απλά θέλουν να κάνουν την δουλειά τους, μην τους το κάνετε πιο δύσκολο από ότι μπορεί να είναι.
