Εχτές το βράδυ ξύπνησα από κάτι περίεργους θορύβους, σαν έκρηξη. Είχα ανοιχτά τα παράθυρα γιατί κάνει και πάρα πολύ ζέστη, και μέσα στον ύπνο μου άκουσα κάτι σαν να σκάει. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν το σκουπιδιάρικο. Βγαίνω έξω απλά να βεβαιωθώ ότι όλα είναι καλά για να ξανακοιμηθώ λοιπόν. Όπως πλησιάζω στο παράθυρο βλέπω ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Ένα αμάξι ακριβώς κάτω από το σπίτι μου είχε τυλιχτεί στις φλόγες! Εντάξει, τα έπαθα όλα 5 η ώρα το ξημέρωμα! Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι είναι αυτό που έβλεπα, ανοιγόκλεισα 5-6 φορές τα μάτια μου, κυρίως γιατί “λογικά”, δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται έτσι ξαφνικά ένα αμάξι να έχει πάρει φωτιά, λες και είμαστε σε βίντεο κλιπ του Στάν ένιωσα! Μετά το πρώτο σοκ είδα ότι και το μπροστά αμάξι είχε “κολλήσει”. Βρίσκονταν πια και τα δύο στην ίδια μοίρα. Μετά, άρχισα να κάνω σκέψεις…
Τι θα γινόταν αν το αμάξι αυτό ήταν δικό μου; Τι θα γινόταν αν το μπροστά αμάξι ήταν δικό μου; Αν γινόταν μια μεγάλη έκρηξη και έσπαγαν τα παράθυρα του σπιτιού μου. Αν έσπαγαν τα παράθυρα του αμαξιού μου που ήταν από την άλλη μεριά της πλατείας; Μετά από αυτές τις σκέψεις, σκέφτηκα και τον άνθρωπο που όντως του άνηκε το αμάξι. Είδατε πόσο εγωιστές; Μα συγγνώμη φυσιολογικό δεν είναι; Αν δεν προστατεύσουμε εμείς τον εαυτό μας, ποιος θα το κάνει; Ξέρετε πότε αισθανόμαστε ευάλωτοι ε; Πότε αισθανόμαστε λίγοι και μικροί. Όταν περιμένουμε από κάποιον άλλον να μας βάλει μπροστά. Όταν περιμένουμε από κάποιον άλλον να μας “σώσει”. Όταν είμαστε σαν αυτό το αμάξι που η μόνη του σωτηρία πια είναι η πυροσβεστική. Είχε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για τον “εαυτό του”, ούτε το ίδιο ούτε ο ιδιοκτήτης του.
Έρχεται λοιπόν η πυροσβεστική, τα πλακώνουν και τα δύο με τις μάνικες, την σβήνουν την φωτιά. Μετά από λίγο φέρνουν και ένα πριόνι για να κόψουν το καπό του αμαξιού που είχε πάρει πρώτο φωτιά, πεταγόντουσαν εκεί σπίθες, χαμός! Όλα αυτά 5 ώρα το πρωί. Σε λίγο ξημέρωνε δηλαδή. Είχα κολλήσει στο τζάμι και κοιτούσα την όλη επιχείρηση. Ήταν μαγικό! Πρώτη φορά είδα αμάξι να καίγεται! Όσο περνούσε η ώρα όμως όλο και πιο πολύ άρχισα να σκέφτομαι τους ιδιοκτήτες τους. Παραδόξως πιο πολύ άρχισα να λυπάμαι τον ιδιοκτήτη του μπροστινού αμαξιού, σκεφτόμουν “το καημένο κόλλησε φωτιά!”, δεν έφταιγε και σε τίποτα! Φαντάσου να είχα παρκάρει εγώ στην θέση αυτουνού! Πάλι εγωιστική σκέψη. Εντάξει, είπαμε. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, και δεν είναι κακό, αρκεί να μην μένουμε μόνο μέχρι εκεί. Να προχωράμε παραπέρα, στο συλλογικό, εκεί είναι που συνδεόμαστε, που μαθαίνουμε και άλλα πράγματα για τον εαυτό μας και για τους άλλους ανθρώπους. Και οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να είναι συναρπαστικοί!
Όλες αυτές οι σκέψεις από ένα αμάξι που έτσι ξαφνικά(;) πήρε φωτιά! Φανταστείτε να γινόταν ένας σεισμός. Να έπεφταν όλα τα σπίτια. Φανταστείτε να γινόταν μια μεγάλη πλημμύρα, να έβρεχε συνέχεια επί μήνες. Φανταστείτε πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι. Σαν και αυτό το αμάξι, που ο ιδιοκτήτης του το άφησε εκεί και πήγε σπίτι. Ήξερε; Όχι. Ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον; Όχι. Γιατί ζούμε σαν να ξέρουμε; Ε;
