Τι θα κάνεις σήμερα το βράδυ; Θα βγεις;
Τι θα κάνεις σήμερα το βράδυ; Θα βγεις; Μπα…δεν νομίζω! Γιατί; Είναι Σάββατο βράδυ. Μέσα θα μείνεις; Ναι μωρέ, δεν έχω και πολύ όρεξη. Τι έχεις; Τίποτα, απλώς είμαι λίγο κουρασμένη, οπότε θέλω να κάτσω σπίτι. Ναι, αλλά είναι κρίμα να μείνεις σπίτι. Όχι, το προτιμώ. Πού να βγαίνεις τώρα; Άσε που έχει και κρύο έξω. Καλύτερα σπίτι. Επίσης βγήκα για καφέ το απόγευμα. Το απόγευμα. Τώρα γιατί όχι; Σου εξήγησα! Είμαι κουρασμένη. Άσε που έχει περάσει και η ώρα. Όσο να είναι, θέλω και ώρα μέχρι να ετοιμαστώ…Αυτό που το πας; Είδες που στα λέω; Καλύτερα σπίτι. Να ηρεμήσει και λίγο το κεφάλι μου. Δεν μου τα λες και πολύ καλά, αλλά τέλος πάντων.
Δεν σου αφήνω και πολλά περιθώρια όπως βλέπεις για να μου αλλάξεις γνώμη. Αυτό βλέπω και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Μήπως τσακώθηκες με τα παιδιά; Όχι! Πώς σου ήρθε αυτό; Εε…για να μου λες ότι δεν έχεις όρεξη να βγεις, λογικά κάτι πρέπει να έχει συμβεί. Όχι σου λέω, όλα καλά με τα παιδιά. Να…έχουν και εκείνα τα δικά τους, οπότε είπαμε να το αφήσουμε. Θα δω καμιά ταινία και μετά θα πέσω για ύπνο. Είμαι και κουρασμένη όπως σου είπα. Εσύ; Τι θα κάνεις σήμερα; Θα βγεις; Έτσι λέω, αλλά πιο αργά. Δεν θα αργήσω να γυρίσω. Ναι, ναι ξέρω…ξέρω…μην αγχώνεσαι. Θα έχεις γυρίσει πριν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα και γίνει η άμαξα πάλι κολοκύθα. Ακριβώς! Εμ…ήταν θεωρώ κάπως αναμενόμενο, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Δεν είμαι μικρό παιδί για να περιμένεις πότε θα γυρίσω σπίτι ξέρεις…Το ξέρω, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που περιμένω να γυρίσεις σπίτι. Τότε; Άστο! Δεν χρειάζεται να ξέρεις! Δεν θα το καταλάβεις! Πολύ περίεργα μου τα λες σήμερα εσύ, αλλά τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα μου πεις, θέλω να ελπίζω…
Ναι, και ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Όπως και η ελπίδα μου, ότι κάποια στιγμή θ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος.
Δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει που θέλω να το πάω… Όμως πρέπει να βιαστώ γιατί το ρολόι χτύπησε δώδεκα. Ωραία και τί μ’ αυτό; Είναι η ώρα που ξεκινάνε τα σκοτεινά παραμύθια. Είναι η ώρα που βγαίνουν τα τέρατα, τα φαντάσματα και η ώρα των τρελών επίσης. Έτσι μου έχουν πει. Έτσι έχω ακούσει! Δεν ξέρω αν αληθεύει. Τί κάνεις τέτοια ώρα έξω μόνη σου; Δεν θα έπρεπε να ήσουν στο σπίτι; Τί γυρεύει τέτοια ώρα έξω στους δρόμους μια σοβαρή κοπέλα; Τί ρούχα είναι αυτά που φοράς; Ντύσου! Θα σε στριμώξει κανένας και θα έχει και δίκιο! Σου έχω πει να προσέχεις τι φοράς όταν είναι να βγεις το βράδυ! Αφού τα “πετάς όλα έξω”, είναι λογικό να σε στριμώξει κάποιος. Έτσι ντύνονται μόνο όσες θέλουν να προκαλέσουν! Τί είσαι; Καμιά του δρόμου; Πώς έχεις βαφτεί έτσι; Προκαλείς! Ξεβάψου αμέσως! Τί ώρα είναι αυτή που γυρνάς σπίτι; Δεν φοβάσαι να κυκλοφορείς μόνη σου τόσο αργά; Πώς θα γυρίσεις σπίτι το βράδυ; Το βασικότερο…τι ώρα θα γυρίσεις σπίτι; ΣΤΑΜΑΤΑ! ΤΕΛΟΣ!
Διανύω την καλύτερη δεκαετία της ζωής μου, και φοβάμαι να την ζήσω! Φοβάμαι να ντυθώ και να βαφτώ όπως μου αρέσει για να μην προκαλέσω. Φοβάμαι να βγω έξω το βράδυ για να μην με “στριμώξουν”. Φοβάμαι να γυρίσω αργά μόνη μου το βράδυ στο σπίτι, γιατί δεν ξέρω τί ή καλύτερα ποιός θα με ακολουθήσει στον δρόμο, ή ποιός θα καραδοκεί στην επόμενη γωνία. Δεν μπορώ να είμαι όλη την ώρα με το ρολόι στο χέρι για να βλέπω την ώρα! Δεν μπορώ να είμαι με το μόνιμο άγχος του “και τώρα πως θα γυρίσω στο σπίτι”; Το άγχος δεν αφορά μόνο τις γυναίκες που γυρνάνε στο σπίτι με τα πόδια αργά το βράδυ. Αφορά και εκείνες που έχουν δικό τους μεταφορικό μέσο. Σαφώς εκείνες που έχουν μεταφορικό μέσο κινδυνεύουν ως ένα βαθμό λιγότερο από τις άλλες που πρέπει να διασχίσουν μια μεγάλη απόσταση μόνες με τα πόδια. Δεν μπορώ να αναγκάζω συνέχεια τα αρσενικά της παρέας να με πάνε σπίτι. Δεν είναι σωστό από την μία! Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να σε πάει μέχρι το σπίτι σου! Μόνη σου δεν μπορείς να πας; Όχι δεν μπορείς!
Όσες φορές έχω βγει βράδυ και έχω αναγκαστεί να γυρίσω μόνη μου με τα πόδια στο σπίτι, κρατάω στο ένα χέρι μου σφιχτά τα κλειδιά του σπιτιού, και στο άλλο χέρι το κινητό. Σε περίπτωση που δω ότι περπατάει κάποιος άλλος από πίσω μου, επιταχύνω το βήμα μου και διαρκώς κοιτάω φοβισμένα αριστερά και δεξιά. Το χειρότερο είναι, όταν το βράδυ περπατάει κάποιος γρήγορα από πίσω σου. Αυτόματα το μυαλό μου πάει στο κακό. Εκείνη την ώρα η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά πιο γρήγορα από το φυσιολογικό και τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν. Το τελευταίο πράγμα που θα περάσει εκείνη την ώρα από το μυαλό μου, είναι ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να βιάζεται για κάποιο λόγο. Έχω βαρεθεί ειλικρινά να φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ στον δρόμο! Έχω βαρεθεί να νιώθω ευάλωτη μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα! Έχω βαρεθεί αυτήν την αντίληψη της πατριαρχίας που θέλει την γυναίκα σεξουαλικό αντικείμενο στα χέρια του άνδρα! Συγγνώμη που σας το χαλάω, αλλά δεν είμαι μόνο ένα κομμάτι κρέας! Έχω κι εγώ δικαίωμα να ζήσω την ζωή μου όπως θέλω και όχι να φοβάμαι μην την χάσω.
Έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να αποφεύγω να κοιτάω ψηλά όταν περπατάω βράδυ, για να μην προκαλέσω κάποιον. Μέχρι και τον τρόπο που περπατάω αλλάζω όταν είμαι μόνη μου, πάλι για να μην προκαλέσω. Προσπαθώ να με κάνω λιγότερο θηλυκό πάνω στην προσπάθειά μου να περάσω απαρατήρητη μπροστά από κάποιον που έχει στο στόμα του πρόχειρη την φράση… “Δεν φταίει ο βιαστής, αλλά το θύμα”. Έχεις δίκιο! Εγώ φταίω και όχι εσύ! Εγώ φταίω που φόρεσα κοντή φούστα και όχι εσύ που δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Έχεις δίκιο, δεν θα έπρεπε να βγαίνω βράδυ, γιατί αυτό σημαίνει ότι τ’ ήθελα και τα επαθα! Ας πρόσεχα! Έχεις δίκιο, έχω πρόστυχο βλέμμα και σε ερέθισε ο τρόπος που σε κοίταξα και όχι το διαστροφικό μυαλό σου! Έχεις δίκιο, εγώ θα πρέπει να κυκλοφορώ με ρούχα που δεν θα αναδεικνύουν την θηλυκότητα μου, επειδή μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μου κάποιος ψυχωτικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο! Ξέρω ξέρω…το θύμα φταίει επειδή φορούσε πρόστυχα ρούχα, πράγμα που σημαίνει ότι ψαχνόταν και ότι τα ήθελε! Ακριβώς αυτό φίλε μου! Το βρήκες!
Δεν μπορώ να αγχώνομαι όταν ξέρω ότι φίλες μου κυκλοφορούν μόνες τους έξω το βράδυ. Έχουμε μπει όλες σε μια διαδικασία που προσπαθούμε να προστατεύσουμε ή μία την άλλη, με όποιον τρόπο μπορούμε και μέχρι εκεί που μπορούμε. Πλέον δεν αφήνουμε καμία να γυρνάει μόνη της στο σπίτι. Όσο αυτό είναι εφικτό… Πάντα χαιρετιόμαστε με το… “Στείλε μου μήνυμα όταν φτάσεις” ή με το…”Αν δεις κάτι περίεργο πάρε με τηλέφωνο”. Πλέον δεν νιώθουμε ασφαλείς πουθενά. Ούτε καν μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια! Έχουμε καταντήσει να φοβόμαστε να πάμε μέχρι και για μάθημα! Όχι δεν γίνομαι υπερβολική! Πίστεψέ με, ξέρω πολύ καλά τι σου λέω! Επίσης έχω έρθει αντιμέτωπη και με την φράση : “Εσείς οι γυναίκες το έχετε παρατραβήξει το θέμα της παρενόχλησης”! Όχι καλέ μου! Εσείς έχετε χάσει κάθε μέτρο! Εσείς έχετε ξεπεράσει κάθε όριο! Μην απορείτε μετά, όταν δεν βλέπετε γυναίκες να κυκλοφορούν έξω τα βράδια. Δεν κυκλοφορούν γιατί φοβούνται! Φοβούνται, για το αν θα καταφέρουν να γυρίσουν στο σπίτι τους αλώβητες! Μην απορείτε μετά που οι γυναίκες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο ανδρικό φύλο. Βάλατε κάπου και εσείς το χεράκι σας! Μην περιμένετε να αλλάξει αυτός ο κόσμος από μόνος του, πρέπει να κάνετε κάτι και εσείς. Πρέπει να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε!
