Η συζήτηση για το κόκκινο ποδήλατο έγινε ανεπαίσθητα, όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε με αφορμή μια φράση που ακούγαμε συχνά. Λένε ότι όταν κυνηγάς τα πολλά χάνεις και τα λίγα. Αναρωτιέμαι πρακτικά τι σημαίνει αυτό. Πόσο τοις μετρητοίς να πάρω μια φράση που υποδηλώνει ότι πρέπει να είμαι ευχαριστημένη μόνο με όσα έχω και να μην ζητάω πολλά; Όλα αυτά βάραιναν την σκέψη της Ελένης. Με αφορμή αυτήν την φράση ξεκινήσαμε μια συζήτηση. Ήταν ένα αυγουστιάτικο βραδάκι όταν αρχίσαμε να αναλύουμε αυτή την φράση. Στην αρχή την άκουγα μόνο να μιλάει και να κατακρίνει τον εαυτό της.
Μεταξύ άλλων ανέφερε…
“Μήπως είναι αχαριστία να ζητάμε περισσότερα από αυτά που έχουμε; Έτσι μας έχουν μάθει όμως. Εφόσον έχω καταφέρει να σπουδάσω, να δουλεύω και να πληρώνομαι τι παραπάνω να ζητήσω; Άλλοι δεν τα έχουν αυτά. Θα πρέπει να είμαι ευγνώμων. Κάθομαι εδώ και σκέφτομαι πόσο κακιά είμαι που ζητάω και άλλα από τον εαυτό μου, που ζητάω περισσότερα. Προφανώς το πιο σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας. Πέρα από αυτό όμως θέλω να μάθω κάτι νέο. Θέλω να έχω μια επαγγελματική εξέλιξη. Όταν σου ξετυλίγω τους συλλογισμούς μου, νιώθω ότι δεν με κρίνεις. Καμιά φορά που συζητάω με άλλες φίλες μου ακούω πάντα ότι ”Μην είσαι αχάριστη τα έχεις όλα τι παραπάνω θες”, ”να είσαι ευχαριστημένη και με τα λίγα, τι να πούμε και εμείς”. Με εσένα όμως δεν είναι έτσι. Μου έχεις δώσει να καταλάβω ότι αντιλαμβάνεσαι τι λέω. Είμαι ευχαριστημένη με όσα έχω. Απλά πιστεύω πως μπορώ να κάνω ακόμα περισσότερα. Είναι τόσο κακό”; Κάπου εκεί η Ελένη αποστρέφει το βλέμμα της από εμένα και κοιτάει στο κενό. Περνάνε μόλις δύο λεπτά και ύστερα παίρνω τον λόγο.
“Πριν σου πω τι πιστεύω θα σου κάνω μια ερώτηση, της είπα. Θεωρείς ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο;” Μου απάντησε πως δεν πιστεύει κάτι τέτοιο και ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός. “Θέλω να κάνεις εικόνα δύο ποδήλατα” της είπα. “Το ένα είναι μεσαίου ύψους, κόκκινο ποδήλατο πόλης και το άλλο είναι ένα ποδήλατο βουνού με μπλε χρώμα. Ο σκελετός ενός ποδηλάτου δεν μπορεί να αλλάξει. Η σέλα είναι κάτι που ρυθμίζεται. Όσο για το χρώμα, με τα κατάλληλα υλικά είναι το μόνο εύκολο να αλλάξει, όπως και οι ρόδες. Η τιμή των ποδηλάτων δεν είχε τεράστια διαφορά. Του βουνού είναι λίγο πιο ακριβό καθώς έχει άλλες δυνατότητες που δεν έχει το κόκκινο που είναι πόλης”.
Έχουμε λοιπόν δύο ποδήλατα που το καθένα εξυπηρετεί τους δικούς του σκοπούς.
“Τώρα κάνε εικόνα και δύο αναβάτες. Δεν μας ενδιαφέρει η εξωτερική τους εμφάνιση. Ας πούμε ότι ο Α έχει το μπλε και ο Β το κόκκινο. Ύστερα από 7 χρόνια χρήση παρατηρήθηκαν προβλήματα και στα δύο. Ξεθώριασαν οι αλυσίδες και το κόκκινο χρειάστηκε 2 φορές να αλλάξει ρόδα. Ο Α που είχε το μπλε ποδήλατο ήταν ευχαριστημένος. Εξάλλου ήταν ακριβό και την έκανε την δουλειά. Ο Β που είχε το κόκκινο ποδήλατο δεν μπορούσε να το βλέπει έτσι. Σιγά σιγά προσπαθούσε να το αναβαθμίσει. Ο φίλος του, του υπενθύμιζε ότι δεν χρειαζόταν. Στην τελική ήταν ένα ακριβό ποδήλατο. Με τον καιρό το κόκκινο ποδήλατο αναβαθμίστηκε με καινούργιες ρόδες, νέα αλυσίδα και νέα σέλα. Κάποια στιγμή οι δύο φίλοι πήγαν βόλτα και στα μισά του δρόμου η αλυσίδα του μπλε ποδηλάτου έσπασε. Ο Α έβριζε την τύχη του ενώ ο Β γελούσε με το πάθημα του”. Με το τέλος της ιστορίας η φίλη μου με κοίταξε απορημένη.
Αναρωτήθηκε, τι δουλειά έχει μια ιστορία για ποδήλατα με όσα λέμε. Της εξήγησα ότι το ποδήλατο έχει μεταφορική-συμβολική έννοια. Όπως και ένα ποδήλατο έτσι και ο άνθρωπος γεννιέται με ορισμένα προνόμια ή μη και έχει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορεί να αλλάξει. Όμως, το τι θα επιδιώξει να κάνει με αυτά και πως θα τα εκμεταλλευτεί είναι δική του επιλογή. Όλα είναι θέμα χαρακτήρα και επιλογών. Ο Α είναι οι φίλες σου. Έχουν ήδη αυτά που χρειάζονται ή δεν θέλουν ή φοβούνται να πάνε παρακάτω και να ζητήσουν και άλλα για να μην θίξουν τον Θεό ή το σύμπαν ή το σύστημα που τους έμαθε ότι πρέπει να ζούνε με τα λίγα. Εσύ είσαι ο Β. Θες να πας παρακάτω. Δεν σου φτάνουν αυτά που έχεις, όχι γιατί είσαι αχάριστη. Απλά θες να κατακτήσεις την δική σου κορυφή, θες να εξελιχθείς και άλλο. Τόσο κακό είναι να θέλει κάποιος και άλλα; Είναι αχαριστία να θες να φτάσεις ψηλά; Όταν εκτιμάς αυτά που έχεις και προσπαθείς να κερδίσεις και άλλα δεν είναι αχαριστία.
Γιατί πρέπει να μάθουμε να πετάμε ψηλά, να μάθεις να κοιτάς ψηλά.
