Οι επιλογές μας είναι αυτές που κάνουν την διαφορά και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. Δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για επιλογή πάνω σε κάτι σημαντικό. Ίσως η επιλογή πάνω σε κάτι φαινομενικά ασήμαντο να είναι και η πιο σημαντική. Άραγε αναρωτιόμαστε γιατί σήμερα επιλέξαμε να φορέσουμε εκείνη την κόκκινη μπλούζα και όχι την άσπρη; Υπάρχουν φορές που η απάντηση είναι τόσο απλή που καταντάει γραφικό ακόμα και το να σκεφτούμε το αίτιο για αυτήν μας την επιλογή. Πολύ απλά μπορεί να μας έκανε κλικ. Μπορεί η άσπρη μπλούζα να έμοιαζε ασιδέρωτη ή ίσως η κόκκινη να μας φώτιζε πιο πολύ.
Ας ξανά σκεφτούμε λίγο τις επιλογές μας. Είμαι μέσα σε ένα λεωφορείο το οποίο έχει πάρα πολύ κόσμο. Κάθομαι τέρμα πίσω και θέλω να κατέβω στην επόμενη στάση. Ωστόσο έχει τόσο πολύ κόσμο που αναρωτιέμαι αν πρέπει να τους βάλω όλους σε κόπο να πάνε στην άκρη για να κατέβω. Ύστερα από σκέψη επιλέγω, διστακτικά, να τους πω να κάνουν λίγο πιο πέρα. Κατεβαίνω και νιώθω χαρούμενη που πήρα αυτή την απόφαση. Ντρέπομαι λίγο βέβαια γιατί τους ανάγκασα να μετακινηθούν, αλλά τι να κάνεις. Έπρεπε να κατέβω!
Περπατάω στο δρόμο και κάνω στην άκρη να περάσει ο κόσμος. Γνωρίζω ότι συνήθως δεν βλέπουν ποιον έχουν μπροστά τους. Μπαίνω μέσα στην σχολή και ψάχνω να βρω την παρέα μου. Είμαι στο τέταρτο έτος Νομικής και δεν βλέπω να τελειώνω σύντομα. Όχι επειδή δεν είμαι καλή φοιτήτρια, απλά δεν ήταν δική μου επιλογή να περάσω Νομική. Ας πούμε ότι το μεγάλο άχτι της μάνας μου ήταν να περάσω εκεί που αυτή δεν τα κατάφερε. Δεν μου αρέσει να απογοητεύω τους άλλους. Οπότε κατέληξα Νομική. Είναι ενδιαφέρον σχολή απλά εγώ είχα άλλα όνειρα. Ήθελα να πάω ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού). Επέλεξαν να μην το κάνω. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα έχω γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση αν επιλέξω εκείνη την σχολή.
Μήπως επέλεξα λάθος;
Ωστόσο τα τελευταία χρόνια βλέπω τα γυμναστήρια να έχουν πάρει τα πάνω τους. Τέλος πάντων, σήμερα ήρθε στην παρέα ένας φίλος των παιδιών. Να πω την αλήθεια δεν τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Από τα λεγόμενα του μου φάνηκε λίγο ρατσιστής αλλά δεν μπήκα στην διαδικασία να διαπληκτιστώ μαζί του ούτε να κάτσω να ασχοληθώ περεταίρω. Ευτυχώς κάποια στιγμή έφυγε και αποφάσισα να πάω μόνη μου στην βιβλιοθήκη. Δεν ρώτησα κανέναν αν θέλει να έρθει για παρέα. Δεν μου αρέσει να ενοχλώ τους άλλους και στην τελική αν ήθελαν θα ερχόντουσαν.
Κάπου εδώ αγαπημένε/η μου αναγνώστη/ρια ( ναι έκοψα απότομα την ιστορία) θέλω να κάτσεις και να αναρωτηθείς τα εξής. Αυτά που αναφέρθηκαν και άλλα πολλά, είναι καθημερινά συμβάντα που ίσως ζεις ή ακούς ή θα καλεστείς κάποια στιγμή να λύσεις. Σου φαίνονται απλά, το ξέρω. Όμως, δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς μια μικρή καθημερινή επιλογή καθορίζει τις μελλοντικές σου κινήσεις. Πιο πάνω μιλάμε για μια κοπέλα που θέλει τόσο πολύ να ευχαριστεί τους άλλους που επιλέγει μια σχολή που δεν της αρέσει. Η μάλλον μια διστακτική και ντροπαλή κοπέλα που σκεφτόταν να κατέβει στην επόμενη στάση του λεωφορείου γιατί απλά ντρεπόταν να τους πει να πάνε όλοι στην άκρη.
Μια κοπέλα που έκρινε αμέσως ότι δεν συμπαθεί το νέο παιδί στην παρέα γιατί απλά δεν ταιριάζανε οι απόψεις τους. Μια κοπέλα που δεν κάλεσε κανέναν από τους φίλους της να την κάνει παρέα γιατί έπρεπε να το σκεφτούν μόνοι. Διστάζουμε για το ένα, διστάζουμε για το άλλο και στο τέλος μας φταίει ο πλανήτης, το κράτος, ο κόσμος και οι άνθρωποι αλλά ποτέ εμείς. Προφανώς υπάρχουν φορές που βαριέσαι να πεις στον κόσμο να κάνει στην άκρη ή που θέλησες να ευχαριστήσεις τους γονείς σου. Φορές που απλά δεν ήθελες να συναναστραφείς με άτομα που δεν είναι της δικής σου ιδεολογίας και φορές που ήθελες να δεις αν θα σε ακολουθήσουν οι φίλοι σου.
Είναι το ίδιο να λέμε ” υπάρχουν φορές” από το ” έτσι λειτουργώ”;
Η ερώτηση σου προς εμένα είναι τόσο άμεση που με αφοπλίζει. Με ρωτάς τι με πειράζει εμένα που εσύ λειτουργείς έτσι;. Θα μου την κάνεις όμως την ερώτηση; Μακάρι να μου την κάνεις γιατί τότε σημαίνει ότι δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Ωστόσο αν δεν μου την κάνεις, αναρωτιέσαι τι σημαίνει αυτό για εσένα; Η ζωή είναι για τους τολμηρούς. Όσο ωμό και αν ακούγεται έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας. Δεν μιλώ για ραγδαία αλλαγή προσωπικότητας. Αναφέρομαι στην τόλμη, το ξεπέρασμα του φόβου. Αυτό είναι που θα σε αλλάξει. Να τολμήσεις και να σταματήσεις να φοβάσαι.
Σήμερα μην πάρεις την κλασσική γεύση παγωτό βανίλια αλλά εκείνη την περίεργη με το πράσινο χρώμα. Αύριο μην βαρεθείς πάνω από έναν υπολογιστή. Κάτσε ψάξε πως να γράψεις το δικό σου βιβλίο, πως να βρεις φθηνά εισιτήρια για να πας στην χώρα που πάντα ονειρευόσουν αλλά και τόσα άλλα πράγματα που πραγματικά θες να κάνεις. Ήξερες ότι μπορείς να κάνεις δωρεάν σεμινάρια ; ότι μπορείς με πολύ χαμηλό κόστος να κάνεις μαθήματα πληροφορικής; Δεν είναι τα λεφτά το θέμα. Μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάσαι. Φοβάσαι και μπορώ να σε καταλάβω. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν φοβάται. Λίγοι όμως τολμούν.
Μεθαύριο κάνε μια ευγενική ή αστεία παρατήρηση στον κύριο που θα έρθει κοντά στο τραπέζι σου, για να ανεβάσει την ένταση από την τηλεόραση χωρίς να σε ρωτήσει αν σε ενοχλεί. Παρά μεθαύριο πάρε τηλέφωνο εκείνη την κοπέλα που μπορεί να σε βάλει στην δουλειά που ήθελες. Μετά από λίγες μέρες στείλε μήνυμα στο άτομο που σου αρέσει. Αν όχι τώρα τότε πότε; Δεν έχει κάθε μέρα ήλιο φίλε μου. Είναι στιγμές που έρχεται και το βράδυ. Έχουμε μάθει να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε αλλά όχι να αφυπνιζόμαστε. Έχεις δικαίωμα να κλάψεις, να βαρεθείς και να γκρινιάξεις μα στο τέλος της ημέρας μάθε στον εαυτό σου να σταματάει να φοβάται και να πετά. Διότι, όπως και να το κάνουμε, οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν το ποιοι είμαστε, παρά οι δυνατότητες μας.