Καμιά φορά αναρωτιέμαι το πόσο εύκολα μπορεί να κοπεί το νήμα της ζωής μας. Λίγο μακάβρια ξεκινάμε αυτή την φορά, αλλά αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, μια λάθος απόφαση δρόμος είναι. Και από λάθος αποφάσεις, άλλο τίποτα. Βέβαια θα μου πεις «από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς όλη την αλήθεια». Μάλλον για αυτό επιλέγω το λάθος, διότι έχω σκοπό να ανακαλύψω την αλήθεια μου. Εγώ λέω, πως ήρθε η ώρα να προσδεθείτε, γιατί η “πτήση” μας ξεκινάει.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή μας, που μας κάνουν να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε. Ακόμα και τα πιο απλά. Ακόμα και το γεγονός ότι αναπνέουμε. Είναι αυτό το κάτι που θα συμβεί και θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Βλέπεις, έχουμε τόσα που πλέον δεν εκτιμάμε σχεδόν τίποτα. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Μέχρι που κάποια στιγμή, τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα. Κάποιοι ίσως, να το γνωρίζουν αυτό και από τα μαθηματικά. Κάποιοι, ίσως να το έχουν δει στην πράξη. Εμένα, αυτό το κάτι που με έκανε να αλλάξω τρόπο σκέψης, ήταν το τροχαίο που είχα πριν από λίγο καιρό.
Δεν θέλω να αναφερθώ στο τι ακριβώς έγινε και στο ποιος έφταιγε. Έτσι και αλλιώς αυτό δεν θα μας βοηθήσει κάπου. Θέλω να σταθώ σε μερικά μόνο σημεία του συγκεκριμένου γεγονότος. Εκείνη την στιγμή, λίγο πριν από την σύγκρουση, στο μυαλό μου κυριαρχούσαν δύο σκέψεις. Το ή πατάς φρένο και σκοτώνεσαι ή το… πατάς γκάζι και ότι γίνει. Ο χρόνος κυλούσε και η ζωή μου παιζόταν κορώνα ή γράμματα. Ένιωθα πως είχα πετάξει το νόμισμα στον αέρα και περίμενα να δω ποια πλευρά του νομίσματος θα μου τύχει. Τελικά πήρα την απόφαση μου και μάλλον μου βγήκε σε καλό. Σε καλό, καθώς είμαι ακόμα εδώ και γράφω αυτό εδώ το κείμενο. Ίσως, ήταν η μοναδική φορά, που το να τρέξω για να γλιτώσω από κάτι, μου βγήκε σε καλό. Ωστόσο, δεν γλίτωσα πλήρως την σύγκρουση, αλλά τουλάχιστον η καρδιά μου χτυπάει ακόμα.
Αν και έχει περάσει καιρός από τότε, ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου, ο ήχος της σύγκρουσης. Ακόμα νιώθω τον φόβο που είχα, όταν κατάλαβα ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν υπό τον έλεγχο μου. Εκείνη ακριβώς την στιγμή κατάλαβα, το πόσο εύκολο είναι να κοπεί το νήμα της ζωής σου. Εκείνη ακριβώς την στιγμή κατάλαβα, πως μια λάθος απόφαση, μπορεί να σου στοιχίσει πολλά παραπάνω από όσα νομίζεις. Μου πήρε καιρό, μέχρι να καταφέρω να μπω ξανά στο αμάξι και να οδηγήσω. Στην αρχή πολύ διστακτικά και με την βοήθεια των δικών μου ανθρώπων, που δεν σταμάτησαν λεπτό να με ενθαρρύνουν. Έμπαινα στο αυτοκίνητο και με το που έβαζα το κλειδί στην μηχανή, ερχόντουσαν στο μυαλό μου εικόνες από το τρακάρισμα. Εικόνες και ήχοι. Πατούσα διστακτικά το πόδι μου στο γκάζι και έτρεμα ολόκληρη. Ένιωθα πως όλα τα αμάξια ήθελαν να πέσουν πάνω μου. Έτρεμα στην ιδέα και μόνο, ότι ίσως μου συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο. Δεν μπορώ να πω, ότι το έχω ξεπεράσει πλήρως, όμως το προσπαθώ.
Ξέρεις, είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις, ότι βρίσκεσαι στην μέση ενός ωκεανού και λες ή κολυμπάω μέχρι να φτάσω στην στεριά ή μένω εδώ και πνίγομαι χωρίς να προσπαθήσω για την ζωή μου. Τι κάνεις λοιπόν; Κολυμπάς για να σωθείς ή παραδίνεις τα όπλα; Σίγουρα όχι το δεύτερο. Είναι μακρύς ο δρόμος, μέχρι να ξεθωριάσει όλο αυτό, όμως που θα πάει θα ξεθωριάσει. Δεν είναι πάντα καλή επιλογή οι φυγόπονες λύσεις. Ένα “φάντασμα” σου είναι και αυτό και πρέπει να το πολεμήσεις, για να μην σε στοιχειώνει. Καλά δεν λέω;
Το τρακάρισμα έγινε μια μέρα πριν από τα γενέθλια μου. Νιώθω πολύ τυχερή, που κατάφερα και τα γιόρτασα. Όσοι με ξέρετε, ίσως γνωρίζετε, ότι δεν μου αρέσουν καθόλου τα γενέθλια μου. Όμως, αυτή την φορά τα πράγματα άλλαξαν. Ένιωσα, πολύ τυχερή, που άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου, και βγήκα από μέσα αλώβητη. Ένιωσα τυχερή που μπορούσα και στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά και τώρα νιώθω τυχερή. Νιώθω τυχερή που η καρδιά μου χτυπάει ακόμα, που αναπνέω ακόμα. Όμως το πιο σημαντικό είναι, ότι όταν μιλάμε για εμένα, χρησιμοποιούν τον ενεστώτα και τον μέλλοντα, και όχι τον αόριστο. Χαίρομαι που οι άνθρωποι μου, κάνουν σχέδια για το μέλλον και είμαι κομμάτι του. Κομμάτι του μέλλοντός τους, και όχι του παρελθόντος τους.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές, που σκέφτομαι, το τι θα είχε γίνει αν δεν είχα πάει εκείνη την βόλτα, αν δεν είχα πάει από εκείνο τον δρόμο, αν…αν…αν. Ώσπου κατάλαβα, ότι δεν έχει σημασία να σκέφτομαι όλα αυτά τα αν. Ότι έγινε έγινε και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Το θέμα είναι, το τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Δεν αξίζει να αναλωνόμαστε σκεπτόμενοι το τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ή το τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει. Σημασία έχει το τώρα. Χάνουμε το παρόν, γιατί σκεφτόμαστε το παρελθόν. Φτάνει πια. Πόσες φορές πρέπει να στο πω ακόμα, μέχρι να καταλάβεις ότι όλα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα; Πως αλλιώς πρέπει να στο πω, για ξεκολλήσεις το μυαλό σου από το παρελθόν; Η ζωή περνάει και πίσω δεν γυρνάει.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και λίγο. Πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε όλα όσα έχουμε. Μα πάνω από όλα να εκτιμάμε το γεγονός ότι η καρδιά μας χτυπάει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και μια λάθος επιλογή μπορεί να μας κοστίσει τους χτύπους της καρδιάς μας. Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο ισχυρισμός που ανέφερα στην αρχή, ίσως και να ισχύει τελικά. Ίσως τελικά από λάθος σε λάθος να ανακαλύπτουμε την αλήθεια ή αυτά που έχουν πραγματική αξία στην ζωή. Δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω.
