Τα μάτια μου ανοίγουν αργά, νωχελικά, άγουρο θαρρώ το ξύπνημα ετούτο. Από το μυαλό μου περνούν χιλιάδες σκέψεις, όλες τους μοιάζουν να αναδύονται αργοσάλευτα μέσα από ένα νέφος που σαν…
Είμαι στη Μεσοποταμία, βαδίζω στον περιφερειακό δρόμο από τη μεριά του γηπέδου. Στην άκρη του χωριού κάποιος ασύνετος έχει ανάψει φωτιά στα θερισμένα σπαρτά και οι φλόγες που μου μαγνητίζουν…
Το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα, αν δεν πεθάνω από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, σίγουρα θα αποχαιρετίσω τα εγκόσμια από ασιτία. Λησμόνησε να φάει, ο απερίσκεπτος! θα γράφει στην επιτύμβια μου επιγραφή.…
Σύννεφα βαριά αποτινάζουν το περιττό τους βάρος και το διασπείρουν στης Καστοριάς τα όμορφα χωριά, που σαν λευκοντυμένες κόρες απλώνονται γύρω από ψηλά βουνά και πεδινές περιοχές, ολόγυρα της λίμνης…
Νόστος Είδα πίσω από γωνίες σκοτεινές, από του Φθινοπώρου την αργοσάλευτη περπατησιά, τον έρωτα να ανθίζει μέσα στο σώμα της Ελπίδας, μηνύματα εξακόντιζε προς το μέρος μου καθημερινά, μόνο που…
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, ο νεφελοσκεπής ουρανός μου φαίνεται πως σκοπό το έχει βάλει να πέσει και να με πλακώσει. Τα φώτα της πόλης οκνηρά, λόγω των συνθηκών, διαχέουν…
Η νυχτιά με βρίσκει σε μέρος ερημικό, ακολουθώ μονοπάτι δύσβατο, ελικοειδές και κατηφορικό, κάνω βήματα αργά, είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός γιατί φοβάμαι, έτσι θεοσκότεινα που είναι, πως θα πέσω στον γκρεμό…
Στα φρυγμένα μονοπάτια του χωριού, στους κακοτράχαλους αγροτικούς δρόμους, λιάζονται φίδια στις χωμάτινες κοιλότητες που σημαδεύτηκαν και βάθυναν από τα πατήματα τροχοφόρων οχημάτων, και κάπου κάπου, εκεί, στις άκρες…
Έχω κατεβάσει το κεφάλι, όσο η εκτυφλωτική λάμψη του ήλιου με αναγκάζει να κρατώ τα μάτια μου μισόκλειστα. Είναι λογικό τώρα που οδεύουμε προς το τέλος του Καλοκαιριού, το ακτινοβόλο…
Ένα απόγευμα καλοκαιρινό, μα συνάμα και κάπως μελαγχολικό αφού ψηλά στους αιθέρες μαινόταν μάχη σκληρή ανάμεσα σε γκρίζους και λευκούς επιδρομείς, κει που το στερέωμα το γαλανό μαζεύτηκε το δύσμοιρο…
Σκίζω με μεγάλους διασκελισμούς το νερό, που στη δύναμή μου υποχωρεί άτακτα και χώρο μου ανοίγει. Ακούω πίσω μου την φωνή της. «Ε, που πας; Γιατί φεύγεις;» Αγνοώ τις εκκλήσεις…
Ζεσταίνομαι, ο καιρός έχει απλώσει δίχτυ πνιγηρό στο όμορφο χωριό μου, από το πέπλο του άπνοια σκέπασε τις σκεπές των κτιρίων και τις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπω στα πρόσωπα των…
Πρωινό Δευτέρας, η λιόχαρη μέρα περνά αισιόδοξα μηνύματα, η οχλοβοή κάτω στην Αθανασίου Διάκου δεικτικά το αποδεικνύει, ο κόσμος πραγματικά απολαμβάνει τη θέρμη της καλοκαιριάς. Ο υαλοπίνακας στο γραφείο μου,…
Τα βατράχια κοάζουν ξέφρενα, φταίει που η ατμόσφαιρα είναι κάπως υγρή. Είχε ρίξει νωρίς το απόγευμα μια ψιχάλα που δρόσισε την διψασμένη γη. Το νοτισμένο έδαφος δεν μας πτοεί,…
Νιώθω μοναξιά! Είναι Παρασκευή, κι όμως, η πόλη είναι πιο άδεια από ποτέ. Κάποτε τις Παρασκευές η Καστοριά έσφυζε από ζωή. Έβγαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους και τα μαγαζιά, και…
Ήτανε μια εποχή που κυλιόμουν σε άσπιλα (από τα πατήματα ανθρώπων) λιβάδια, που ξάπλωνα ανάσκελα σε στρώμα χλοερό κοιτάζοντας τον ουρανό, εκστασιασμένος από τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις όμορφες…