Ο κινηματογράφος και ειδικά το Hollywood, έχουν πολλές φορές κατηγορηθεί πως αγνοούν το τι συμβαίνει στο πλανήτη Γη, πως φοβούνται να θίξουν θέματα επίκαιρα και «καυτά». Και εμείς συμφωνούμε. Μόλις φέτος ήταν που ξεκίνησε εκείνη η τεράστια συζήτηση γύρω από το κατά πόσο ή όχι, η Ακαδημία απονομής βραβείων Όσκαρ, είναι μια καλά συγκαλυμμένη ρατσιστική κολεκτίβα που προωθεί όχι μόνο λευκούς έναντι όλων των άλλων εθνικοτήτων, αλλά και άντρες έναντι στις γυναίκες, πολιτικά «ορθούς» σκηνοθέτες έναντι πολιτικά «στραβών» κι αν έπειτα από τόσο χρόνια απονομών υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως όλα αυτά είναι υπερβολές, σας προκαλώ να μου δώσετε στοιχεία ότι πράγματι υπερβάλλω.
Βέβαια! Ουκ ολίγες ταινίες έχουν μιλήσει για το ρατσισμό και μάλιστα, κάποιες από αυτές έγιναν από παραγωγούς/ηθοποιούς/σκηνοθέτες που έχουν ως υπόβαθρο το Hollywood. Κάποιες από αυτές έφτασαν και μέχρι τα ίδια τα Όσκαρ και εγώ εδώ, αναλαμβάνω να σας ξεναγήσω σε μερικές από τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου ταινίες που έδειξαν άλλοτε με δραματικό και άλλοτε με αστείο τρόπο, εκείνα για τα οποία πολλοί ακόμη φοβούνται να μιλήσουν.
Selma (2014)
Alabama, 1965. O Martin Luther King, οργανώνει μια ειρηνική πορεία από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι, στον Αμερικανικό Νότο. Καλεί όσους θέλουν να συμμετάσχουν να ενώσουν τις φωνές τους μαζί του σε αυτό τον δρόμο προς τα ίσα δικαιώματα. Το αληθινό χρονικό της πορείας αυτής, των πολιτικών υπόβαθρων της εποχής, του ρατσισμού και της καταπίεσης, ένα ένδοξο κομμάτι της πολιτικής δράσης του ανθρώπου που είχε ένα όνειρο, ένα όνειρο που ονειρεύτηκαν όχι μόνο οι μαύροι το ’65, αλλά ονειρεύονται ακόμα όσοι τάσσουν τους εαυτούς τους στην αγάπη και την ειρήνη, όλα όσα απαθανατίζει αυτή η ταινία. Από τα πρώτα λεπτά, κυριολεκτικά, θα σας καθηλώσει.
Boy’s don’t Cry (1999)
Η Teena Brandon κόβει τα μαλλιά της, κρύβει το στήθος της και ζει σαν αγόρι σε μια μικρή πόλη του Νότου, όπου ερωτεύεται μια κοπέλα στην οποία δεν λέει την αλήθεια για το ποια είναι. Οι προσπάθειες μιας έφηβης να βρει τον πραγματικό της εαυτό, την αληθινή αγάπη, ένα μέρος που θα μπορεί να αποκαλέσει σπίτι της και η τραγική κορύφωση της ιστορίας αυτής. Σκληρό, με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι ίσως φαντάζεστε, ξεσκεπάζει τα αληθινά γεγονότα για τη ζωή της Teena Brandon και αφήνει πίσω της, μια πικρή, πικρή γεύση για το τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος που ονειρεύεται και ένας άνθρωπος με παρωπίδες.
Chocolat (2016)
Ένα διαμαντάκι του γαλλικού σινεμά, που σκιαγραφεί το χρονικό μιας παράξενης φιλίας ανάμεσα σε δυο, τελείως διαφορετικούς άντρες, που δουλεύουν στο τσίρκο και έφεραν την επανάσταση στο κλασσικό πλέον ντουέτο των δυο κλόουν ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή. Οι αντιξοότητες της ζωής για τους μαύρους στο Παρίσι του Λοτρέκ, ακόμη κι ως αγαπητοί καλλιτέχνες, η απάνθρωπη μεταχείριση στις φυλακές και το στίγμα των διαφυλετικών ζευγαριών. Κυρίες και κύριοι, ο Μεσιέ Σοκολά…
American History X (1998)
Και να φανταστείτε, αυτή η ταινία μπορεί να μην γινότανε ποτέ, ή να έπαιζε κάποιος άλλος τον πρωταγωνιστή. Μιλάμε για ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης, ένα αριστούργημα γροθιά. Ο νεοναζισμός, νεοφασισμός δεν υπάρχει μόνο στα μυαλά καταστροφολόγων αλλά ήταν και είναι μια πραγματικότητα. Το προσωπικό ταξίδι ενός μέλους νεοναζιστικής οργάνωσης, το έγκλημα μίσους, η φυλακή, η αλλαγή νοοτροπίας και η πάλη του πρωταγωνιστή ενάντια στις ίδιες του τις ιδέες με σκοπό να προφυλάξει τον μικρό αδερφό του από το να επαναλάβει τα ίδια λάθη. Πότε είναι τελικά, πολύ αργά και μπορούμε τελικά να ξεφύγουμε από τον κύκλο του μίσους;
Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu? (2014)
Θεέ μου, τι σου κάναμε; Άλλη μία γαλλική ταινία, κωμική ναι μεν, αληθινή δε. Οι καθολικοί γονείς τριών κοριτσιών, παλεύουν με τις ρατσιστικές τους ιδέες όταν εκείνες παντρεύονται αλλοδαπούς αλλόθρησκους άντρες. Τελευταία τους ελπίδα, η μικρότερη κόρη τους και όλα πάνε καλά μέχρι που συναντούν τον τέταρτο γαμπρό τους και ανακαλύπτουν ότι, παρά το καθολικό όνομα, ο νεαρός είναι μαύρος. Ο ρατσισμός όμως δεν σταματάει εκεί. Οι γονείς του είναι εξίσου ρατσιστές με τους λευκούς, οι γαμπροί τους μεταξύ τους και όλοι μαζί είναι αρκετοί για τρελάνουν μέχρι και τον ίδιο τον Θεό. Μια ταινία για το πως όλοι φοβούνται το διαφορετικό και το πόσο λίγο τελικά, διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο.
The Help (2011)
Η Skeeter γυρνά πίσω στο Jackson του Μισισίπι. Πίσω στην οικογένεια της, πίσω στις φίλες της, πίσω στην αγαπημένη της νταντά μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως εκείνη έχει φύγει. Το όνειρο της, να γίνει συγγραφέας θα πάρει μορφή μέσα από τις ιστορίες των μαύρων υπηρετριών που πείθει να μοιραστούν μαζί της, για το πως είναι να δουλεύουν για τους λευκούς και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ο ρατσισμός και ο πόνος, δεν είναι όμως το μόνο που κρύβουν αυτές οι ιστορίες. Υπάρχει και ο σεβασμός, κάποιες φορές η αγάπη και η φιλία, ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες και τα αφεντικά τους. Μια ταινία χαρακτήρων, για το πως οι γνώμες των άλλων μπορούν να μας επηρεάσουν τόσο πολύ, ώστε να μας πάρουν και εμάς μαζί τους, στη κατρακύλα του μίσους και της εικονικής ανωτερότητας ή να μας κάνουν πολύ καλύτερους ανθρώπους από ότι είμαστε.
The Butler (2013)
Από τη σκλαβιά στις φυτείες, στο Λευκό Οίκο. Η αληθινή ιστορία ενός μπάτλερ, που εργάστηκε για οχτώ προέδρους της Αμερικής, έχασε έναν γιο στο πόλεμο του Βιετνάμ, είδε έναν άλλο να γίνεται μέλος στους Μαύρους Πάνθηρες και έκλαψε για τη δολοφονία του J.F. Kennedy. Η ιστορία της σύγχρονης Αμερικής και του πολιτικού κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων, μέσα από τα μάτια ενός και μόνο ανθρώπου, μέχρι τη στιγμή που ο Μπαράκ Ομπάμα έγινε πρόεδρος. Μάλλον η αγαπημένη μου ταινία σε αυτή τη λίστα.
