Τις περισσότερες φορές στον κινηματογράφο, το όραμα του κάθε σκηνοθέτη προβάλλεται από την αρχή όπως ακριβώς εκείνος το είχε φανταστεί. Υπάρχουν όμως αρκετές περιπτώσεις που τα στούντιο παραγωγής έχουν επέμβει παίρνοντας ολοκληρωτικά τον έλεγχο στα χέρια τους, για οικονομικούς λόγους κυρίως. Αυτό όμως σπάνια βγαίνει σε καλό γιατί εκείνοι συνήθως δεν διαθέτουν καλλιτεχνική αντίληψη και η απουσία αυτής μπορεί να στερήσει στην ταινία την δόξα που της αξίζει. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι σκηνοθέτες δημιουργούν εκτεταμένες εκδόσεις των ταινιών τους υπό τον τίτλο του Director’s Cut ή αυτόν του Extended Edition, αποκαθιστώντας έτσι το αρχικό τους όραμα. Πάμε να δούμε μερικές περιπτώσεις όπου οι σκηνοθέτες γνώριζαν καλύτερα…
SUPERMAN II (1980)

Το 1978 είδε την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας του Superman. Με ένα εκπληκτικό cast και τη σκηνοθεσία του Richard Donner, η ταινία ήταν τεράστια επιτυχία με το sequel να είναι στα σχέδια των δημιουργών πριν από την κυκλοφορία της. Ο Richard Donner είχε ήδη γυρίσει το περισσότερο μέρος του Superman II παράλληλα με την πρώτη ταινία, αλλά αργότερα ήρθε σε ρήξη με τους παραγωγούς και απολύθηκε. Εκείνοι έφεραν τον Richard Lester να σκηνοθετήσει το project, ο οποίος ξαναγύρισε το 50% της ταινίας ώστε να είναι μέσα στα νομικά πλαίσια του Σωματείου Σκηνοθετών. Το αποτέλεσμα ήταν μέτριο και ο Superman ξεκίνησε να παίρνει την κάτω βόλτα. Το 2006, ο Bryan Singer σκηνοθετεί το Superman Returns, το οποίο αποτελεί άμεσο sequel των δύο πρώτων ταινιών. Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας, ο Singer ήρθε σε επαφή με τον Richard Donner και του πρότεινε να ψάξει ξανά τα αρχεία και να φτιάξει από την αρχή την δική του έκδοση του Superman II. Έτσι, το 2006 κυκλοφορεί το Superman II : The Richard Donner Cut, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των σκηνών που είχε γυρίσει ο Lester αφαιρέθηκε και οι σκηνές του Donner μπήκαν μέσα στην νέα έκδοση. Σκηνές όπου η Lois ανακαλύπτει την ταυτότητα του Superman, ενώ κάνει την επιστροφή του ο Jor-El του Marlon Brando, ο οποίος ήταν απών από την αρχική έκδοση.
BLADE RUNNER (1982)

Περνάμε στον βασιλιά του Director’s Cut, Ridley Scott. Το Blade Runner, το οποίο βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Philip K. Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep?, δεν ήταν πάντα η θρυλική ταινία που γνωρίζουμε και αγαπάμε σήμερα. Το στούντιο δεν άφησε τον Ridley Scott να υλοποιήσει το αρχικό του όραμα και τον πίεσε πολύ ώστε να προσθέσει ένα voice over (αφήγηση) του Harrison Ford που στην ουσία θα εξηγούσε την πλοκή και τις σκέψεις του χαρακτήρα. Επίσης η εταιρία τον ανάγκασε να αλλάξει το αμφιλεγόμενο τέλος της ταινίας και να το κάνει περισσότερο “χαρούμενο”. Εκείνος δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και έφτιαξε το “χαρούμενο” τέλος με πλάνα που ήδη είχε γυρίσει ο Stanley Kubrick για το Shining. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ κακό και στην πρώτη του κυκλοφορία, το Blade Runner απορρίφθηκε από κοινό και κριτικούς. Ο Scott κατάφερε να φέρει στη ζωή το αρχικό όραμά του 25 χρόνια μετά, το έτος 2007 με τον τίτλο Blade Runner: The Final Cut. Το voice over και το χαρούμενο τέλος έχουν πια διαγραφεί, ενώ έχουν διορθωθεί τα χρώματα της ταινίας και έχουν προστεθεί κάποιες επιπλέον σκηνές που δείχνουν πως ο Rick Deckard ίσως να είναι ανδροειδές.
ONCE UPON A TIME IN AMERICA (1984)

Το Once Upon A Time In America του Sergio Leone είναι αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα gangster έπη που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε πάντοτε, γιατί στην αρχική του κυκλοφορία το φιλμ δεν αποθεώθηκε σε όλο τον κόσμο όπως αποθεώνεται σήμερα. Οι λόγοι; Η αρκετά μειωμένη διάρκεια και οι διαφορετικές εκδόσεις που υπήρχαν. Η Warner Bros. που ήταν υπεύθυνη για την διανομή της ταινίας στην Αμερική, είχε επέμβει στο project και το είχε πετσοκόψει στα 139 λεπτά, ενώ στην Ευρώπη κυκλοφορούσε το σημερινό Director’s Cut που είχε διάρκεια 229 λεπτά. Το Director’s Cut είχε χαθεί για κάποια χρόνια και η μόνη έκδοση που υπήρχε ήταν η μειωμένη. Χρόνια μετά από τον θάνατο του Leone αποκαταστάθηκε η κανονική έκδοση με την βοήθεια του Martin Scorsese, η οποία προβλήθηκε στις Κάννες το 2012, όπου το κοινό εκστασιάστηκε. Την ίδια χρονιά το Director’s Cut του Once Upon A Time In America κυκλοφόρησε σε Blu Ray, όπου μπορέσαμε οι υπόλοιποι επιτέλους να το απολαύσουμε σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.
THE LORD OF THE RINGS TRILOGY (2001 -2003)

Εδώ κλέβω λίγο μιας και πρόκειται για τριλογία αλλά δεν γινόταν να μην την αναφέρω. Το 2001 ο Peter Jackson έθεσε νέα, πολύ υψηλά standards για το fantasy είδος με την τριλογία του Lord of the Rings, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο έπος του J.R.R. Tolkien. Η τριλογία αγαπήθηκε πολύ από κοινό και κριτικούς, έσπασε τα ταμεία και έφυγε με 17 βραβεία Όσκαρ συνολικά, συμπεριλαμβανομένου αυτού της Καλύτερης Ταινίας για το Return of the King. Η αποθέωση όμως δεν σταμάτησε εκεί. Όταν η τριλογία κυκλοφόρησε σε DVD για πρώτη φορά, ο Peter Jackson συμπεριέλαβε τις Extended εκδόσεις των ταινιών, αφού τις προσέγγισε σαν τελείως νέες ταινίες με διαφορετικό μοντάζ, προσθέτοντας νέες και εκτεταμένες σκηνές, εφέ και μουσική. Αν οι theatrical εκδόσεις της τριλογίας είναι αριστουργήματα, οι extended του Peter Jackson είναι τα απόλυτα έπη που προσθέτουν περισσότερη δράση και character development, αποτελώντας έτσι την ολοκληρωμένη εμπειρία του έπους της Μέσης Γης.
KINGDOM OF HEAVEN (2005)

Το Kingdom of Heaven του Ridley Scott ήταν στην ουσία μία προσπάθεια του σκηνοθέτη να γίνει ο επόμενος David Lean. Στην αρχή ο δημιουργός ήθελε να φτιάξει ένα μεσαιωνικό έπος, το οποίο θα περιείχε δόσεις δράσης αλλά θα ήταν περισσότερο σοφιστικέ με χαρακτήρες που θα είχαν βάθος. Η κατάρα που τον κυνηγά με τα στούντιο υπήρξε δυστυχώς και εδώ, αφού η 20th Century Fox επενέβη με αποτέλεσμα να μειώσει την διάρκεια του φιλμ στα 144 λεπτά. Η ταινία στην αρχική της κυκλοφορία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα blockbuster δράσης χωρίς κανένα βάθος, με τις κριτικές να είναι κακές και τα έσοδα να είναι χαμηλά. Ο Scott όμως δεν το έβαλε κάτω και έκανε αυτό που κάνει σχεδόν πάντα, έφτιαξε άλλο ένα Director’s Cut. Στην ενισχυμένη έκδοση του Kingdom of Heaven, ο σκηνοθέτης πρόσθεσε επιπλέον 50 λεπτά, με την διάρκεια πια να ξεπερνάει τις τρεις ώρες. Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει πολλές νέες σκηνές, περισσότερο character development και πολλές υποπλοκές που αρχικά έλειπαν, οι οποίες δικαιολογούν πράξεις χαρακτήρων που πριν δεν είχαν κανένα νόημα. Το Director’s Cut του Kingdom of Heaven είναι μία από τις καλύτερες εκτεταμένες εκδόσεις που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, ένα αριστούργημα του Ridley Scott που θα έπρεπε από την αρχή να κυκλοφορήσει στις αίθουσες σε αυτή τη μορφή.
BATMAN V SUPERMAN: DAWN OF JUSTICE (2016)

Το Batman V Superman: Dawn of Justice σε σκηνοθεσία Zack Snyder, αποτελεί την δεύτερη προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC. Ήταν μία πολυαναμενόμενη ταινία λόγω του ότι ήταν η πρώτη κοινή εμφάνιση της βασικής Τριάδας της DC (Batman, Superman, Wonder Woman). Το αποτέλεσμα όμως ήταν μέτριο έως κακό. Οι σκηνές διαδέχονταν η μία την άλλη χωρίς να δένουν μεταξύ τους, δηλαδή δεν υπήρχε καμία συνοχή. Από την άλλη, η πλοκή δεν είχε κανένα νόημα και τα κίνητρα των χαρακτήρων δεν δικαιολογούνταν. Λίγους μήνες μετά, στην κυκλοφορία του Blu Ray ήρθε το Director’s Cut του Zack Snyder που είχε τον τίτλο Batman V Superman: Dawn of Justice Ultimate Edition (Ίσως από τους μεγαλύτερους τίτλους που υπάρχουν), που περιείχε 30 λεπτά παραπάνω υλικό, φτάνοντας έτσι τις τρεις ώρες σε διάρκεια. Η έκδοση αυτή ήταν απείρως καλύτερη από την αρχική, αφού οι σκηνές που προστέθηκαν ενίσχυαν τα κίνητρα των χαρακτήρων και δικαιολογούσαν τις πράξεις τους ενώ υπήρχε περισσότερο character development. Και το βασικότερο από όλα αυτά; Η πλοκή είχε επιτέλους νόημα! Αναμφίβολα ήταν η εκδοχή που θα έπρεπε να κυκλοφορήσει αρχικά στις κινηματογραφικές αίθουσες.