Σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια, το αριστουργηματικό «Gone Girl» του θρυλικού Fincher συμπληρώνει δεκαετία, όμως δεν παύει να κατέχει την φήμη ενός έργου διαχρονικού και αναλλοίωτου στον χρόνο. Ο David Fincher μετά από μια επιλεκτική φιλμογραφία, έφερε στην μεγάλη οθόνη άλλο ένα εριστικό και εκλεπτυσμένο θρίλερ για τους λάτρεις του μυστηρίου και των ιστοριών περί ανεξήγητων εξαφανίσεων. Ο βιρτουόζος σκηνοθέτης και μάστορας στο είδος του μυστηρίου, έχοντας έτοιμο, δυνατό υλικό από το ομότιτλο μυθιστόρημα του 2012, της Gillian Flynn (η οποία προσέθεσε την υπογραφή της και στο σενάριο), σάρωσε τα βραβεία της χρονιάς, παίρνοντας μαζί και μια πληθώρα επαίνων από κοινό και κριτικούς. Έως και σήμερα, κρατάει στιβαρά την ισχυρή του θέση στις λίστες των καλύτερων ταινιών του είδους όλων των εποχών, πλάι σε εκείνες του Hitchcock και του Welles.
Όπως όλες οι τυπικές ιστορίες εξαφανίσεων, εκείνη της Amy Dunne (Rosamund Pike) δεν διαφέρει κατά πολύ από τις υπόλοιπες. Ο σύζυγός της, Nick (Ben Affleck), επιστρέφει σπίτι και ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του αγνοείται. Έπειτα από το κάλεσμα της αστυνομίας, η ιστορία πρόκειται να πάρει την αγωνιώδη τροπή που της αρμόζει, συντηρώντας το αστείρευτο μυστήριο που πλέει διάχυτο στα μάτια των θεατών, έως και τα τελευταία της δευτερόλεπτα. Άλλωστε, έτσι το κάνει ο Fincher… Όσο ο Nick παραμένει απαθής -κατά τα λεγόμενά του βαθύτατα σοκαρισμένος- η αστυνομία εξιχνιάζει ενδελεχώς όλα τα δεδομένα της υπόθεσης, θέτοντας ενίοτε στο στόχαστρο ακόμη και τον ίδιο.
Ο Nick, από τα πρώτα μέχρι και τα τελευταία λεπτά της ταινίας, είναι αόρατα αλυσοδεμένος και περιορισμένος να ακολουθεί συγκεκριμένες κινήσεις προκειμένου να μην ενοχοποιηθεί. Κάτι που κρυφά αποζητούν οι περισσότεροι θεατές. Η οποιαδήποτε συμπεριφορά του, θα κρίνει εάν αναμειγνύεται ή όχι στην τραγική υπόθεση εξαφάνισης της γυναίκας του. Όπως είθισται, ο κοντινότερος άνθρωπος του -εν δυνάμει- θύματος που εξαιρείται από το γενεαλογικό δέντρο, είναι ο βασικός ύποπτος. Ο πρωταγωνιστής, με ορισμένες προσωπικές απροσεξίες, καταφέρνει να διατηρήσει αυτό το κλισέ και να κεντρίσει το βλέμμα των αρχών προς το πρόσωπό του. Με την βοήθεια της δίδυμης αδερφής του (με την οποία είναι συνιδιοκτήτες ενός μπαρ), προσπαθεί να ορθοποδίσει και να απομακρυνθεί από τον στόχο, ενώ δεν διστάζει, στο μεταξύ, να της αποκρύψει και ορισμένα σημαντικά κομμάτια της αλήθειας.
Στο «Gone Girl» οι δυνατοί χαρακτήρες δεν περιορίζονται αποκλειστικά στους δύο κύριους πρωταγωνιστές. Ένα καλό παράδειγμα αποτελεί η βασική detective που ερευνά την υπόθεση της Αmy και στέκεται ανιδιοτελώς στο πλευρό του Nick, δείχνοντάς του ότι τον πιστεύει και τον στηρίζει από την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους. Μαζί με τον Nick, ίσως και να αποτελούν τους μοναδικούς χαρακτήρες της ταινίας, για τους οποίους δεν άλλαξαν τα συναισθήματα κανενός εκ των θεατών κατά την διάρκεια της ταινίας. O Nick δεν έπαψε ποτέ να φαίνεται ψεύτης και υποκριτής, ακόμη και αν δεν γνωρίζει κανείς την πορεία των πραγμάτων που θα επέλθουν, και η detective Rhonda δεν υπήρξε ποτέ αντιπαθής. Παρ’ ότι οι ανατροπές στην ταινία, παραμονεύουν διακαώς να κάνουν την εμφάνισή τους και να περιπλέξουν τις καταστάσεις λίγο περισσότερο, κάποιοι από τους χαρακτήρες έχουν την ποιότητα να παραμένουν αμετάβλητοι.
Για το τέλος, απομένει η άτυχη Amy. Πρόκειται για την επιτομή της τελειότητας. Μια γυναίκα που μπορεί με την παρουσία της να προσελκύσει όλων των τύπων τους ανθρώπους. Το λεγόμενο κορίτσι που το ανδρικό φύλο λατρεύει και το γυναικείο, μισεί. Το απόλυτο it girl, που όλοι θαυμάζουν και ζηλεύουν, που όμως, παραμέλησε το συγγραφικό της ταλέντο και την πολυπόθητη καριέρα της, για χάρη του συζύγου και της μελλοντικής τους οικογένειας. Αρχικά, κάνει την εμφάνισή της ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην ιστορία, διατηρώντας μια απόμακρη, άρτια και συχνά απρόσιτη εικόνα, όμοια με εκείνη που πολλοί θα είχαν για μια κοπέλα που εξαφανίστηκε. Τα στόματα που πιάνουν το όνομά της, φωτογραφίζουν ένα καθαρό προφίλ, με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις και πτυχές του χαρακτήρα της και ένα αγγελικό πρόσωπο, στο οποίο επάνω ζωγραφίζεται η ελπίδα, ίδια με εκείνης των δικών της ανθρώπων που δεν βλέπουν την ώρα να βρεθεί και να την σφίξουν στην αγκαλιά τους.
Το «Gone Girl», αποτελείται από μια σειρά εξαιρετικά ενδιαφέροντων χαρακτήρων, υποδυόμενους από εύστοχα επιλεγμένους ηθοποιούς, που ενισχύουν την σκηνοθετική δεξιότητα του Fincher, στην προσπάθειά του να αφηγηθεί μια αληθινά τρομακτική ιστορία για την ψυχρότητα και την απανθρωπιά που κρύβεται στα πιο απρόσμενα σημεία. Οι κεντρικοί πρωταγωνιστές, κατατάσσονται σε μια αόρατη κλίμακα ανθρώπινων συναισθημάτων με αυξάνοντα βαθμό, αναλόγως με το τι και πόσο από αυτό νιώθει ο καθένας τους κατά την διάρκεια αυτής της υπόθεσης. Ο Nick, ξεκινώντας από τα τάρταρα, έρχεται πρώτος από όλους για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του και της αλλόκοτης συμπεριφοράς του, με συγκλονιστική απάθεια ως προς ένα τόσο τραγικό συμβάν. Η αδερφή του, παρ’ ότι στην πορεία μαθαίνει ορισμένες επίπονες αλήθειες για την προσωπική ζωή του διδύμου της, παραμένει στο πλευρό του, βρίσκοντας κάποιο στοιχείο που την αναγκάζει να συγκλίνει στην πλευρά του, παραμελώντας τα ηθικά ζητήματα που τείθενται στο μυαλό της. Η detective Rhonda, έρχεται κοντά στην κορυφή της πυραμίδας των αρετών, υψηλότερα από όλους, θέλοντας πεισματικά να ολοκληρώσει την υπόθεση που άνοιξε, όντας μια ολόσωστη επαγγελματίας, αλλά φέρνοντας και το καλύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα που περνάει από το χέρι της, αναζητώντας καθαρά και μόνο την αλήθεια.
Σε ξεχωριστή κλίμακα, έρχεται να ταράξει τα δεδομένα, η μυστηριώδης Amy (the Gone Girl). Εκτός από το άπλετο μυστήριο που περιτυλίγει το όνομά της και κατ’ επέκταση την ιδιάζουσα περίπτωσή της, το ίδιο και περισσότερο περιστρέφεται και γύρω από την προσωπικότητά της. Η Rosamund Pike, δίνει έναν πολυδιάστατο και πολύπλευρο τόνο στον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας, προσθέτοντας έναν πρωτότυπο αέρα που δεν θα είχε την δυνατότητα να του χαρίσει καμία άλλη καταλληλότερα. Η βαθιά, γυναικεία φωνή της και η αψεγάδιαστη εξωτερική της όψη, προσφέρουν μια μοναδική λεπτότητα και ευθραυστότητα στον ρόλο, κάνοντάς την να φαίνεται «γυάλινη». Αντικατοπτρίζει με ακρίβεια την πλαστή εικόνα που έχει κάποιος για τον εκάστοτε απόντα. Ανεβοκατεβαίνει την νοητή πυραμίδα ασταμάτητα και μέχρι και τον επίλογο, αποτελεί το πιο απρόβλεπτο πρόσωπο της ιστορίας. Κανένας δεν γνωρίζει που βρίσκεται η Amy, αλλά πόσο μάλλον ποιά είναι.
O David Fincher, με επιδεξιότητα και σεβασμό στο project του, το εκπληρώνει αξιοπρεπέστατα και με τελειομανία, όπως άλλωστε συνηθίζει και στα υπόλοιπα έργα του. Δίχως σπιθαμή ατέλειας, κινεί την κάμερα με σιγουριά, τους χαρακτήρες με βάθος και αφήνει την ατμόσφαιρα βαριά και πένθιμη, αποδίδοντας το συναίσθημα της απώλειας πιο εύστοχα από ποτέ. Η φωτογραφία σκεπάζεται από ένα ολόμαυρο πέπλο ακόμη και στις πιο εύθυμες σκηνές, ενώ δεν ξεφεύγει κατά πολύ από το Ficherικό περιβάλλον που επικρατεί στην πλειοψηφία των ταινιών του. Αδυνατώντας έτσι να απορρίψουμε την εκδοχή, ότι πρόκειται για μια συνέχεια μιας προήγουμενης από τις τρελές ιστορίες του σκηνοθέτη. Με σωστές δόσεις αποκαλύψεων ανά την φορά, χωρίζει τμηματικά την πλοκή και θέτει σε κάθε περασμένο της λεπτό και ένα ιντριγκαδόρικο ερώτημα.
Το «Gone Girl» προκαλεί με ποικίλα προκλητικά ερωτηματικά για ηθικούς και κοινωνικούς, δημοφιλείς προβληματισμούς. Μια εικόνα που δημιουργούμε για κάποιον που αγνοείται, δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα. Ένας καλός άνθρωπος, δεν είναι απαραίτητα ένας καλός σύζυγος, ενώ ένας κακός σύζυγος δεν είναι κατά κανόνα ένας κακός άνθρωπος. Συνεπώς ένας κακός σύζυγος δεν είναι πάντοτε ένας πιθανός δολοφόνος. Πολλές φορές η πραγματικότητα είναι εκπληκτικά διεστραμμένη και ξεπερνάει ακόμη και την επιστημονική φαντασία. Ωστόσο, στο σύμπαν του Fincher, αυτό χαρακτηρίζει την απλή, ανιαρή καθημερινότητα…
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
