“I want one“ είπε ο Tony Stark, και το σύμπαν συμφώνησε
Το σχετικά μακρινό 2010, κυκλοφορεί το Iron Man 2, και για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο κινηματογραφικό κοινό ο χαρακτήρας της Black Widow. Η πρώτη γυναίκα Avenger δεν άργησε να τραβήξει το ενδιαφέρον των φαν της Marvel. Ναι, η εκρηκτική Scarlett Johansson σίγουρα αποτελεί μεγάλο κομμάτι του ενθουσιασμού που χτίστηκε γύρω από το όνομα της Natasha Romanoff. Αλλά και πάλι, η εισαγωγή μιας μυστηριώδους πρώην κατασκόπου της Ρωσίας με ένα αρκετά θλιβερό και σκοτεινό παρελθόν, ήταν αρκετή για να κάνει τον κόσμο να ζητά τη δημιουργία ενός origin. Μιας ταινίας βασισμένης αποκλειστικά στη ζωή της Black Widow.
Η Marvel ντότζαρε για χρόνια το πρότζεκτ, δηλώνοντας ότι ενδεχομένως η υλοποίηση του δεν θα μπορούσε να συμβαδίσει με τις υπόλοιπες ταινίες του MCU. Το σκοτεινό προφίλ της ηρωίδας, ίσως να ήταν λίγο-πολύ σκοτεινό για τις αντίστοιχες ως τότε παραγωγές του διάσημου Studio.
Έπειτα από χρόνια λοιπόν, οι φαν είχαν αποδεχτεί το γεγονός ότι θα έπρεπε να συμβιβαστούν και να αρκεστούν στις φειδωλές πληροφορίες που προσφερόντουσαν μέσω κυρίως των κόμικς, αλλά και των υπόλοιπων ταινιών της Marvel, για την Black Widow.
Το 2019 ωστόσο, η Marvel υποκίπτει και με συν-παραγωγό την ίδια την Johansson, ανακοινώνει την δημιουργία της ταινίας. Έντεκα χρόνια μετά, ο κόσμος θα είχε επιτέλους μια ταινία για την μαύρη χήρα των Avengers..στο περίπου. Το Black Widow θα ήταν η ταινία με την οποία θα ξεκινούσε και επισήμως το Phase 4 της Marvel. Κι αν κάτι σας φαίνεται περίεργο σε αυτό, δεν είστε μόνοι.
Σχετικά με την ταινία
Όχι, δεν πρόκειται για origin. Θα ήταν κάπως παράδοξο η έναρξη του τέταρτου κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel να αφιερωνόταν σε μια ηρωίδα του παρελθόντος. Για αυτό ακριβώς και το Black Widow μοιάζει περισσότερο με ένα prequel, που δίνει αριστοτεχνικά τις βάσεις για τη συνέχεια.
Τα γεγονότα της ταινίας εξελίσσονται χρονολογικά μετά το Captain America: Civil War, και πριν το Avengers: Infinity War.
Η ιστορία μας, βρίσκει την Romanoff αντιμέτωπη με τις ρίζες της, και τα λάθη του παρελθόντος. Κυνηγημένη και αποξενωμένη από τους υπόλοιπους εκδικητές, η Black Widow θα έρθει αντιμέτωπη με τον παλιό της εαυτό, πολύ πριν γίνει αυτή που γνωρίσαμε.
Η δύναμη της οικογένειας αποτελεί τη κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε κομβική πράξη της ταινίας. Στη προκειμένη περίπτωση, μια «ιδιαίτερα δυσλειτουργική» οικογένεια, που απαρτίζεται από ένα πολύ καλό κάστ. Ο Harbour εξαιρετικός στον ρόλο του, κι ας φαίνεται ολοφάνερα βεβιασμένος υπό την επιρροή της Disney στη Marvel. Την παράσταση όμως, κλέβει η μικρή «αδερφή» της Natasha, η Yelena (Florence Pugh).
Η ταινία είναι πράγματι για αυτή. Για την εισαγωγή του καινούριου αυτού χαρακτήρα στον κόσμο του MCU. Μια δυναμική και φρέσκια παρουσία, που έρχεται να συνεχίσει το όνομα της Black Widow, με έναν εξαίσιο τρόπο. Αν θέλουμε οπωσδήποτε να βαφτίσουμε την ταινία ως origin, τότε είναι ξεκάθαρα το δικό της.
Όσον αφορά τη δράση της ταινίας, η Marvel αποτελεί φερέγγυο ενός φαντασμαγορικού αποτελέσματος. Υπήρξαν όντως στιγμές που οι πολλές εκρήξεις και τα πλάνα με φλόγες στο background ήταν περιττά, ενώ παράλληλα θύμιζε σε αρκετά σημεία, άλλα franchise ταινιών με πιο «κατασκοπικό» περιεχόμενο.
Αν θα μπορούσα συνοπτικά να αναφερθώ στο παράπονο που προκύπτει από το Black Widow, θα ήταν ο αποχαιρετισμός της Natasha. Αυτή η γλυκόπικρη συγκίνηση με τη μορφή ενός tribute, απουσιάζει. H Black Widow ενδεχομένως να άξιζε ένα πιο όμορφο κλείσιμο ως χαμένος χαρακτήρας, παρά απλώς μια ευκαιρία για να την απολαύσουμε ξανά για μια τελευταία φορά.
