Υπάρχει μια ειδική κατηγορία ταινιών που, παρόλο που δημιουργούν αίσθηση στην κυκλοφορία τους, μετά ξεχνιούνται ή δεν λαμβάνουν την προσοχή που τους αξίζει. Μια τέτοια ταινία είναι και το Raw (του 2016), ένα αισθησιακό αλλά ταυτόχρονα σκληρό έργο, με κεντρικές ηρωίδες του δύο vegan κοπέλες που αρχίζουν και καταλαβαίνουν τον εθισμό τους στην ανθρώπινη σάρκα και επιδίδονται σε διάφορα είδη κανιβαλισμού.
Η Πλοκή
Η Justine είναι μια έφηβη κοπέλα που μεγαλώνει σε μια vegan οικογένεια. Το ενδιαφέρον της για τα ζώα την ωθεί προς την κτηνιατρική σχολή, στις φοιτητικές εστίες της οποίας και θα παραμείνει. Για τους πρωτοετείς φοιτητές όμως επιφυλάσσονται διάφορες παράξενες τελετές μύησης: ενίοτε περπατάνε στα τέσσερα, ενίοτε αναγκάζονται να παρτάρουν και να φασώνονται με αγνώστους, άλλοτε λούζονται με κόκκινη μπογιά ή και τρώνε νεφρά κουνελιού. Η τελευταία αυτή δοκιμασία ξυπνάει κάτι ερεβώδες και ζωώδες στην Justine: αρχικά βγάζει εξανθήματα, αργότερα επιθυμεί να φάει κρέας, μέχρι που καταλήγει να δαγκώνει λυσσασμένα ωμό κοτόπουλο ή και να μασουλάει το κομμένο από ατύχημα δάχτυλο της αδερφής της (η οποία και αυτή επιδεικνύει κανιβαλιστικές τάσεις). Η Justine, άλλοτε ταγμένη στην vegan ηθική, τώρα ταλανίζεται από αυτές τις πρωτόγονες ενορμήσεις.
Η κριτική
Ας ξεκινήσουμε από τα υφολογικά στοιχεία του Raw. Ζωηρά χρώματα, έντονοι αλλά και υποβλητικοί φωτισμοί, slow-motion πλάνα, ενδιαφέρουσες μουσικές επιλογές και το απόκοσμο κλίμα της κτηνιατρικής σχολής στήνουν ένα αισθητικό αμάλγαμα που ακροβατεί μεταξύ στυλιζαρίσματος και ωμότητας.
Αν έπρεπε να συνοψίσουμε σε μια φράση το θέμα του Raw τότε θα λέγαμε ότι είναι η φύση εναντίον της ηθικής, η ενόρμηση ενάντια στην συνήθεια. Η Justine ήταν ταγμένη vegan, ταγμένη υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ταγμένη – ως μελλοντική κτηνίατρος- στην φροντίδα τους. Αυτό το “ταγμένη” όμως διαλύεται σαν να μην υπήρξε ποτέ, όταν η φύση προβάλλει τις δικές της αξιώσεις: ξυπνά μέσα στην Justine, εμφανίζεται ως ενόρμηση, ως πόθος, ως αθεράπευτη επιθυμία για σάρκα και αίμα. Οι όποιες ηθικές επιταγές -τόσο προσεχτικά φτιαγμένες και δικαιολογημένες- αποσαθρώνονται από το σκοτεινό τέρας του κανιβαλισμού που έχει φωλιάσει στην καρδιά αυτού του φαινομενικά αθώου κοριτσιού.
Το Raw επίσης αποτελεί και μια αλληγορία για την ενηλικίωση. H Justine από την μία περνά διάφορες δοκιμασίες για να ενταχθεί στη φοιτητική κοινότητα της σχολής της. Από την άλλη και ο ίδιος ο κανιβαλισμός συμβολίζει ένα πέρασμα από την αθωότητα των παιδικών χρόνων στην σκληρή πραγματικότητα των ενηλίκων, ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με την ανάδυση μια ανεξέλεγκτης σεξουαλικότητας, που τώρα βρίσκει αφορμές να εκδηλωθεί. Άλλωστε κανιβαλισμός και σεξουαλικότητα έχουν τα χαρακτηριστικά ότι κρύβονται, μετατίθενται, μασκαρεύονται, απωθούνται, καταπιέζονται, εμφανίζονται είτε επιλεκτικά είτε κάποιες φορές ολοκληρωτικά και ασταμάτητα, σε μια οργασμική έκρηξη.
Έτσι λοιπόν το Raw είναι μια ταινία που καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ ενός αισθητικού ύφους και ενός σκληρότατου θέματος ( θεατές λιποθύμησαν σε κάποιες προβολές), μεταξύ μιας ευάλωτης ηθικής και μιας πανίσχυρης φύσης, μεταξύ κανιβαλισμού, σεξουαλικότητας και ενηλικίωσης, υποβοηθούμενη από την φεμινιστική προσέγγιση της σκηνοθέτιδος/σεναριογράφου Julia Ducournau και την γενναία ερμηνεία της Garance Marillier. Αναζητήστε την.
