Δε θα σας πω την ιστορία της ταινίας “Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών” γιατί οι περισσότεροι ήδη θα την ξέρετε και πραγματικά έχω ανάγκη να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, όποτε αφήνω τα εισαγωγικά και μπαίνουμε στο θέμα:
https://www.youtube.com/watch?v=wrBk780aOis
Πρόκειται για μία από εκείνες τις ταινίες, εκείνες τις ταινίες που θα δεις πρώτη φορά ένα μεσημέρι που δε θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, θα είσαι γύρω στα 12 και θα της δώσεις μια ευκαιρία, γιατί δεν παίζει κάτι άλλο στην τηλεόραση, ίσως πιο εμπορικό, πιο αμερικανικό, πιο προσιτό. Θα ξεκινήσει η ταινία, θα την παρακολουθήσεις, κάποια στιγμή ίσως σου φανεί ανιαρή όμως θα την τελειώσεις και θα σκεφτείς: ωραία ήταν, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Θα μεγαλώσεις λίγο , 17 -18, και θα αποφασίσεις να την ξαναδείς, επειδή σίγουρα αξίζει σου λένε.
Και τότε θα γνωρίσεις εκείνα τα αγόρια, τα αγόρια που είναι γεμάτα ζωή, κατάμεστα με δόσεις περιέργειας και επιθυμίας να γνωρίσουν τον εξωτερικό κόσμο. Γόνοι οικογενειών που τα προορίζουν για μεγάλα πράγματα, για σπουδαία επαγγέλματα: δικηγόρους , γιατρούς , πολιτικούς μηχανικούς κ.ο.κ. Και βλέπεις τον εαυτό σου σε εκείνο το νεαρό, ντροπαλό παιδί, συστήνεται ως Τοντ Άντερσον (Ethan Hawke) και θέλεις να ξεκοκαλίσεις αυτό τον πολύπλοκο χαρακτήρα, να αποκτήσεις μία θέση στον κόσμο του και να αντικρίσεις μέσα από αυτόν το δικό σου. Πως ήσουν την κάθε πρώτη σου μέρα, τι σκεφτόσουν για τους συμμαθητές σου. Έπειτα ταυτίζεσαι με τον γεμάτο ζωή Νιλ Πέρι (Robert Sean Leonard) και γίνεσαι ένα μαζί του, νιώθεις αυτήν του την κοινωνικότητα και την ενέργεια που διαπνέει το πνεύμα του να διαπνέει και εσένα.
Ξαφνικά θα εμφανιστεί αυτός ο εξαιρετικός καθηγητής, που θα τους μάθει τι πραγματικά εστί ζωή. Αυτός ο καθηγητής που δε θα ενδιαφερθεί για τη στείρα, τη χρησιμοθηρική γνώση. Ένας καταπληκτικός φιλόλογος, ξεχωριστός που θα παρακινήσει τους μαθητές του να νιώσουν το νόημα της ζωής μέσα από τις τέχνες, από την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο. Που θα σκίσει τις σελίδες του βιβλίου και θα ακούσει την προσωπική οπτική καθενός. Άδραξε τη μέρα θα πει και θα δώσει στους μαθητές του μία νέα νότα, ένα σπρώξιμο ώστε να γνωρίσουν τη λογοτεχνία. Γιατί η λογοτεχνία είναι κάτι το μοναδικό, το μαγικό. Ένας περίεργος, τεράστιος λαβύρινθος. Και θα θυμηθείς πως στο σχολείο σε έβαζαν σε καλούπια και έπρεπε να υποστηρίξεις μία άποψη. Τότε θα αντικατοπτριστεί στο μυαλό σου η εικόνα εκείνης της υπέροχης καθηγήτριας που θα είναι ο δικός σου Τζον Κίτινγκ (Robin Williams), που θα σου πει : σκέψου έξω από το κατεστημένο, τι σου λέει ο στίχος, τι αισθήματα εγείρει, αγγίζει τη ψυχή σου η όχι , ποιά η γνώμη σου για τον ποιητή και ποιά είναι η κατά εσένα ερμηνεία;
Φτάνει λοιπόν η ώρα που κάποιοι θα εμπεδώσουν την πολυπλοκότητα της ποίησης, θα ιδρύσουν μια λέσχη, τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, αναβιώνοντας τη δημιουργία του καθηγητή τους. Άλλοι θα παθιαστούν, θα απαγγείλουν με τέτοια εμβάθυνση και λυρισμό, άλλοι θα ακούσουν και θα σωπάσουν και άλλοι θα είναι εκεί για την «παρέα». Και το ταξίδι ξεκινά, αμφισβητούν το μέλλον και βλέπουν παραπέρα και τότε εμφανίζεται για άλλη μια φορά ο εαυτός σου να φτάνει στο δίλημμα του Νιλ: να τολμήσω μια τέχνη, να παίξω στο θέατρο, και τι θα πει ο ένας και τι ο άλλος;
Εκείνος τολμάει, όμως όχι, ένας αναχρονιστικός πατέρας θα του κόψει τον ειρμό, θα κόψει το νήμα που τον συνδέει με την τέχνη που υπέροχα εκφράζει. Και θα σκεφτείς ότι είχε δίκιο ο πατέρας και μετά θα σκεφτείς πόσο άδικο είχε. Τελειώνει λοιπόν η ταινία και ανατριχιάζεις από τον τρόπο που θα αποχαιρετίσουν οι μαθητές τον δικό τους αγαπημένο καπετάνιο και από τότε θα ηχεί το Oh Captain, my Captain στα αυτιά σου, θα δακρύσεις, ίσως θα κλάψεις αλλά θα παραδεχτείς τι ταινιάρα ήταν αυτή που μόλις είδες.
Πόσα έχω να αντικρίσω και να μάθω, πόση ποίηση θέλω να εμποτίσει τα εσώψυχα μου, πόσο θέλω να ζήσω με πάθος, να ταυτιστώ με κάθε λέξη του δικού μου ποιητή. Γίνομαι όμως και ρεαλίστρια, βλέπω την πραγματικότητα, προσγειώνομαι, σταθμίζω καταστάσεις και επανέρχομαι. Περνάει η ώρα και σκέφτομαι το εξής: μπορώ να γράψω σελίδες γι’αυτό το πραγματικό αριστούργημα, τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, όμως θα κλείσω αυτό το άρθρο παραθέτοντας την αγαπημένη μου φράση: «And medicine, law, business, engineering, these are noble pursuits and necessary to sustain life. But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for»
