Χθες, στις 16 Ιουλίου απεβίωσε το «it-girl» των ‘60’s, η Jane Birkin. Η Βρετανή καλλονή με το κουκλίστικο στιλ και την νεραϊδίσια φωνή που συνόδευε τον Γάλλο θρύλο της μουσικής σκηνής, Serge Gainsbourg. Μια λεπτεπίλεπτη Λονδρέζα στο Παρίσι, με καταγάλανα μάτια και φακίδες, που κατέκτησε την καρδιά της Γαλλίας του ’60 και του ’70 στο γήπεδο της μουσικής, του σινεμά αλλά και της μόδας, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών.
Η Jane Birkin υπήρξε διάσημη για την σύντομη πλην λαμπερή κινηματογραφική της καριέρα, την αιθέρια φωνή της, τη φιλανθρωπική της συμβολή, την πολυσήμαντη συνεργασία της με τον κάποτε αγαπημένο της σύζυγο και πρότυπο μουσικοσυνθετικής ευφυίας, Serge Gainsbourg, καθώς και για το ιδιόρρυθμο στιλ της, το οποίο τελικά την κατέστησε είδωλο στη δεκαετία του ’60. Την εκθαμβωτική της εικόνα, συμπλήρωνε πάντα ένα καλαθάκι, ταιριαστό κάθε φορά με την εκάστοτε περίσταση, λειτουργώντας ως τσαντάκι πλάι σε κάθε της κοριτσίστικα αθώα αλλά ταυτόχρονα άκρως αισθησιακή της εμφάνιση.
Δεν «συστήθηκε» ποτέ πλήρως ως ηθοποιός, ούτε και ως τραγουδίστρια και πόσω δε μάλλον ως μοντέλο. Όπως είχε πει και η ίδια με αφορμή την επαγγελματική και προσωπική της σχέση με τον Γάλλο μουσικό: «Πόσο ταλέντο είχα πραγματικά; Ίσως όχι και τόσο μεγάλο». Είχε όμως μια λάμψη που μαγνήτιζε τα βλέμματα και την κράτησε δικαίως στο προσκήνιο. Γλυκιά και δυναμική με έναν υπέροχα διακριτικό τρόπο, η Birkin «έσκασε» σαν βόμβα στη μουσική βιομηχανία με το τολμηρό ντουέτο «Je t’aime… moi non plus» το ’69. Το σκανδαλώδη ερωτικό hit, όπως λέει και η ξακουστή του ιστορία, ήταν αρχικά γραμμένο για τα μάτια της Brigitte Bardot, μεταξύ άλλων επιτυχιών του μυθικού Gainsbourg. Ήταν η ζήλεια, όπως είπε κάποτε και η ίδια ή μια νέα σελίδα στην παρτιτούρα της έξαλλης ζωής του μουσικού… σε αυτό το σημείο, δεν είχε καμία σημασία ο λόγος αλλά η επερχόμενη επιτυχία, η οποία ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει το όνομα της Birkin στα ύψη.
Όσο η συνεργασία της με τον Gainsbourg συνεχίστηκε τόσο μουσικά όσο και κινηματογραφικά (με τις ταινίες: «Slogan» και «Cannabis») μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαινομενικά έως και τον χωρισμό τους. Ωστόσο, μπορεί από το ’80 να αποφάσισαν να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους στη ζωή αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με την μουσική τους πορεία. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε μέχρι και τα τελευταία μουσικά επιτυχημένα βήματα της Jane Birkin, όπως στον δίσκο «Baby in Babylone», στην καρδιά των ‘80’s.
Τα χνάρια της με εκείνα του σινεμά, συναντήθηκαν ουσιαστικά γύρω στα τέλη της δεκαετίας το ’60 και συγκεκριμένα στον πρώτο της μεγάλο ρόλο στην ταινία «La Piscine» του ’69, πλάι στον Alain Delon και την Romy Schneider. Το ΄73, επιτέλους συναντά την αιώνια «αντίζηλό» της, Bardot, στην ταινία «Don Juan, or If Don Juan Were a Woman», ενώ πέρασε από διάφορα κύματα ειδών με έμφαση στην κωμωδία άλλοτε σε μικρότερους και άλλοτε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το ’76, κερδίζει υποψηφιότητα για βραβείο César Καλύτερης Ηθοποιού στην ταινία «Je t’aime moi non plus» σε σκηνοθεσία και σενάριο Serge Gainsbourg και το ’78 συμπρωταγωνιστεί στην προσαρμογή του μυθιστορήματος της Agatha Christie, «Έγκλημα στον Νείλο», δίπλα σε ονόματα όπως Maggie Smith, Bette Davis και David Niven.
Κατά τον πολυτάραχο γάμο της με τον Gainsbourg, ένα από τα πλέον σημαντικότερα κεφάλαια της σταδιοδρομίας της, η Birkin απέκτησε την Charlotte (Gainsbourg). Μαζί, συνεργάστηκαν στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Jane by Charlotte», αφιερωμένο στην ίδια. Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών του 2021 και ήταν και η τελευταία εμφάνιση της Jane Birkin στο κινηματογραφικό πανί.
