Τσεκάρεις Cinobo, το μάτι σου πέφτει σε μια ταινία που λέγεται Σύντροφος Δράκουλιτς. Χμμμ… Βαμπίρ, τσεκ. Σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία, τσεκ. Ψυχρός Πόλεμος, τσεκ. OK, SHUT UP AND TAKE MY MONEY. Βασικά, τα έχει πάρει εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο η αγαπημένη κινηματογραφική πλατφόρμα, απλά ήθελα να δείξω κάπως τον ενθουσιασμό μου. Αν τα παραπάνω σου έκαναν κι εσένα κλικ, αν θες να δεις κάτι διασκεδαστικό βρε παιδί μου, αναζήτησε την ταινία. Απλά να έχεις και μια σκελίδα σκόρδα εύκαιρη, ποτέ δεν ξέρεις.
Ο Σύντροφος Δράκουλιτς…
Ουγγαρία, δεκαετία του ’70. Ο Μπρέζνιεφ αναζητά την αιώνια ζωή και οι μυστικές υπηρεσίες της Ουγγαρίας πρέπει να του την δώσουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Κάπως έτσι, ο Σύντροφος Δράκουλιτς μάς συστήνει τον σύντροφο Φαμπιάν, ήρωα της κουβανικής επανάστασης, που επιστρέφει στην Ουγγαρία μετά από 20 χρόνια και διοργανώνει εθελοντική αιμοδοσία για τους τραυματίες του Βιετνάμ. Εδώ *ίσως* είναι ένα καλό σημείο για να αναφέρουμε ότι ο Φαμπιάν δεν φαίνεται να έχει γεράσει, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το αίμα και δεν τα πάει καθόλου καλά με τα σκόρδα και τον ήλιο. (Να δεις που έχει φωτοευαισθησία.)
Η ταινία μάς συστήνει και τον Λέσι και τη Μαρία, ένα ζευγάρι πρακτόρων που επιστρατεύεται από το Κόμμα προκειμένου να ανακαλύψουν αν ο Φαμπιάν είναι -ναι, καλά κατάλαβες- βαμπίρ και το “κλειδί” που θα ανοίξει την πόρτα της αιωνιότητας (γραφική, το ξέρω). Η αποστολή όμως γίνεται πιο δύσκολη όταν ο Φαμπιάν και η Μαρία έρχονται κοντά.
…είναι μια κωμωδία που θα την κάνεις κέφι, αλλά…
O Σύντροφος Δράκουλιτς είναι μια ταινία που γύρισε ο Μποτζάρ για να αποτίσει τον δικό του σουρεάλ φόρο τιμής στις ταινίες τρόμου, ενώ, επιστρατεύοντας το μαύρο χιούμορ, αφηγείται την πολιτική ιστορία της χώρας του κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Το πάθος για την εξουσία, το πατριωτικό καθήκον, ο έρωτας, η ζήλεια, η λαχτάρα για την εξουσία αλλά και η θέση της γυναίκας βρίσκονται στον πυρήνα της ταινίας. Η ατμόσφαιρα είναι 70s, το κλίμα είναι ψυχροπολεμικό, αλλά να που έρχονται οι κωμικές και ρομαντικές σκηνές για να ελαφρύνουν το κλίμα.
Αν αναρωτιέσαι αν ο Σύντροφος Δράκουλιτς γέρνει προς την πλευρά του σοβαρού, η απάντηση είναι -τελικά- όχι. Το χιούμορ και οι σεναριακές υπερβολές είναι το μέσο για τον πολιτικό σχολιασμό, ενώ οι κωμικές σκηνές και ατάκες είναι πολλές. Μπορεί να μην είναι όλες οι κωμικές σκηνές πετυχημένες, αλλά η ταινία δεν παύει να είναι διασκεδαστική. Άσε που έχει έναν πρωταγωνιστή (Ζοέτ Νάγκι) που αποδεικνύεται αναπάντεχα γοητευτικός, τόσο από άποψη υποκριτικής όσο και ομορφιάς. Να τα λέμε και αυτά, παιδιά.
Μερικές πετυχημένες κωμικές σκηνές, και ένα γοητευτικό βαμπίρ…εεε, πρωταγωνιστής δεν αρκούν όμως για να κάνουν την ταινία κάτι παραπάνω από ένα συμπαθητικό -και αρκετά διασκεδαστικό- ψυχροπολεμικό ‘Οσα Κάνουμε στις Σκιές. Χωρίς να σημαίνει ότι η ταινία είναι χάσιμο χρόνου. Άλλωστε καλοκαιράκι έχουμε ακόμα, ευκαιρία να δεις κάτι χαλαρό. Τι, όχι;
