Προσοχή! Το παρόν άρθρο απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε λάτρες των ταινιών θρίλερ. Για κάθε ψυχολογική ή οποιουδήποτε άλλου είδους επίπτωση δε φέρω καμία ευθύνη. Όχι, εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε! Μιλώ σε εσάς, τους psycho τύπους, που αντί να δείτε σαν άνθρωποι μια περιπέτεια, μια δράση, μια κωμωδία, καταλήγετε να φρικάρετε τη ζωούλα σας και το ευχαριστιέστε και από πάνω. Χαριτολογώ, εφόσον, εννοείται, ότι είμαι μία από’ σας. Στον τελευταίο μήνα, λοιπόν, έχουν κυκλοφορήσει τρεις και είμαι εδώ για να προχωρήσουμε μαζί σε μία αξιολόγηση! Για πάμε…
Lights out- Μη σβήσεις το φως
Εντάξει, δεν είπα ποτέ ότι ένας τίτλος δεν είναι αρκετός να προϊδεάσει το ύφος της ταινίας ολόκληρης. Όντως, εδώ, η ιστορία μας έχει να κάνει με πνεύματα και φώτα. Εναλλάξ και το εννοώ.
Πρόκειται για μια οικογένεια χωρίς πατέρα, με τη μητέρα και το μικρότερο γιο να μένουν μαζί, και την κόρη κάπως πιο ανεξάρτητη, σε δικό της σπίτι, που παρότι προκαλεί εντύπωση, αργότερα δικαιολογείται και με το παραπάνω! Η μητέρα είναι ψυχικά διαταραγμένη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην το δέχεται καν, με αποτέλεσμα να βάζει σε κίνδυνο τα ίδια της τα παιδιά. Στο τέλος, όμως, φαίνεται πως η μητρική αγάπη υπερισχύει και καταλήγει σε μια θυσία-λύτρωση. Δε θέλω να πω περισσότερα, δε θέλω να κάνω το οποιοδήποτε spoil, αρκεί να σας πω πως από την πρώτη σκηνή και πριν ακόμη πέσουν καλά καλά οι τίτλοι, το πρώτο ταρακούνημα είχε έρθει… Εσείς, σβήστε το φως και απολαύστε την!
Don’t breathe-Μην ανασαίνεις
Και αυτό ακούγεται κάπως εκφοβιστικό να το πω, αγχωτικό να το πω και θα πω ότι, όντως, είναι! Η όλη υπόθεση σε βάζει σε μία διαδικασία που δεν έχεις παρά να τη βιώσεις και’ συ. Υπάρχει αρκετή αγωνία που σε συνοδεύει κυριολεκτικά μέχρι τέλους. Πρόκειται για τρεις φίλους που, θέλοντας ο καθένας για τους δικούς του λόγους να αποκτήσει οικονομική εμβέλεια, ερευνούν την γύρω περιοχή και αποφασίζουν να διαρρήξουν το σπίτι ενός τυφλού! Θεωρούν ότι είναι κάτι υπερβολικά εύκολο αφού το θύμα μη έχοντας μία από τις βασικές αισθήσεις δε θα τους δει, θα πάρουν τα χρήματα και θα φύγουν αναίμακτα.
Έλα, όμως, που ο τυφλός όχι μόνον τους κατάλαβε αλλά την είδε James Bond, πράγμα που με δυσαρέστησε αρκετά. Η έντασή μου, δηλαδή, έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δε βλέπει τίποτε να σημαδεύει με το όπλο του σαν επαγγελματίας σκοπευτής. Παρόλα αυτά, κρατήστε μια γερή ανάσα πριν τη δείτε καθώς μετά θα σας κοπεί, το ορκίζομαι!
Ouija: origin of evil- Ouija: η πηγή του κακού
Στηρίζεται, για να μην πω, βασίζεται στο ομώνυμο παιχνίδι Ouija! Σε αυτό, οι παίχτες, με χαμηλωμένα φώτα και- συνήθως- κεριά αναμμένα, μαζεύονται σε ένα τραπέζι, ακουμπούν τα δάκτυλά τους σε ένα αντικείμενο και επικαλούνται ένα πνεύμα. Αφού το πνεύμα τούς υποδείξει την ύπαρξή του αρχίζουν να του υποβάλλουν μια σειρά από προσωπικές ερωτήσεις και εκείνο υποδεικνύει γράμματα που όλα μαζί συνθέτουν μια πλήρη λέξη. Αυτό, λοιπόν, συμβαίνει και εδώ με μία οικογένεια και πάλι χωρίς πατέρα, αλλά αυτή τη φορά τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Η μικρότερη, σαν παιδάκι, καταπιάνεται περισσότερο με την όλη αυτή διαδικασία, γίνεται κάτι σαν μεσάζων του πνεύματος- επικαλούντα και εν τέλει το σπίτι μετατρέπεται σε μια εμπειρία τρόμου με τους πάντες να κινδυνεύουν.
Κάτι που θα σας αναστατώσει ενδεχομένως, αλλά επειδή είμαστε και μαζόχες το αντέχουμε, είναι πως στη μισή και παραπάνω ταινία δε γίνεται σχεδόν τίποτα το σοκαριστικό και από τη μέση και μετά η μικρή, κυρίως, δίνει «πόνο» και θα καταλάβετε πώς το εννοώ. Αν και, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα, αλλά και πολλά άλλα, αυτό το θρίλερ δεν είχε καθόλου χαρούμενο τέλος, πιστεύω πως ήταν και το πιο ωραίο. Παίξτε το και’ σεις αρκεί να ακολουθήσετε το τρίπτυχο: ποτέ μόνοι, ποτέ σε νεκροταφείο, πάντα να λέτε «αντίο.» Σας προκαλώ!
Αυτές ήταν οι προτάσεις μου για αυτήν την εβδομάδα. Φροντίστε, όπως τόνισα και στην αρχή, να είστε λάτρεις των θρίλερ και όχι απλώς σινεφίλ, για μέγιστη διασκέδαση. Διαλέξτε μία, αν όχι όλες, και νιώστε την αγωνία να κυλά στις φλέβες σας!
