Tick Tick..ο χρόνος περνά, τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, και ξαφνικά.. Boom! Η βόμβα των τριάντα ετών. Δίχως παιδιά, δίχως οικονομική ασφάλεια, και κυρίως, δίχως μια πολυπόθυτη επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ. Ο Jonathan Larson έβλεπε το όνειρο του να απομακρύνεται, πνιγμένος στον εφιάλτη της αφάνειας, που είχε χτιστεί πάνω στο υπαρξιακό άγχος της «επιτυχίας πριν τα 30».
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Lin-Manuel Miranda, παρακολούθησε πρώτη φορά το RENT στα 17α γενέθλιά του. Με τη σειρά του, βίωσε και αυτός μια πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία που του διεύρυνε τους ορίζοντες από τα «στενά κουτάκια» που είχε περιορίσει τα μιούζικαλ στο μυαλό του. Μια παράσταση ορόσημο για το Μπρόντγουεϊ, και όχι μόνο. Το RENT παιζόταν για δώδεκα συναπτά έτη, κέρδισε 4 βραβεία Tony και ένα Pulitzer. Τίποτα από αυτά ωστόσο, δεν κατάφερε να απολαύσει ο δημιουργός του, Jonathan Larson, ο οποίος πέθανε ξαφνικά στα 35 του, λίγες ώρες πριν την επίσημη πρεμιέρα του, από ανεύρισμα αορτής.
Το Tick Tick… Boom! έχει ως αφετηρία τις τελευταίες μέρες πριν τα 30α γενέθλια του Larson. Ο Miranda έφτιαξε μια ταινία η οποία δεν ασχολείται με την επιτυχία του RENT, αλλά με όσα οδήγησαν προς αυτή. Με όλο το εξαντλητικό κυνήγι ενός καλλιτέχνη για την υπέρτατη δημιουργία, με κάθε απογοήτευση, κάθε αποδοχή. Οι τελευταίες μέρες όπου ο αριθμός της ηλικίας του έχει το 2 μπροστά χαρακτηρίζονται από άγχος. Όχι γιατί μεγαλώνει απλώς, αλλά γιατί μεγαλώνει χωρίς να έχει πετύχει πρώτα. Tick tick..Τι θα μπορεί να λέει πως έχει καταφέρει ως τα 30 του;
Οχτώ χρόνια τώρα, ο Larson γράφει και ξαναγράφει ένα δυστοπικό ροκ μιούζικαλ, το Superbia. Το αντιμετωπίζει ως ένα έργο ζωής, μια κατάθεση ψυχής. Πασχίζει με κάθε τρόπο να καταφέρει να το παρουσιάσει παρά τις δυσκολίες που εμφανίζονται η μία μετά την άλλη σαν ντόμινο. Η μέρα της παρουσίασης φτάνει, τον χειροκροτούν. Μερικές στιγμές χαράς και ελπίδας μέχρι την επόμενη ήττα. Το έργο του αποδεικνύεται πολύ αντιεμπορικό για να ανεβεί στο Μπρόντγουεϊ, και ταυτόχρονα πολύ ακριβό για τις εναλλακτικές σκηνές. Εκεί βρίσκεται και το σημείο καμπής της ταινίας. Η ανάγκη αποβολής κάθε ίχνους ματαιότητας που ακολουθεί, η συνειδητοποίηση πως ότι πίστευε πως είναι το δάσος, ήταν απλά ένα δέντρο.
Ο Andrew Garfield καταφέρνει να αποδώσει κάθε συναίσθημα υπέροχα, δίνοντας πιθανώς την ερμηνεία της καριέρας του. Ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας, είναι καθηλωτικός. Σε όλη τη διάρκεια, κυριαρχεί μια ζεστή ατμόσφαιρα, μια αυθεντικότητα και ειλικρίνεια απέναντι στα ζητήματα που θίγονται. Ναι, τα μιούζικαλ μπορεί να μην είναι για όλους, αλλά το Tick Tick..Boom! καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να τον παραπλανεί μέσω της μουσικής. Όσο αξιόλογη και να είναι, έχει τον δεύτερο ρόλο. Εξαιρετική δουλειά σαφώς έχει κάνει ο Miranda, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του απέναντι στην κληρονομιά που έχει αφήσει στο θέατρο ο Larson.
Ένας φόρος τιμής σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη, μια ωδή στην αισιοδοξία.
Δείτε το trailer εδώ:
