Το αρχοντικό της δέσποζε εκεί αγέρωχο από τον χρόνο, μόνο αυτή ένιωθε χίλια κομμάτια! Μόλις τελείωσε τις δουλειές της από τα υπνοδωμάτια του πάνω ορόφου. Είχαν έρθει τα παιδιά για λίγες μέρες. Γέμισε το σπίτι φωνές, γέλια, χαρές! Κάθε μέρα ήταν γιορτή. Μα γιατί να τελειώνουν αυτές οι μέρες τόσο γρήγορα; Δύσκολος που είναι ο αποχωρισμός!
Δύσκολο όμως είναι να ανέβει και να κατέβει τόσα σκαλιά. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και κρατώντας τα ξύλινα κάγκελα άρχισε με αργές κινήσεις να κατεβαίνει τα σκαλιά! Τι τα ήθελε όλα αυτά; Στα νιάτα της ανέβαινε και κατέβαινε δεκάδες φορές την μέρα. Σταματημό δεν είχε, ήθελε όλα να αστράφτουν! Μα τώρα που τα πόδια δεν κρατούν και τα γόνατα πονάνε, οι σκάλες αυτές μοιάζουν με βουνό! Και τώρα έτσι όμως είναι μη νομίζετε… Μπορεί τα πόδια να μην κρατάνε αλλά τα χέρια της δεν σταματάνε και ας πονάνε και αυτά. Περιποιήθηκε και τα λουλούδια της, έκοψε κάτι μαραμένα φυλλαράκια από τις γλάστρες της και ανασήκωσε λίγο το χώμα για να πάρουν ανάσα τα φυτά της όπως έλεγε. Όλα αυτά, κατεβαίνοντας τις σκάλες της. Έφτασε κουρασμένη στο κάτω πλατύσκαλο και σέρνοντας τα πόδια της πήγε να κάτσει στο εξωτερικό της σαλονάκι.
Μεγάλο το αρχοντικό, πολλές οι δουλειές του μα δεν το έβαζε κάτω. Ξεκουραζόταν λιγάκι και συνέχιζε… Έτσι και τώρα, έκατσε στην καρέκλα της και ακούμπησε πίσω για να ισιώσει την μέση της. Σκέψεις και εικόνες, πάλι άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Θυμήθηκε τα παιδιά της που έτρεχαν και έπαιζαν ενώ αυτή να προσπαθούσε να σκουπίσει το πλακόστρωτο της. Φωνές παντού… γέμιζε η αυλή παιδιά! Θυμήθηκε τον άντρα της που πάντα κάτι ξεφόρτωνε στην αυλή τους για τα μαστορέματα του. Ξύλα, πέτρες, εργαλεία.. πάντα κάτι ήταν εκεί για να χαλάσει την ομορφιά της αυλής της!
Πόσο την αγαπούσε αυτή την αυλή της! Κάθε μέρα σκούπιζε, πότιζε και περιποιόταν τα λουλούδια της, έβγαζε τα χορταράκια που τολμούσαν να φυτρώσουν στο πλακόστρωτό της και όταν όλα ήταν έτοιμα τότε θα καθόταν και θα έπινε εκεί το καφεδάκι της παρέα με τον άντρα της. Και αν τύχαινε να μην ήταν αυτός εκεί δεν είχε πρόβλημα, θα τον απολάμβανε μόνη της τον καφέ της. Άλλωστε ήταν τόσο αγαπητή σε όλο το χωριό που όλο και κάποιος θα περνούσε και θα τον καλούσε για να τον τρατάρει. Βλέπετε ήταν νοικοκυρά σε όλα της και στις δουλειές της και στα φαγητά της και στα γλυκά της!
Μα ήρθε η ώρα να σηκωθεί… Όσο όμορφες και αν ήταν αυτές οι αναμνήσεις της, οι δουλειές της την περίμεναν. Σηκώθηκε αργά από την καρέκλα και με μικρά βήματα έφτασε στην πόρτα. Έπιασε το πόμολο και γύρισε να ρίξει μια τελευταία ματιά πίσω. Όλα εξαφανίστηκαν! Είπε ένα αντίο στις αναμνήσεις της, άνοιξε την πόρτα και μπήκε στην μοναξιά της! Άτιμο πράμα η μοναξιά… θεριεύει τα πάντα!
————————————————————————————————————————————————————–
Το κείμενο γράφτηκε για να αποδώσω καλύτερα τις σκέψεις μου όταν το δημιουργούσα! Για την ιστορία, αυτό το αρχοντικό έγινε μια κλειδοθήκη πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες! Κόστος κατασκευής ένα ευρώ γιατί χρησιμοποιήθηκαν ανακυκλώσιμα υλικά όπως κουτί από παπούτσια, αυγοθήκες, χαρτόκουτα, λίγο σύρμα και στόκος.
Αν θέλετε να δείτε πως έφτιαξα το πλακόστρωτο δείτε το παρακάτω βίντεο https://youtu.be/1cJaPxJxacA
Για να δείτε πως έφτιαξα τα τούβλα δείτε εδώ :https://youtu.be/sEzTiBkWLUo
Για να μάθετε πως έκανα την σκεπή δείτε εδώ: https://youtu.be/i2XqHAiVxr4
