Ο νομπελίστας Νέλσον Μαντέλα είχε δηλώσει ότι «η εκπαίδευση και η μόρφωση είναι τα όπλα για να αλλάξουμε το κόσμο». Εν έτει 2018 στην Ελλάδα, θεωρείς ότι χειριζόμαστε την εκπαίδευση με τρόπο τέτοιο ώστε να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή; Κοίταξε λίγο την πλειοψηφία των σχολικών τάξεων. Διακρίνεις να παράγεται με τέτοια διαδικασία;
Είναι πολλά τα περιστατικά που ακούς από τον περίγυρο για εκπαιδευτικούς, κυρίως μέσης ηλικίας και λίγο πριν τη συνταξιοδότηση, οι οποίοι μένουν -και επιμένουν- στην απλή μετάδοση πληροφοριών χωρίς να διαφέρει η διδασκαλία αυτής της εποχής, με εκείνη που είχε κάποιος 20 χρόνια πριν. Για εκπαιδευτικούς που δεν εστιάζουν στις ιδιαίτερες ανάγκες που μπορεί να έχει κάποιο παιδί, αλλά τα αντιμετωπίζουν όλα σαν δοχεία στα οποία θα ”πετάξουν” όλα όσα έμαθαν στο πανεπιστήμιο και υπαγορεύει το Υπουργείο. Για εκείνους που τρέχουν να ”ξεπετάξουν” την διδακτέα ύλη χωρίς να εμβαθύνουν και να προσφέρουν ενδιαφέρουσες διδακτικές στιγμές στους μαθητές. Και εν τέλει για αυτούς που συμβαδίζουν με το σύστημα και αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν καλοσχεδιασμένες μηχανές, έτοιμες να ανταπεξέλθουν σε οποιεσδήποτε ανάγκες ξεχνώντας τη παιδική τους ηλικία, απλά και μόνο γιατί οι απαιτήσεις της κοινωνίας έχουν γίνει σκληρές.
Ωστόσο θεωρείται ορθό, μια εκπαιδευτική δράση να παραμένει ίδια για 20 και 30 χρόνια γιατί απλώς τόσο διαρκεί η θητεία του εκπαιδευτικού στις σχολικές αίθουσες σύμφωνα με το συνταξιοδοτικό σύστημα.
Ενδεχομένως η πρώτη και άμεση σκέψη σου να είναι η απομάκρυνση του από την εκπαίδευση. Όμως θα μπορούσε να τον επιμορφώσει το Κράτος ώστε να συμβαδίσει με τα δεδομένα της νέα εποχής. Να του δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσει καταρτισμένες γνώσεις και δεξιότητες για θέματα που αφορούν τα τεχνολογικά μέσα που θεωρούνται απαραίτητα στο εκπαιδευτικό σύστημα πια, καθώς όλα γύρω μας εξαρτώνται από τη τεχνολογία. Να τους υπενθυμίσει πως προήλθαν από ανθρωπιστικές επιστήμες, στις οποίες το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι ο άνθρωπος-στη συγκεκριμένη περίπτωση τα παιδιά- και οφείλουν να ενδιαφέρονται και για την ψυχή τους, όχι μόνο για τις γνώσεις τους.
Στην εποχή που οι μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών βρίσκονται στο μικροσκόπιο πολλών ειδικοτήτων, οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να διαθέτουν πρωταγωνιστική θέση σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Φυσικά, πριν 30 χρόνια που κάποιος εκπαιδευτικός αποφοίτησε από τη σχολή του, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχε τέτοιου είδους πληροφόρηση. Σήμερα όμως υπάρχει και κατακλύζει μεγάλο μέρος των τμημάτων εκπαίδευσης. Ακόμα κι αν λοιπόν δεν γίνεται να επιστρέψει στα θρανία, υπάρχουν τόσα πολλά σεμινάρια που θα μπορούσαν να του προσφέρουν την καθοδήγηση που χρειάζεται ώστε να αντεπεξέλθει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις.
Δυστυχώς όμως, πολλοί από αυτούς, παρόλο που δεν συμβαδίζουν με την εποχή, μένουν προσκολλημένοι στις ήδη υπάρχουσες γνώσεις τους και συνάμα στο παρελθόν. Θυσιάζουν το παρόν και το μέλλον των παιδιών, γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες και αρνούνται να δεχτούν πως η γνώση και η εκπαίδευση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και ανθίζει. Αν αυτοί που την κινούν και την ορίζουν δεν αποφασίσουν να ακολουθήσουν τα δεδομένα της εποχής, θα επιτρέψουν το μαρασμό της και συνάμα θα καταδικάσουν το μέλλον των μαθητών.
Επομένως, δάσκαλε ”αυθεντία” κοίταξε γύρω σου, αφουγκράσου τη κοινωνία σου και δράσε ανάλογα ώστε να πάψεις να θεωρείσαι ένας ακόμη απλός δημόσιος υπάλληλος, αλλά ένας λειτουργός που μπορεί να συμβάλλει άμεσα στην βελτίωση του κόσμου μας.
Όσο για σένα εκπαιδευτικέ που τώρα θα πάρεις το βάπτισμα του δασκάλου, εύχομαι όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω να θεωρούνται τόσο αυτονόητα για τη μελλοντική εκπαιδευτική σου δράση ώστε να πιστεύεις ότι το αντίθετο είναι αδιανόητο.
Υ.Γ:Αν ποτέ βρεθώ σε σχολική αίθουσα και ανήκω στη κατηγορία των πρώτων, επιτρέπω στους οικείους μου που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, να με λιθοβολήσουν δημόσια.
