Θέλω να πω και εγώ κάτι για όλα αυτά που διαδραματίζονται αυτές τις μέρες με το Μακεδονικό, τα οποία με έκαναν να νιώθω ακόμα πιο έντονο το αίσθημα της αδικίας προς το πολιτισμό της χώρας μου. Γενικότερα το μεγαλείο της χώρας μου που δεκαετίες τώρα είναι θαμμένο κάτω από πολιτικές και κοινωνικές προδοσίες. Προδοσίες σαν τα αγάλματα που κάθε μέρα ανακαλύπτουμε σε αυτό το προικισμένο, από κουλτούρα, τόπο σκεπασμένα με τις λάσπες και τα χώματα εκατοντάδων χρόνων και πατημένα από χίλια διαφορετικά ζευγάρια πόδια.
Δε θέλω αυτό το κείμενο να αποκτήσει κάποιο σοβινιστικό τόνο, αλλά να αποτυπώσει την πικρία μου, που πηγάζει από την αδυναμία μας να υπερασπιστούμε τίποτα παραπάνω από αυτό που δικαιωματικά είναι δικό μας, μέρος του κορμού μας είτε αυτός χαρακτηρίζεται πολιτισμικός είτε ιστορικός είτε γεωγραφικός.
Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί η Ελλάδα δέχεται τόσες ηθικές πληγές από τους γύρω της. Οι γείτονες του βορρά αποζητούν να πάρουν κάτι από την ιστορία της, με τους πιο εξτρεμιστές να προσπαθούν να πάρουν και τα χώματα στα οποία γεννήθηκε η ιστορία αυτή. Από την άλλη, λαοί-πολλά χιλιόμετρα από εδώ-έχουν πάρει σε εποχές δύσκολες για το ελληνικό έθνος, κάποια αγάλματα τα οποία μέχρι σήμερα αρνούνται να επιστρέψουν. Τα επιχειρήματα φτωχά, όπως φτωχές είναι και οι συνειδήσεις τους, όπως φτωχό είναι και το ιστορικό τους φρόνημα. Πολιτιστικές φιγούρες όπως το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου και τα μάρμαρα του Παρθενώνα, εδώ και τόσα χρονιά υπάρχουν μακριά από την γενέτειρα τους. Πώς θα φαίνονταν σε όλους αυτούς που δέχονται και συνεχίζουν αυτό το κατεστημένο, να τους παίρναμε το Big Ben ή τον πύργο του Eiffel και να τα τοποθετούσαμε εκεί οπού σήμερα λείπουν αυτά τα κομμάτια της κουλτούρας μας; Προέβαλλα ένα παιδιάστικο αντεπιχείρημα μπας και ταρακουνήσω έστω και λίγο την άλογη λογική τους. Και αυτά είναι λίγα από τα γεγονότα που μαρτυρούν την αδικία που χτίζεται σε βάρος του ιστορικού μας θησαυρού.
Έχουμε πολλά κακά γνωρίσματα σαν λαός, δεν αντιλέγω και όλα αυτά αποτυπώνονται σήμερα υπό πολλές μορφές και σε πολλές καταστάσεις. Μια έκκληση, αν μου επιτρέπεται, παρά τα σφάλματα μας σαν Έλληνες τόσο προς τα εσάς όσο προς τα εμάς τους ίδιους:
Αφήστε μας να έχουμε ένα λόγο να μπορούμε να ανορθωθούμε σαν λαός και κράτος και αυτός δεν είναι κανένας άλλος από τους προγονούς μας και από αυτά που έχουν καταφέρει σε κάθε τομέα και με κάθε τρόπο. Και αν δεν μας αφήσετε εσείς, θα συνεχίζουμε να ζούμε μέσα από αυτά τα μακρινά γεγονότα και να προσμένουμε να γίνουμε έτσι κάποτε, έστω και αν περάσουν αιώνες. Έστω και αν περάσουν ζωές ολόκληρες βάζοντας ο καθένας το λιθαράκι του προς τη μεταστροφή στις ρίζες μας και προσπαθώντας να αλλάξουμε την σαπίλα της σημερινής μας κατάστασης σε κάθε γωνιάς της κοινωνίας, γιατί τα θεμέλια μας είναι γερά και αυτά έχουν χτισθεί εδώ και εκατοντάδες χρονιά και αντέχουν μέχρι σήμερα με υπεροχή.
Αυτό που συνειδητοποιώ και με κάνει να παίρνω την κατάσταση, όχι τόσο με βαριά καρδιά, είναι ότι όλοι αποζητούν λίγο χρώμα Ελλάδας να φωτίσει με το λίκνο του πολιτισμού της τα σκοτεινά σημεία των άλλων λαών. Το σίγουρο είναι ότι το φως αυτό φθάνει για όλους, με μεγαλύτερο επιχείρημα ότι παραμένει τόσο λαμπερό και δυνατό μέχρι σήμερα.
