Είναι αργά τη νύχτα και αρνούμαστε να αφεθούμε, ακόμη, στην αγκαλιά του Μορφέα. Στους δέκτες της τηλεόρασης δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε. Τα φώτα είναι σβηστά, αφήνοντας μόνο τη λάμψη των αναμμένων κεριών να μας συντροφεύουν. Από το παράθυρο αγναντεύουμε το σκοτάδι της θάλασσας το οποίο ¨φωτίζεται ¨ από τις αστραπές δημιουργώντας ένα απίστευτο και γνώριμο σκηνικό, προειδοποιώντας για την επικείμενη βροχή. Σε λίγο οι πρώτες σταγόνες της βροχής κάνουν την εμφάνισή τους, καθώς γλιστράνε αργά στα τζάμια, και εμείς καθόμαστε στην αγαπημένη μας πολυθρόνα όπου συνήθως διαβάζουμε το βιβλίο μας.
Σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας. Για το χτες, το σήμερα, το αύριο. Θύμησες και μνήμες έρχονται να ταράξουν τη γαλήνη του νου μας. Πράγματα που κάναμε, ανθρώπους που γνωρίσαμε, νέους ανθρώπους δικούς μας που έφυγαν από τη ζωή, μέρη που επισκεφθήκαμε αλλά και ζήσαμε λόγω της δουλειάς μας. Ένα χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπό μας καθώς θυμόμαστε με νοσταλγία. Οι φωτογραφίες του παρελθόντος είναι εδώ ¨ταξιδεύοντάς¨ μας νοερά στο παρελθόν. Όνειρα όπου άλλα πραγματοποιήθηκαν – δίνοντάς μας αυτοπεποίθηση και έναυσμα να συνεχίσουμε – και άλλα ¨σκόνταψαν ¨ κάπου.
Αναλογιζόμαστε το σήμερα, αφού το ¨τώρα¨ μοιάζει να έχει μπει στον ¨πάγο¨ εν μέρει με όλα αυτά που συμβαίνουν. Πάραυτα προσπαθούμε να διατηρήσουμε ένα ψήγμα αισιοδοξίας. Λύσεις υπάρχουν, έστω κι αν μας ακούγεται παράδοξο, αρκεί να γνωρίζουμε τι θέλουμε. Μερικές φορές είναι καλό να μάθουμε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή δίχως όμως να παραμένουμε και άπραγοι. Πώς θα γίνει αυτό; Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρει τον τρόπο. Υπάρχει ήδη μέσα του.
Σκέψεις για το μέλλον και στρατηγικές να υλοποιήσουμε εκείνα που έχουν εντυπωθεί στο νου μας εδώ και καιρό. Ψάχνουμε πληροφορίες, σχεδιάζουμε, φτιάχνουμε πλάνα. Σβήνουμε, προσθέτουμε. Καθώς η ζωή προχωράει και αλλάζουν οι συνθήκες, πρέπει να προσαρμοζόμαστε και εμείς αναλόγως. Συχνά δεν είναι εύκολο. Καμιά φορά χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα πίσω και να δημιουργούμε καινούρια. Στην καθημερινή ζωή είναι απαραίτητες όχι μόνο οι σταθερές αλλά και οι μεταβλητές οι οποίες συντελούν στην ολοκλήρωσή μας.
Μα, ξέφυγε ο νους πάλι και η ώρα έχει περάσει. Έξω η βροχή μοιάζει ασταμάτητη, σα να θέλει να φέρει την κάθαρση σε όλα εκείνα που μας απασχολούν. Τα βλέφαρα βαραίνουν. Οι σκέψεις μπορούν να περιμένουν. Σβήνουμε τα κεριά και ο χώρος σκοτεινιάζει με τις αστραπές της βροχής να τον φωτίζουν που και που. Ο Μορφέας αυτή τη φορά επιμένει να αφεθούμε στην αγκαλιά του και να μας ταξιδέψει στα όνειρά του… Ποιος ξέρει; Ίσως τα όνειρα να είναι ένας προάγγελος για εκείνα που πρόκειται να ακολουθήσουν….
