Θέλω ένα βράδυ μαζί σου. Όχι όχι τόσο στεγνά όσο το ακούς. Δεν θέλω απλά το σώμα σου, θέλω τη μυρωδιά σου,την αφή σου. Τα θέλω όλα!
Για λίγες ώρες τα θέλω όλα και ας πρέπει να διαχειριστώ μετά το τίποτα. Θέλω εσένα ολόκληρο ένα βράδυ, χωρίς να μας νοιάζει τι θα πούμε το ξημέρωμα. Εσένα ολόκληρο, με συζητήσεις χωρίς τέλος, με αγκαλιές χωρίς περιορισμούς, ένα βράδυ χωρίς συρματοπλέγματα και ζώνη ασφαλείας. Ένα βράδυ σαν εκείνα στο μπαλκόνι σου, όμως τώρα δε θέλω να είμαι απέναντι σου και να κρύβομαι, χωρίς να είσαι απέναντι μου και να απολαμβάνεις το κρυφτό μας. Τώρα μας θέλω κάτω από τα σκεπάσματα, ιδρωμένους με ή χωρίς αλκοόλ. Και μετά μίλα μου. Πες μου πάλι για τα όνειρα σου που με γοητεύουν, όχι για το περιεχόμενο τους, αλλά για το πώς μοιάζεις με ένα μικρό παιδί που του χαρίζουν τον κόσμο- όταν μιλάς έτσι. Τώρα όμως, όσο θα μου μιλάς κράτα με αγκαλιά να σε χορτάσω και να ταξιδέψω μαζί σου στο όνειρο για λίγες ώρες. Γέλα μαζί μου, πείραξε με όπως εκείνο το χάραμα που μας βρήκε έξω με παρέα και δεν μπορούσες να σταματήσεις να γελάς, και εγώ έκανα τάχα μου τη θυμωμένη και έφευγα. Μέσα μου να ξέρεις ένιωθα ευτυχισμένη.
Ο έρωτας και η ευτυχία είναι έννοιες που χωράνε μέσα τους μικρές σπάνιες στιγμές. Και δε μπορώ παρά να νιώθω τυχερή που ξέρω, πως μερικές τις είχα. Όποια και αν είναι η συνέχεια από αυτό το ουτοπικό βράδυ, είτε φύγω το πρωί φοβούμενη μη μου πεις πρώτος να φύγω ή πάρουμε μαζί πρωινό τελικά ή ακόμα και αν μετά από αυτό το βράδυ δεν ξαναμιλήσουμε γιατί έτσι θα πρέπει να γίνει, ένα ξέρω. Δεν μπορώ παρά να είμαι χαρούμενη που εγώ ξέρω πως υπήρξα κάτι σημαντικό και υπήρξες κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν μπόρεσες να διώξεις με την πρώτη, κάτι που χρειάστηκες για να είσαι καλά, κάτι που δεν έμοιαζε με όσα ήξερες. Κάτι που δεν μπορούσα να βάλω σε τάξη, όσο σημαντική και αν ήταν αυτή η έννοια στη ζωή μου πριν έρθεις. Κάτι που επέλεξα να πιστέψω, να επενδύσω, να παλέψω, κάτι που δεν έμοιαζε με όσα ήξερα. Αυτό το κάτι είσαι που απολαμβάνω σε δόσεις, χωρίς να με ενοχλεί. Που μετά από αυτό το βράδυ έστω και σαν γεύση θα το έχω ζήσει μέχρι τέλους. Τέλος! Ωραία λέξη τελικά. Αν σκεφτεί κανείς ότι μέσα του κρύβεται η αρχή και η μέση, αλλιώς πως θα υπάρξει το τέλος;
Σε μια εποχή ατομικισμού, σε μια εποχή που το να φεύγεις είναι πιο εύκολο και πιο συχνό από το να παλεύεις γι αυτό που θέλεις, που ο φόβος μοιάζει με διάφανη κουρτίνα στα μάτια του καθενός και δεν τον αφήνει να πράξει με την καρδιά. Σε μια εποχή που το διαφορετικό είναι παρανοϊκό, χαίρομαι που έγινες η διαφορά μου! Σε μια εποχή που η αυτοπροστασία και η μετριότητα που προσφέρει ο συμβιβασμός είναι μόνιμη τακτική, χαίρομαι που με ταρακούνησες και έγινες τα άκρα που πάντα ήθελα να φτάσω. Όταν σε αυτή την εποχή όλοι θα πουν, πως είναι κακό να παλεύεις για κάτι άπιαστο, για κάτι στα μάτια τους-ίσως και στην πραγματικότητα-ανύπαρκτο; Χαίρομαι που μπορούσα να τους πω ότι δε με νοιάζει τίποτα, και πως ο μόνος λόγος να στεναχωρηθώ στο τέλος είναι που δε σε γνώρισα νωρίτερα.
Θέλω ένα βράδυ μαζί σου. Θέλω. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα.
Οι λέξεις βλέπεις, έγιναν για να επικοινωνούμε. Όμως, στις μέρες μας, μερικές λέξεις είτε δεν τις χρησιμοποιούμε καθόλου, γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την έκταση της σημασίας που κρύβουν, είτε τις μεταμορφώνουμε, να ακουστούν λίγο πιο πλάγια, λίγο πιο επιφυλακτικά.
ΘΕΛΩ. Με όλη την ένταση του ρήματος. Θέλω ένα βράδυ μαζί σου χωρίς να περιμένω τίποτα. Ένα βράδυ με το πρόσωπο που έχω δει, και εσύ ξέρεις. Θέλω να κλείσω τον κύκλο μου όμορφα μαζί σου. Όταν θα είναι η στιγμή να μπει και εδώ το τέλος, θέλω να μην έχει μείνει τίποτα.
Οι άνθρωποι φεύγοντας από τέτοιες καταστάσεις έχουν την τάση να βρίσκουν τα άσχημα, να μοιρολογάν την επιλογή τους και να κλαίγονται για τα πόσα δώσανε και για τα ψίχουλα που πήρανε ως αντάλλαγμα. Τι περίεργο να μην καταλαβαίνει ο ανθρώπινος νους, ότι ο καθένας μας δίνει ανάλογα με τα πόσα διαθέτει. Αν εγώ, έχω 100 και σου δώσω τα 80 και εσύ μου δίνεις 5 μήπως πρέπει να σκεφτώ ότι εσύ έχεις μόνο 10; Πόσο δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι όλοι μετράνε τι δώσανε και τι πήρανε; Είναι έτσι η κοινωνία μας βλέπεις, που καταλήγουμε να κάνουμε και τις σχέσεις μας μια συναλλαγή. Και όποιος δεν είναι μέσα σε αυτό το εγωιστικό καλούπι είναι τρελός και λυπάται τον εαυτό του ή δεν αναγνωρίζει την αξία του εαυτού του. Χαίρομαι που είμαι τρελή και λυπάμαι που συναντάω σπάνια και άλλους τρελούς.
Θέλω ένα βράδυ μαζί σου, που θα το ξέρω μόνο εγώ και εσύ. Θα είναι και αυτό ένα από τα μυστικά μας. Θέλω φεύγοντας, να σε θυμάμαι σαν έναν “άνθρωπο-αστέρι’ στη ζωή μου.
Ο Χόρχε Μπουκάι, μίλησε για “αλήθειες αστέρια”, εγώ μιλάω για άνθρωπο αστέρι με τα λόγια του :
‘”Για να μας χρησιμεύουν σαν οδηγοί ακόμα και στις πιο σκοτεινές μας νύχτες…”.
