Μια αρχαία ινδιάνικη παροιμοία επισημαίνει ότι στις φωτογραφίες φυλακίζονταν οι ψυχές. Μια πιο μεταγενέστερη φυσιογνωμία,γνωστός στο χώρο της Hip-Hop σκηνής ονομαζόμενος Ραψωδός Φιλόλογος αναφέρει στους στίχους του ”Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν χωρίς να προλάβεις να το συνειδητοποίησεις”. Άραγε, τι συμβαίνει με αυτό το μαραφέτι που παράγει φωτογραφίες; Για κατασκεύασμα του διαβόλου μου μοιαζει.. πώς ειναι δυνατόν να διαθέτει τέτοια δύναμη, τέτοια μαγεία?
Ας αφήσουμε όμως την φλυαρία και ας μελετήσουμε ενδότερα την οντότητα που ονομάζεται φωτογραφία. Γενικά προσπαθήστε ο καθένας από εσας να ανατρέξει στο παρελθόν με απότερο σκοπό να εντοπίσει την μια και πιο λαμπρή εφεύρεση όπου έχει κατασκευαστεί εως σήμερα. Τηλέφωνο,δεν μπορώ να το αμφισβητίσω, φοβερό, εξυπηρετικότατο. Ηλεκτρικό ρεύμα φαντασμαγωρικο.. χάρης του ίδιου γράφω εξάλλου αυτήν την στιγμή που μιλάμε το συγκεκριμένο άρθρο. Αλλά η φωτογραφική μηχανή και κατ΄ επέκταση η φωτογραφία είναι κάτι το εξωπραγματικό. Ενα δώρο του Φωτός προς το ανθρώπινο είδος με μία δόση ανθρώπινης τεχνολογίας και δραστηριότητας. Ένας θεμελιώδης μηχανισμός ο οποίος μέχρι και σήμερα αιχμαλωτίζει συναισθήματα όπως η χαρά, ο ενθουσθασμός, το πένθος καθως και τον θάνατο. Δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του παρελθόντος και του παρόν, θαρρείς ότι ανταγωνίζεται την περίφημη θεωρία του χωροχρόνου και της γέφυρας του Asgard που τον συνδέει με τον Πλανητη Γη. Λειτουργεί σαν ένα εικονικό ημερολόγιο στο οποίο μπορείς να ανατρέξεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου και να αναδύσεις κομμάτια του παζλ από το κενό του ίδιου του μυαλού. Η φωτογραφία νικάει τον χρόνο ”στα σημεία”, τον εκθρονίζει και θέτει τα δικά της θεμέλια πάνω στην νέα αυτοκρατορία της.
Παρόλου, που μας υπόσχεται την αιωνιότητα μας εκπαιδεύει και για την αποχώρηση. Την αποχώρηση από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αγαπημένα μας μέρη και πράγματα. Δηλαδή πέρα από το κομμάτι του χρόνου, ύστατη σημασία σημειώνεται στην συναισθηματική τρικυμία που μπορεί να δημιουργήσει. Η αλίευση αναμνήσεων από το χρονοντούλαπο οδηγεί τον καθένα από εμάς ξεχωριστά σε μια διαδικασία συναισθηματικής σήψης. Χαρά, γέλια, θλίψη δάκρυα εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, συνειδητοποιώντας ότι δεν περνάει πλέον από το χέρι μας, η δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Μία ευκαιρία για να αξιοποιούσαμε καλύτερα τις στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, πράγματα, τοπία και καταστάσεις, να αναφέρουμε όσα είχαμε μετανιώσει τότε, να θυμηθούμε το πόσο καλά είχαμε περάσει την ίδια στιγμή που μπορεί να δυσκολευόμαστε σήμερα. Επομένως, η φωτογραφία αποτελεί την τέχνη που βοηθά τους ανθρώπους να βλέπουν ουσιαστικά τη ζωή κι όχι απλά να την κοιτούν.
*Για να ακούσεις το τραγούδι του Ραψωδού Φιλόλογου πάτησε εδώ
