O Lawrence Schiller, είναι από τις λίγες περιπτώσεις που αποδεικνύουν, ότι, όχι μόνο η καλλιτεχνική σου περιέργεια μπορεί να χει πολλά πλοκάμια, αλλά και ότι μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά, χωρίς να χρειαστείς να κόψεις ένα, για να ”σώσεις” τα υπόλοιπα.
Γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου του 1936 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, μεγάλωσε στο San Diego και φοίτησε στο Pepperdine University στο Los Angeles. Ένα ατύχημα που του συνέβη στα παιδικά του χρόνια, κατέστησε την όραση του από το ένα μάτι μη λειτουργική. Αυτό όμως, δεν τον εμπόδισε από το να γίνει ένας μανιακός φωτογράφος.
Πριν καν ολοκληρώσει τις σπουδές του, η φιλόδοξη και επίμονη φύση του, του άνοιξε πόρτες και δεν δυσκολεύτηκε να αποκατασταθεί επαγγελματικά, ως φωτορεπόρτερ. Πολύ σύντομα, οι φωτογραφίες του δημοσιεύτηκαν, μεταξύ άλλων στα Life, Sport, Playboy, Glamour, the Saturday Evening Post, Look, Newsweek, Time, Paris Match, Stern, και the London Sunday Times.
Οι φωτογραφίες με τον Robert F. Kennedy, Richard Nixon, Bette Davis, Barbra Streisand, Marilyn Monroe, Muhammad Ali, and Madame Nhu δεν άργησαν να γίνουν ”διάσημες” και φυσικά να αναγνωριστούν ως χαρακτηριστική του δουλειά.
Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά παθιασμένος με ότι καταπιάνεται, ανήσυχος, εμμονικός με την δημιουργία και συνεχώς ανήσυχος και περίεργος για κάθε τι καινούργιο. Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν κατασταλλάζει, διαρκώς ψάχνεται και βαριέται εύκολα. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τις λήψεις του, αλλά και από τις 5 συζύγους του.
Ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται να οπτικοποιήσει την γνώμη του και να αποτυπώσει μια πραγματικότητα, χωρίς πολλές επεξηγήσεις. Επιχείρησε λοιπόν να δημιουργήσει εικόνες, μιλώντας για την σεξουαλικότητα, τα ναρκωτικά, την πολιτική, την κοινωνία. Χωρίς δισταγμό. Και τα κατάφερε.
Οι εικόνες του μας μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο. Μας απευθύνονται. Εκτός από την τεχνική αρτιότητα κάδρου, σύνθεσης, χρωμάτων κλπ., το μάτι μας ταξιδεύει πέρα από αυτά. Κατανοεί το μήνυμα. Το οποίο είναι σχεδόν πάντα έμμεσο, αλλά ξεκάθαρο. Για τον λόγο αυτό, επέλεξε να περάσει αυτά τα μηνύματα φωτογραφίζοντας διάσημα πρόσωπα. Χρησιμοποιώντας τα έτσι, ως φορείς συμβολών.
http://www.lawrenceschiller.com/
Η ”μανία” του να φτιάχνει εικόνες, όμως δεν περιορίστηκε μόνο μέσω της φωτογραφίας. Συνέχισε την καριέρα του, επεκτείνοντας την δημιουργική του επινοητικότητα, σε άλλα καλλιτεχνικά παρακλάδια. Ασχολήθηκε λοιπόν και με τον κινηματογράφο, ως σκηνοθέτης. Σκηνοθέτησε μέρος του Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969) σε συνεργασία με τον Paul Newman και Robert Redford, το Lady Sings the Blues (1972) σε συνεργασία με την Diana Ross, το βραβευμένο με όσκαρ ντοκιμαντέρ The Man Who Skied Down Everest (1972), The American Dreamer (1971), και το Peter the Great TV-series (1986) που βραβεύτηκε με Emmy.
Αλλά ένιωθε ακόμα ανήσυχος. Ήθελε να εκφραστεί και μέσω ενός άλλου μέσου, της λογοτεχνίας. Αυτό που ίσως ολοκλήρωσε την καριέρα του, ήταν η συνεργασία του με τον Norman Mailer. Αυτή η φιλία, έδωσε την Αμερικανική λογοτεχνία τα αξιόλογα προιόντα της. Ενδεικτικά: The Faith of Graffiti (1974), Oswald’s Tale (1995), Into the Mirror (2002), and The Executioner’s Song (1979).
Ακόμα, ο Schiller κατάφερε να γίνει μέρος της επονομαζόμενης ”dream team” υπεράσπισης του O. J. Simpson και μαζί με τον James Willwerth, έγραψε το New York Times best-seller American Tragedy (1996). Ένα ακόμη αξέχαστο, πολυσυζητημένο και το 11ο στη σειρά βιβλίο του, είναι αυτό, με τίτλο ”Marylin & me” .
H ανωδική πορεία του Schiller δεν σταματάει όμως εδώ. Ονομάστηκε ανώτερος σύμβουλος του Mailer Estate και είναι πρόεδρος και συνιδρυτής του Κέντρου Norman Mailer and Writers Colony στην Provincetown της Μασαχουσέτης. Επιπλέον, έχει διατελέσει σύμβουλος στο NBC News και στο Annie Liebovitz Studios και έχει γράψει για το The New Yorker, το Daily Beast καθώς και για πολλές ακόμα εκδόσεις.