Είναι ο Έρωτας μουσική; Ή μήπως η μουσική είναι Έρωτας; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο…;
Υπάρχουν στη ζωή μέσα κάποιες συνήθειες, κάποιες πράξεις, κάποιοι λογισμοί που ενώ μας εξαντλούν και ρουφάνε από μέσα μας τα πάντα, εμείς τα αποζητάμε ξανά και ξανά, όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το τι θα αφήσουν πίσω τους.
Πτωχοί στο πνεύμα, οι περισσότεροι δίχως σκέψη, θα απαντήσουν πως η πιο εθιστική, μα συνάμα εξαντλητική συνήθεια της καθημερινότητας είναι το σεξ. Κι όχι άδικα, αφού μια τέτοια πράξη ανάγκης και ικανοποίησης, φτάνει το κορμί στα άκρα και σαν την νικοτίνη του τσιγάρου κατακτά το μυαλό που αποζητά κι άλλο, κι άλλο…
Υπάρχει όμως κάτι πιο εθιστικό από μια “εξαντλητική” συζήτηση, από μια “ζωηρή” ημέρα με έναν άνθρωπο -συνήθως του αντίθετου φύλου- του οποίου τα χνώτα ταιριάζουν απόλυτα με τα δικά μας; Με τον οποίο η οικειότητα κάνει την εμφάνιση της από την πρώτη κιόλας ματιά. Τότε που ο αέρας κουβαλά μια υποβόσκουσα έλξη για λίγη παραπάνω σωματική επαφή, μια έντονη επιθυμία για συνουσία.
Εν τέλει, τίποτα από τον Έρωτα, πιο εθιστικό, πιο επίπονο! Δύσκολα χορταίνει κανείς από μια τέτοια εγκεφαλική διέγερση, σε σημείο που θα θέλει σύντομα, πάλι και πάλι και πάλι…
Και μιας και μιλάμε για ανάγκες και συνήθειες, δικαίως η σκέψη τρέχει με βήμα γοργό προς την μουσική. Αυτή, την κινητήριο δύναμη των αισθήσεων, που έχει την τάση να γκρεμίζει και να φτιάχνει κόσμους μέσα μας. Η μουσική είναι κι αυτή από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου, ο οποίος από την αρχαιότητα έχει δημιουργήσει σχέση πάθους μαζί της. Την αναζητά μέσα στην καθημερινότητα του, ταυτίζεται με την μελωδία, αφήνει την φαντασία του ελεύθερη και τέλος γίνεται ένα μαζί της. Η αρμονική αυτή λεπτότητα, ντυμένη με νότες, είναι από τα ελάχιστα πράγματα που στέκονται ικανά να μιλήσουν απευθείας στην ανθρώπινη ψυχή, δίχως υπεκφυγές, δίχως συνωμοσιολογίες.
Έρωτας και μουσική! Μουσική και Έρωτας! Δυο έννοιες τόσο συγκεχυμένες, με τόσα κοινά στοιχεία, που είναι αδύνατον να αγνοηθούν. Αρχικά, πρόκειται για δυο “λέξεις” που δεν γνωρίζουν όρια. Κανείς δε μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει να ελέγξει ούτε την μουσική, ούτε τον έρωτα. Γι αυτό λένε, πως μόνο ο Θεός μπορεί, γι αυτό τα έδωσε ως δώρο στον άνθρωπο. Έρευνες δείχνουν πως υπάρχει ένας ξεχωριστός μηχανισμός στον εγκέφαλο, ο οποίος διαχωρίζει την μουσική από τους υπόλοιπους ήχους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει κι όταν ο άνθρωπος ερωτεύεται. Μάλιστα οι νευρο-ηλεκτροχημικές αποκρίσεις του εγκεφάλου, σε αυτή την περίπτωση, είναι επικίνδυνα εθιστικές και δε διαφέρουν σε τίποτα από την επίδραση των ναρκωτικών ουσιών. Τόσο ο έρωτας, όσο και η μουσική διώχνουν κάθε ηθικό φραγμό, απελευθερώνοντας την φαντασία πνευματικά αλλά και σωματικά. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα, ορμώμενοι από τον ενθουσιασμό της στιγμής, ορισμένες φορές να πράττουμε απερίσκεπτα και να λαμβάνουμε ριψοκίνδυνες αποφάσεις στο λεπτό. Έχει όμως κι αυτό τη χάρη του…
Τι θα ήταν η ζωή, αν δεν υπήρχαν η μουσική κι ο Έρωτας; Στιγμές δίχως τον απόλυτο οργασμό με την όποια έννοια. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως και οι δυο αυτές αναγκαιότητες, αυτοί οι δύο μεγαλύτεροι εθισμοί μας, ανήκουν στην Τέχνη. Και ότι ανήκει στην Τέχνη, είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο της ψυχής.
Διαβάστε επίσης:
Βρείτε μας στο Facebook MAXMAG
…αλλά και στο Instagram maxmaggr
