Μας αρέσει πραγματικά η καταθλιπτική μουσική; Η απάντηση είναι όχι, δεν μας αρέσει η καταθλιπτική μουσική. Θα δούμε το γιατί παρακάτω.
Σάββατο βράδυ και είσαι σε μια ηλικία που δεν θέλεις να βγεις έξω. Λογικό. Έχει αρχίσει και πέφτει ο τοίχος του μυαλού σου που χωρίζει Σαββατόβραδο – ταλαιπωρία. Στην αρχή αυτοί οι δύο έμεναν σε ξεχωριστά δωμάτια. Με τα χρόνια, ο προαναφερθείς τοίχος θα γκρεμιστεί τελείως και θα ενώσει εκείνο το δωμάτιο. Οπότε θα πάει κάπως έτσι, Σαββατόβραδο κι έξοδος – ταλαιπωρία.
Και θα μένεις πλέον κι εσύ σε εκείνο το ενιαίο δωμάτιο.
Οπότε, για να μην ταλαιπωρηθείς, τι θα κάνεις αγαπητέ ή αγαπητή μου; Θα μείνεις σπίτι. Μόνος ή μόνη, ή θα κάνεις τον καλό ή την καλή και θα φέρεις κανέναν άνθρωπο να περάσετε το Σαββατόβραδο μαζί. Ναι, είσαι ακόμη στην φάση που έχεις φίλους και πού και πού τους παίρνεις και κανένα τηλέφωνο.
Πάμε λοιπόν να περάσουμε καλά, σκέφτεσαι. Με φίλους και μπύρες, πίτσες και περίσσιες θερμίδες (γιατί οι γυναίκες το σκέφτονται κι έτσι).
Μετά την κουβέντα που θα προσπαθήσετε να κάνετε, μετά την ταινία που θα προσπαθήσετε να δείτε, έρχεται η ώρα που θα πλησιάσει ο πρώτος τον υπολογιστή για να επιλέξει μουσική. Μουσική για να ακούσουν όλοι, τους αρέσει δεν τους αρέσει η επιλογή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Όποτε και αν υπάρξει συγκέντρωση φίλων σε σπίτι, ο πρώτος που θα πλησιάσει τον υπολογιστή να επιλέξει μουσική, είναι συνήθως κι αυτός με την μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό του.
Μιλώ (γράφω) με στοιχεία. Πρώτος σηκώνομαι και επιλέγω τραγούδια σε τέτοιες συνάξεις. Αστειεύομαι.
Η πρώτη επιλογή συνήθως, έχει να κάνει με τα προσωπικά γούστα του ανθρώπου που θα βάλει το πρώτο τραγούδι. Είτε είναι μια μεταλλιά, είτε είναι ένα σκυλάδικο, είτε είναι ένα ρεμπέτικο, είτε είναι μια μπλουζιά. Θα πάρει το ύφος της απόλυτης ευχαρίστησης, κοιτάζοντας ένα γύρω τα πρόσωπα που τον παρατηρούν. Για να δει τι έχει επιτύχει, έχει καταφέρει να προξενήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον για το κομμάτι του, ή όχι;
Συνήθως όχι, οπότε αφού τελειώσει θα πει, ας αναλάβει άλλος, και θα καθίσει στην θέση του. Ήσυχος – ήσυχος.
Με την σειρά θα περάσει όλη η παρέα. Με την σειρά θα παρελάσουν όλες οι μουσικές προτιμήσεις. Με την σειρά θα εκθειάσουν όλοι την μουσική τους γνώση, γνώμη κι άποψη. Αλλά σε μια στιγμή, θα σηκωθεί ένας ο οποίος θα επιλέξει ένα κομμάτι το οποίο συνδέει όλους αυτούς τους ετερόκλητους ανθρώπους. Θα επιλέξει μια μουσική η οποία βρήκε κάτι το κοινό σε αυτούς. Ή μάλλον για να γραφεί σωστά, αυτοί βρήκαν κάτι κοινό στην συγκεκριμένη μουσική.
Κι εκεί θα δεις εσύ που φώναξες σπίτι σου φίλους και νιώθεις ότι καταστράφηκε η νύχτα σου, ότι έκανες το σωστό. Γιατί;
Γιατί μέσα από την μουσική επιλογή του τελευταίου, θυμάσαι ότι υπάρχει μια ζωή ολόκληρη η οποία σε ενώνει με τις φάτσες που βρίσκονται γύρω σου. Κι αυτό, όσο μεγαλώνεις, οδηγείσαι να το ξεχάσεις. Και οδηγείσαι, όχι επειδή το θέλεις, αλλά επειδή αλλάζεις. Κι εκείνοι αλλάζουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσεις την ζωή και τα χρόνια που μοιράστηκες μαζί τους.
Το αστείο είναι ότι όλη αυτή η έκρηξη σκέψης στο κεφάλι σου, ξεκίνησε ή θα ξεκινήσει ή ξεκινάει από ένα κομμάτι. Δεν ξέρεις ποιο, δεν ξέρεις πότε κυκλοφόρησε, δεν ξέρεις από ποιον. Το μόνο που ξέρεις, είναι ότι το άκουσες μαζί με φίλους. Μοιράστηκες τις στιγμές που έπαιξε μαζί τους κι αυτές τις στιγμές είναι που θυμάσαι όποτε παίζει. Ξανά και ξανά, οι ίδιες στιγμές, οι ίδιες αναμνήσεις.
Αυτή δεν είναι η μουσική, εδώ που τα λέμε; Εδώ που τα γράφουμε, μάλλον. Στιγμές.
Καλές και κακές, άσχημες και όμορφες. Στιγμές που έχουμε συνδέσει μαζί της. Κι όποτε ακούμε μια μελωδία κι ένα κομμάτι, τρέχουμε με το μυαλό μας σε εκείνη την στιγμή και την ξαναζούμε, φεύγοντας έτσι για λίγο από το τώρα μας. Κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο.
Όπως έχει γραφεί σε μια ατάκα πιο γραφική κι από την Σαντορίνη:
Η μηχανή του χρόνου έχει εφευρεθεί. Η μηχανή του χρόνου είναι η μουσική.
Ένα τέτοιο κομμάτι για εμένα είναι το παρακάτω. Όχι μόνο επειδή είναι το κομμάτι που είναι. Το άκουσα με φίλους και το άκουγα με φίλους σε μια πολύ μαύρη περίοδο. Και όποτε και να το ακούσω, θυμάμαι εκείνη την μαύρη περίοδο. Και όλους όσους ήταν τότε δίπλα μου και συνεχίζουν να είναι και σήμερα.
