Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι η ευτυχία και συχνά βρίσκομαι ανάμεσα σε αδιέξοδα πιθανών απαντήσεων. Κάπου εκεί βλέπω τον εαυτό μου ξυπόλητη να κρατάω ένα ποτήρι με υποβρύχιο βανίλιας κρατώντας το κουτάλι γεμάτη ξεγνοιασιά, στην αυλή του σπιτιού και από το σπίτι να έρχεται μία μουσική -στη διαπασών – κι εγώ να τραγουδώ τους στίχους ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνω καμία λέξη τους. Ήταν πάντα η ίδια ώρα το απόγευμα όπου η γιαγιά μου θα διέκοπτε κάθε εργασία της, κάθε νοικοκυριό της θα είχε ήδη ολοκληρωθεί, όλα θα ήταν στην εντέλεια και θα καθόταν στη θέση της στον καναπέ, θα ένωνε τα δάχτυλά της και θα παρακολουθούσε με αγωνία το επεισόδιο της Εσμεράλντα.
Τη γιαγιά μου τη συντρόφευα στις αγαπημένες της σειρές στα νεανικά μου χρόνια, κατά κάποιο τρόπο ήταν ένας κοινός μας κώδικας, σαν να μοιραζόμασταν τις ίδιες ευαισθησίες, μέσα από την κοινή μας αυτή προτίμηση. Αντίστοιχα συνέβη και με μία άλλη πολύ αγαπημένη σειρά την Παολίνα τη Σφετερίστρια! Έρωτες, πάθη, διαμάχες, δολοπλοκίες και φυσικά… η αγωνία για το επόμενο επεισόδιο! Ο ρομαντισμός που εκπέμπουν αυτές οι μουσικές από τις τότε μεξικάνικες σειρές είναι χαρακτηριστικός και φυσικά αυτό βοηθάει στο να βάλει τον θεατή στο ανάλογο συναισθηματικό κλίμα ώστε να συμπάσχει με τους πρωταγωνιστές και τα πάθη τους.
Ένα από τα πολύ αγαπημένα σάουντρακ, που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζουν εκείνη την εποχή όπου τα μεξικάνικα σήριαλ έκαναν θραύση στην ελληνική τηλεόραση, είναι εκείνο της Μαριμάρ. Καθαρός λάτιν ήχος με ρυθμό που σε παρασύρει να χορέψεις στις εξωτικές παραλίες του Μεξικού, με κοκτείλ ανεμελιάς και έρωτα, ένας ρυθμός που σου υπενθυμίζει πως στη ζωή το όνειρο μπορεί πάντα να γίνει ένα με την πραγματικότητα αρκεί να αφεθείς και να το απολαύσεις! Θα έλεγα επίσης πως δεν είναι τυχαίο πως στην πλειονότητα αυτών των σήριαλ, εκείνος που ερμηνεύει τις μουσικές της σειράς, είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής-πρωταγωνίστρια, αφού με αυτόν τον τρόπο, ο ίδιος εκθέτει τα συναισθήματά του σε ένα πολυδιάστατο μουσικό επίπεδο, εκτός του ρόλου του.
Πόσοι από εμάς δεν ταυτιστήκαμε κάποτε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με κάποιον πρωταγωνιστή, ηθοποιό, τραγουδιστή, μέλος κάποιας μπάντας και δεν θυμόμαστε αυτήν την εποχή με μια γλυκιά νοσταλγία; Και στο ταξίδι της εξέλιξης μας, πόσες αφίσες κατεβάσαμε, πόσα μουσικά ταξίδια κάναμε, πόσο αλλάξαμε και πόσο ίδιοι μείναμε. Σε κάθε περίπτωση είναι κάποιες αναμνήσεις που μοιάζουν με βουτιά από ψηλά στην ταινία της ζωής μας. Μία ταινία που όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποιες σκηνές της θα παίζονται ξανά και ξανά, ίσως γιατί σε αυτές τις σκηνές βρίσκουμε καταφύγιο, αγάπη, αθωότητα, μαγεία και την υπενθύμιση πως μπορούμε πάντα να είμαστε οι σκηνοθέτες και όχι μόνο θεατές.
