
Το Απαρτχάιντ αποτέλεσε μία πολιτική διακρίσεων μεταξύ των Νοτιοαφρικανών, που στόχο είχε τον φυλετικό διαχωρισμό των λευκών (απόγονοι αποίκων) σε σχέση με τα υπόλοιπα φύλα της περιοχής, δηλαδή τους Bantu (Νοτιοαφρικάνοι έγχρωμοι), τους έγχρωμους μιγάδες και, αργότερα, τους Ασιάτες. Σήμερα, ο όρος Απαρτχάιντ, ορίζει, ευρύτερα, πολιτικές φυλετικού διαχωρισμού.
Η πολιτική διακρίσεων εφαρμόσθηκε το 1950 με το Population Registration Act ενώ λάμβανε εφαρμογή, ακόμη, και πριν το 1948. Επιπλέον, με το Group Areas Act του 1950, η ρατσιστική αυτή πολιτική επεκτάθηκε και γεωγραφικά. Σύμφωνα με την νομοθετική αυτή πράξη οι αποκαλούμενοι «μη λευκοί» δεν μπορούσαν να διαμένουν, να δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά ή να αγοράζουν κομμάτια γης σε συγκεκριμένες αστικές περιοχές. Το Απαρταχάιντ ή αλλιώς «χωριστή ανάπτυξη» ενισχύθηκε, ακόμη περισσότερο, από μεταγενέστερους νόμους, οι οποίοι απαγόρευαν τις περισσότερες κοινωνικές επαφές μεταξύ των διαφορετικών φυλών. Οι διαχωριστικές ρατσιστικές γραμμές του Απαρτχάιντ αφορούσαν διάφορους τομείς όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η εκπαίδευση, καθώς και η πολιτική δραστηριοποίηση και εκπροσώπηση.
Σταδιακά, οι έγχρωμοι Νοτιοαφρικάνοι έχασαν τα προνόμια εργασιακής εκπροσώπησής τους, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της οικονομικής ανάπτυξης της Νότιας Αφρικής οφειλόταν στην εργασία «μη λευκών». Το γεγονός αυτό, ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την επιβολή του Απαρτχάιντ.
Οι έγχρωμοι Νοτιοαφρικάνοι έχασαν, επίσης, και την εκπροσώπησή τους στη Βουλή και ουσιαστικά το μοναδικό μέσο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Το Απαρτχάιντ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία στυγνή περιθωριοποίηση της μαύρης φυλής από τους αποικιακούς εισβολείς, που είχαν καταφθάσει με ρατσιστικές ευρωπαϊκές καταβολές. Φυσικά, οι καταπιεσμένοι πληθυσμοί, με τη βοήθεια λιγοστών λευκών, εξεγείρονταν, με σκοπό να ανατρέψουν την ρατσιστική εξάπλωση της λευκής μειονότητας.
Ενώ το Απαρτχάιντ «έδυσε» το 1991, η κοινωνία είχε ζυμωθεί μέσα από ρατσιστικά βιώματα. Τα χρόνια της λευκής φρικαλεότητας και των πληγών των έγχρωμων δεν ήταν αρκετά για να εξαλειφθεί, πλήρως, ο ρατσισμός. Το νέο σύνταγμα που προέβλεπε την ισότητα μεταξύ των φυλών έλαβε εφαρμογή το 1994, με την εκλογή του Νέλσον Μαντέλα, του πρώτου έγχρωμου προέδρου της Νοτίου Αφρικής.
Το Απαρτχάιντ είχε πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις στην διεθνή πολιτική σκηνή, γεγονός που επηρέασε τις συναλλαγές της χώρας με άλλες χώρες, οι οποίες είχαν εφαρμόσει εμπάργκο.
Σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια μετά την κατάργηση του Απαρτχάιντ, η ανθρωπότητα μέσα από πολέμους, μεταναστευτικές ροές και κοινωνικοοικονομικές κρίσεις αναβιώνει τον ρατσισμό. Η παγκόσμια κρίση έχει στρέψει τον άνθρωπο περισσότερο προς το εαυτό του. Ο απομονωμένος πολίτης αναζητά όσους μοιράζονται κοινά «επιφανειακά» χαρακτηριστικά, αγνοώντας ότι η δυστυχία της σύγχρονης κοινωνίας είναι κληρονομιά όλων μας.
Πηγές : “Apartheid, Social Policy
written by: The Editors of Encyclopaedia Britannica” ανακτήθηκε από: https://www.britannica.com/topic/apartheid