Τον 17ο αιώνα αναμφισβήτητη θαλασσοκράτειρα του κόσμου ήταν η Ολλανδία. Στα λιμάνια του μικρού αυτού κράτους επικρατούσε πυρετός εμπορίου. Μπαχαρικά,διαμάντια και άλλα πολύτιμα είδη κατέφθαναν καθημερινά και δια μέσου των καναλιών διοχετεύονταν στους ανυπόμονους πελάτες και τους κερδοσκόπους εμπόρους. Οι συνθήκες,βέβαια,για τους ναυτικούς δεν ήταν διόλου ευχάριστες! Σκορβούτο και κακομεταχείριση ήταν τα μεγαλύτερά τους προβλήματα καθώς εξαρτιόταν από τις διαθέσεις του εκάστοτε καπετάνιου. Ακόμη κι όταν αυτές οι αιτίες απουσίαζαν,πάντα θα υπήρχε ο φόβος των καιρικών φαινομένων. Δεν είναι παράξενο,λοιπόν,που χρόνο με το χρόνο δημιουργήθηκε μια ιστορία που συνδύαζε και τις δύο ατυχίες που μπορούσε να αντιμετωπίσει ένας ναυτικός: το σκληρό καπετάνιο και τη φουρτούνα. Ο μύθος του Ιπτάμενου Ολλανδού μόλις άρχισε να διαδίδεται!
Το 1650 ένα τρικάταρτο ιστιοφόρο με κυβερνήτη τον Ολλανδό Hendrick van der Decken (ή κατ’ άλλους τον Barrent Fokke) που ταξίδευε γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας συνάντησε καταιγίδα. Ο κυβερνήτης έδειξε να αψηφά τον κίνδυνο και να μην προσπαθεί να αποφύγει το ακραίο καιρικό φαινόμενο παρότι οι τρομοκρατημένοι επιβάτες τον παρακαλούσαν να κατευθύνει το πλοίο σε ασφαλές λιμάνι και να τους σώσει ή τουλάχιστον να χαμηλώσει τα πανιά. Αγνοώντας τις ικεσίες των επιβατών,ο van der Decken όρμησε γελώντας στο πηδάλιο του πλοίου και άρχισε να τραγουδά βλάσφημα άσματα προκαλώντας τη μοίρα και την πίστη των συνεπιβατών του. Η προσπάθεια του πληρώματος να αναλάβει τον έλεγχο απέτυχε. Ο καπετάνιος πέταξε τον αρχηγό των “στασιαστών” στη θάλασσα και ξαναπήρε τον έλεγχο του σκάφους συνεχίζοντας να διασκεδάζει σαδιστικά με τον τρόμο του πληρώματος. Εκείνοι τότε κατέφυγαν στην προσευχή εναποθέτοντας τις ύστατες ελπίδες τους στο Θεό. Η απάντηση δεν άργησε να έλθει… Η πλώρη του ιστιοφόρου λούστηκε από ένα εκτυφλωτικό φως μέσα από το οποίο ξεχώρισε η μορφή του Θεού. Απευθυνόμενος στον καπετάνιο τού είπε πως η τιμωρία για το βασανισμό των συνανθρώπων του και τις βλασφημίες θα ήταν η αιώνια περιπλάνησή του στους ωκεανούς ενώ όσοι τον συναντούσαν θα θρηνούσαν νεκρούς,γεγονός που σήμαινε πως θα τον απέφευγαν όλοι. Μετά την καταδίκη, οπτασία,πλήρωμα και πλοίο εξαφανίστηκαν για πάντα… Στα κατοπινά χρόνια πολλοί ναυτικοί ορκίζονταν πως είδαν το πλοίο-φάντασμα να πλέει πλαισιωμένο από μια απόκοσμη άλω, μεταξύ αυτών και ο κατοπινός Γεώργιος 5ος της Αγγλίας.
Η ιστορία αυτή που μεταδόθηκε ψιθυριστά στόμα με στόμα σε κελάρια πλοίων και σε γλέντια ναυτικών στις ταβέρνες των λιμανιών ενέπνευσε επίσης και τους Χάινε, Βάγκνερ και Πόε. Τελευταία εμφάνιση του Ιπτάμενου Ολλανδού καταγράφηκε το 1940.