Η ζωή του Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν πολλά πράγματα, αλλά στρωμένη με ροδοπέταλα δεν ήταν ποτέ. Στα μάτια του 18χρονου τότε Γιάννη αντικατοπτρίζεται η ανευθυνότητα και η αναλγησία του κράτους, αλλά και η ταλαιπωρία και τα τα βάσανα τόσων και τόσων παιδιών μεταναστών που ψάχνουν να βρούνε την αναγνωρισιμότητα από ένα παντελώς αδιάφορο κράτος.
Ο Γιάννης γεννήθηκε το 1994 στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες από τη Νιγηρία. Και «κατάφερε» να πάρει την ελληνική ιθαγένεια το 2013. Μέχρι τότε ήταν σαν να μην υπήρχε. Σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Σεπόλια η οικογένεια Αντετοκούνμπο προσπαθούσε να επιβιώσει. Βλέπετε, το χρώμα ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά και ο πατέρας του Γιάννη αναγκαζόταν να αλλάξει πολλές δουλειές. Ο Γιάννης και ο αδερφός του Θανάσης έβγαιναν συχνά στους δρόμους πουλώντας μικροαντικείμενα όπως ρολόγια, ζώνες και cd. Στην σχολική που αγωνιζόταν τα ρατσιστικά σχόλια δεν έλειπαν είτε για το χρώμα του είτε για το ύψος του με τον Γιάννη σε ηλικία 16χρονων να έχει ξεπεράσει τα 2 μέτρα. Το ταλέντο του ήταν τεράστιο, αλλά φρένο στο μέλλον του έβαζε η πολιτεία.
Ξέρετε πόσο βασανιστικά αργό είναι το κράτος σε θέματα γραφειοκρατίας, ακόμη και στο πιο απλό πρόβλημα. Φανταστείτε στην έκδοση ιθαγένειας. Ο Γιάννης μεγάλωσε εδώ, έμαθε τα έθιμα και τις παραδόσεις, αγάπησε την Ελλάδα με όλη του την καρδιά και δήλωσε περήφανος όταν σήκωσε την Ελληνική σημαία στα χέρια του στην σχολική παρέλαση. Το κράτος δεν συγκινήθηκε όμως. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία του Ελληνικού πρωταθλήματος γιατί δεν είχε «χαρτιά». Μάταιες ήταν οι προσπάθειες της οικογένειας του να πείσουν την Ελληνική πολιτεία να του εκδώσει την ελληνική ιθαγένεια. Το θέμα κολλούσε στο γεγονός ότι οι γονείς του δεν είχαν άδεια παραμονής στη χώρα. Και πώς να έχουν δηλαδή, αφού για να την αποκτήσεις πρέπει να συμπληρώσεις συγκεκριμένα ένσημα (Νόμος Ραγκούση), τα οποία σπανίζουν σε περίοδο κρίσης. Για να μην υπολογίσουμε και τον φυλετικό παράγοντα.
Το ταλέντο του Γιάννη για το μπάσκετ του έδωσε την ιθαγένεια. Όχι η πολιτεία. Ο Αντετοκούνμπο ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια και το κράτος δεν μπορούσε να κάνει άλλο τα στραβά μάτια. «Αναγκάστηκε» να επισπεύσει τις διαδικασίες και τον Μάιο του 2013, ο Γιάννης και ο αδερφός του Θανάσης πήραν την ελληνική ιθαγένεια. Ένας άνθρωπος που ένιωθε πιο πολύ Έλληνας από πολλούς. Ο Γιάννης μετακομίζει στο NBA με την Ελληνική σημαία πάντα δίπλα του και λίγες βδομάδες αργότερα, ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς τον καλεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο ίδιος που για τόσα χρόνια αγνοούσε εκούσια την ύπαρξη του Γιάννη.
Και φτάνουμε στο σήμερα που ο Γιάννης κάνει θαύματα στην Αμερική και έχει γίνει πλέον ο «Γιάννης της Ελλάδος». Οι ίδιοι που πριν από χρόνια τον στόλιζαν με ρατσιστικά σχόλια, οι ίδιοι που αρνιόνταν να δεχτούν την ύπαρξη του, τώρα τον επευφημούν. Εντάξει, τέλος καλό όλα καλά με τον Γιάννη. Τι γίνεται όμως αν δεν σε λένε Γιάννη Αντετοκούνμπο; Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις το ταλέντο του και τη φήμη του; Τι γίνεται αν είσαι ένα απλό, καθημερινό παιδί που περιμένει αιώνια την πολιτεία να το αναγνωρίσει; Τι γίνεται δεν σου δίνουν αυτό που δικαιούσαι; Το δικαίωμα για ζωή.
