Νόμπελ Ειρήνης. Όλοι μας στο άκουσμα και μόνο της λέξης φανταζόμαστε βραβεία για υπερ-ήρωες, για ανθρώπους που αποτελούν εξαιρέσεις μέσα σε ένα κόσμο φρικαλέο. Έτσι λοιπόν, και εμείς, ως γνήσιοι «Ελληνάρες» πολύ στεναχωρηθήκαμε που δεν πήραμε τελικά το βραβείο Νόμπελ φέτος. Άραγε, δικαίως «στεναχωρήθηκε» ο Έλληνας;
Αρχικά, για να κάνουμε μια υπενθύμιση, φετινός νικητής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης είναι ο Κολομβιανός πρόεδρος Juan Manuel Santos, για την ειρηνευτική συμφωνία με την FARC. Έτσι, οι δύο Ελληνικές υποψηφιότητες, με τον ψαρά Σταύρο Βαλαμιό και την γλυκύτατη γιαγιά Μηλίτσα Καμβύση, δεν κατάφεραν να πάρουν το βραβείο. Και άρχισαν όλοι οι δήθεν «Μόνο η Ελλάδα υπάρχει» το γνωστό παραλήρημα, καθώς όπως όλοι ξέρουμε, οι Έλληνες μια ζωή είναι το «μαύρο» πρόβατο και οι αδικημένοι της υπόθεσης. Κι όμως, δεν είναι έτσι.
Το βραβείο Νόμπελ, ίσως να έχει και μια πιο «σκοτεινή» πλευρά, που κρύβει καλά πίσω από το αγγελικό και γεμάτο ευσπλαχνία «πρόσωπό» του. Πρώτον, η φετινή επιλογή του νικητή σίγουρα πρέπει να βάλει τον καθένα από εμάς σε σκέψεις. Ο πρόεδρος της Κολομβίας κέρδισε ένα βραβείο χάριν μιας ειρηνικής συμφωνίας, η οποία ακόμη δεν έχει γίνει και κανείς δεν βάζει το χέρι του στην φωτιά πως θα γίνει σίγουρα. Επιπλέον, πολλές είναι οι φορές που έχουν αμφισβητηθεί και άλλοι νικητές του βραβείου, καθώς ο Santos δεν αποτελεί το μόνο περιστατικό. Το «καλύτερο» από όλα, είναι πως ο ιδρυτής του Νόμπελ, ο Σουηδός χημικός Alfred Nobel, έχει μείνει γνωστός ως μεγάλος παρασκευαστής εκρηκτικών υλών, όπου χρησιμοποιήθηκαν στο πόλεμο. Ναι, σίγουρα αυτό πρέπει να σε βάλει σε σκέψη. Ένα Νόμπελ, που όλοι ζητάνε, μα δεν έχουν αντιληφθεί ίσως την πραγματική του όψη.
Και τώρα, ας περάσουμε στο ζήτημα του απογοητευμένου και εκνευρισμένου Έλληνα, που τόσο πολύ περίμενε ένα βραβείο Νόμπελ αυτή την στιγμή. Ναι, αυτή την στιγμή. Άραγε, αναρωτηθήκαμε ποτέ, πριν αρχίσουμε να γκρινιάζουμε, αν πραγματικά πρέπει να έχουμε την απαίτηση να κερδίσουμε ένα βραβείο Ειρήνης; Ναι, ακόμη και για ένα βραβείο, που τελικά αμφιβάλλουμε για την αξιοπιστία και τιμιότητά του.
Φυσικά, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μειωθεί το μεγαλείο καρδιάς και ανθρωπιάς που έδειξαν πολλοί Έλληνες απέναντι στο δράμα των προσφύγων, όπως είναι και οι δύο ελληνικές υποψηφιότητες. Εδώ όμως, δεν μιλάμε για αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους -με α κεφαλαίο- αλλά για όλους τους υπόλοιπους, που δεν βοήθησαν στιγμή κάποιον πρόσφυγα και έχουν και την απαίτηση η χώρα τους να πάρει βραβείο Ειρήνης. Συγγνώμη αγαπητέ συμπατριώτη, μα όχι. Ας μη μιλήσουμε για ακραία περιστατικά, που όχι μόνο δεν προσέφεραν, αλλά υιοθέτησαν φασιστικές ιδέες εναντίον ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Κι όμως, τέτοιοι τύποι «πληγώθηκαν» για την απώλεια του Νόμπελ.
Φίλε Έλληνα λοιπόν, αν δεν έκανες τίποτα για να βοηθήσεις έναν συνάνθρωπο, που απλά έτυχε και δεν είσαι στην θέση του, γιατί γεννήθηκες τυχαία στη Δύση, δεν έχεις και κανένα δικαίωμα να «κλαψουρίζεις» για το χαμένο Νόμπελ Ειρήνης. Εσύ, που αθυρόστομα εκφράζεις πολιτικές μίσους και ρατσισμού δεν θα μιλάς περί αθάνατης ελληνικής ψυχής και ειρήνης.
Ξέρεις γιατί; Γιατί η γιαγιά Μηλίτσα Καμβύση δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου. Εκείνη απλώνει χωρίς δισταγμό τα χέρια της για να αγκαλιάσει τον Άνθρωπο, δεν φοβάται μη τυχόν και την «δαγκώσουν» δήθεν ξένοι και «διαφορετικοί» από εκείνη.
Και μην λυπάσαι που δεν κερδίσαμε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης σαν χώρα. Να λυπάσαι για σένα που δεν βοηθάς, δεν αγκαλιάζεις και δεν αγαπάς.
Γιατί οι αληθινοί ήρωες δεν τιμώνται με κανένα βραβείο Νόμπελ. «Γεμίζουν» το σπίτι τους με βραβεία αγάπης και ανθρωπιάς και αυτά τα βραβεία, είναι τα μόνα αληθινά.
