Με λένε Ηλέκτρα είμαι 22 και έχω διαβήτη τύπου 1 από 12 χρονών. Με επισκέφτηκε ξαφνικά χωρίς να με ρωτήσει, ούτε εμένα ούτε τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν τον ενδιέφερε εάν ήμασταν έτοιμοι ή όχι απλά μπήκε στη ζωή μας σαν απρόσκλητος επισκέπτης που δεν έλεγε και δεν επρόκειτο να φύγει! Το πρωινό της ημέρας που θα το μαθαίναμε φτιάχναμε βαλίτσες για διακοπές – θα φεύγαμε την επόμενη – και το ίδιο μεσημέρι βρεθήκαμε στα επείγοντα του παίδων.
Ας το πάρουμε από την αρχή όμως…
Περίπου 1 χρόνο πριν την μοιραία μέρα ήμουν στην 6η δημοτικού, ένα φυσιολογικό παιδί σαν όλα τα άλλα. Έπαιζα, διάβαζα, πήγαινα στις εξωσχολικές μου δραστηριότητες και έτρωγα κανονικά. Στα σχολεία της περιοχής μου διεξαγόταν μια έρευνα από το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο για τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών της ηλικίας μου. Στα πλαίσια της έρευνας απαντήσαμε ένα ερωτηματολόγιο, μας πήραν αίμα για γενικές εξετάσεις και μας μίλησαν ειδικοί για τις σωστές διατροφικές συνήθειες και – τι ειρωνεία – για τον σακχαρώδη διαβήτη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μας είχαν πει ότι η υπερκατανάλωση σακχαρούχων αναψυκτικών και ανθυγιεινών φαγητών μπορεί να οδηγήσει στον διαβήτη. Κανένα παιδάκι όμως δεν είχε τέτοιες διατροφικές συνήθειες. Ενημερώθηκαν οι γονείς ότι κάποια στιγμή θα ταχυδρομούνταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αυτό έγινε στη λήξη του σχολικού έτους! Οι εξετάσεις που παρέλαβαν οι γονείς μου ήταν άψογες! Εκτός από τη γλυκόζη που άγγιζε τα 370!!! Μέσα στον φάκελο δεν υπήρχε ενημέρωση για αυτό, ούτε κάλεσαν οι υπεύθυνοι τους γονείς μου για να παραπεμφθώ σε επιπλέον εξετάσεις… απλά υπήρχε αυτό το 370 σαν να μην έκανε διαφορά. Αυτό είναι το παράπονο μου ότι δεν ενημερωθήκαμε γιατί δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τι είναι διαβήτης, δεν το είχαμε στην οικογένεια, δεν το είχαμε συναντήσει κάπου.
Αφού είδαν οι γονείς μου το 370 είπαν ότι θα το κοιτάξουμε μόλις γυρίσω από την κατασκήνωση, όπου και πήγα! Πέρασα υπέροχα αλλά φυσικά είχα όλα τα συμπτώματα του διαβήτη. Τα διάσημα 3 Π : πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία. Ήμουν ένα παιδάκι που έτρωγε 3 πιάτα φαγητό σε κάθε γεύμα και παρ’ όλα αυτά ΠΕΙΝΟΥΣΑ πραγματικά και έχανα πολύ βάρος. Ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν μπορούσα εύκολα να ακολουθήσω τα άλλα παιδάκια στις δραστηριότητες της κατασκήνωσης. Διψούσα απίστευτα και πονούσε η κοιλιά μου. Η διαδρομή από το εστιατόριο μέχρι το σπιτάκι που έμενα μου φαινόταν βουνό.
Εν τέλει γύρισα από την κατασκήνωση και την επόμενη μέρα θα φεύγαμε διακοπές με τους γονείς μου και την μικρή μου αδερφή. Όσο ετοιμάζαμε με την αδερφή μου τους σάκους μας η μαμά μου έπινε καφέ με μια φίλη της που τύχαινε να γνωρίζει καθώς ήταν βοηθός μικροβιολόγου και έριξε μια ματιά στις εξετάσεις μου. Αυτό ήταν! Σε 1 ώρα έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο παίδων της Αθήνας. Θυμάμαι ότι παρακαλούσα να μην πάμε και να το αναβάλουμε μετά τις διακοπές μας γιατί μπορεί να μου πέρναγε σαν ίωση!
Εκεί ξαφνικά έπρεπε να μάθουμε τι είναι διαβήτης, πως κάνω ινσουλίνη, τις μονάδες που χρειάζομαι, τους υδατάνθρακες των τροφίμων που έτρωγα, τις υπογλυκαιμίες και τις υπεργλυκαιμίες, τις διορθώσεις, τις κρίσεις υπογλυκαιμίας. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και άκουγα που η νοσηλεύτρια ενημέρωνε τους γονείς μου. «το παιδί πρέπει να κάνει ενέσεις ινσουλίνης» τους είπε, «για πόσο;» ρώτησαν οι δικοί μου, « για πάντα» τους απάντησε.
Από τότε χρησιμοποιούσαμε ένα αρκουδάκι για να μάθουμε πως γίνονται οι ενέσεις, αλλά τα καταφέραμε! Και είμαι τυχερή γιατί έχω δυνατούς γονείς. Δεν έδειξαν αδυναμία ούτε φοβήθηκαν (τουλάχιστον έτσι κατάλαβα), με στήριξαν και το αντιμετώπισαν βοηθώντας με καταλάβω ότι δεν διαφέρω απλώς έχω ένα τεμπέλικο πάγκρεας για το οποίο δεν φταίω αλλά πρέπει να αναλάβω την ευθύνη του. Δεν μου χρύσωσαν το χάπι αλλά με βοήθησαν να το αναλάβω μόνη μου και μην έχω κανέναν ανάγκη να με προσέχει, χαρακτηριστικό ότι λίγες μέρες μετά την έξοδό μου από το νοσοκομείο τα έκανα όλα μόνη μου!
Στην πορεία του διαβήτη μου έμαθα πολλά, έκανα λάθη, άλλα μικρά άλλα μεγάλα. Πέρασα δύσκολο bulling στο γυμνάσιο από τους συμμαθητές μου. Δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο γιατί πληγωνόμουν και έκλαιγα συνεχώς. Δεν καταλάβαινα γιατί από τι στιγμή που είχα μάθει ότι δεν διέφερα ξαφνικά με έκαναν πέρα, δεν με άφηναν να ενταχθώ και με έκαναν να νιώθω ότι είχα κάτι για το οποίο έπρεπε να ντρέπομαι.
Όλα αυτά τέλειωσαν και έμαθα να είμαι δυνατή και να μην αφήνω κανέναν να με παραγκωνίζει για κάτι που δεν φταίω. Προτιμώ πλέον να τους ενημερώνω για τον διαβήτη! Κουράζομαι πολλές φορές όταν ακούω ότι εγώ φταίω για τον διαβήτη μου γιατί έτρωγα πολλά γλυκά, ή ότι ο διαβήτης είναι τρόπος ζωής. ΔΕΝ είναι. Τρόπος ζωής ονομάζεται κάτι που έχεις επιλέξει να ζήσεις με αυτό όχι κάτι που σου επιβλήθηκε. Με τον διαβήτη πάντα θα έχω ιδιόρυθμη σχέση. Άλλοτε θα τον αγαπώ και άλλοτε δεν θα θέλω καμία σχέση μαζί του. Όπως και να έχει δεν μπορώ να τον αποφύγω, γι’αυτό και πορεύομαι μαζί του, δεν θα τον αφήσω ποτέ όμως να μπει εμπόδιο στα όνειρα και τους στόχους μου!
Χαρούμενη παγκόσμια ημέρα διαβήτη σε όλους τους γλυκούληδες και τις οικογένειες τους.
Ευχαριστώ τους γονείς μου, την αδερφή μου και το αγόρι μου που με στηρίζουν πάντα.
Επίσης την γιατρό μου Σοφία που με καθοδηγεί και φυσικά την γλυκιά μου ομάδα της τετάρτης!
