Η Ελένη Φιλίνη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Κινηματογράφος, θέατρο και τηλεόραση είναι οι χώροι στους οποίους βρίσκεται για δεκαετίες και την έκαναν γνωστή στο ευρύ ελληνικό κοινό. Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως καλλιτέχνης, καθώς πέρα από ηθοποιός, είναι χορεύτρια και τραγουδίστρια.
Η Ελένη Φιλίνη έχει ρίζες από την Δημητσάνα και τα Καλάβρυτα, ενώ έχει σπουδάσει Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη και την Σχολή Αθηνών. Η καριέρα της ξεκίνησε με το modelling, ενώ η πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη σειρά “Λούνα Παρκ” την περίοδο που φοιτούσε ακόμα στη Δραματική Σχολή. Στη συνέχεια ακολούθησε το θέατρο με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Τα τελευταία 12 χρόνια ασχολείται και με το τραγούδι. Αυτή την περίοδο την βλέπουμε να συμμετέχει και στην τηλεοπτική σειρά “Κομάντα και δράκοι”.
Σας ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Από μικρή θέλατε να ακολουθήσετε αυτή την πορεία; Είχατε δηλαδή σαν όνειρα να γίνεται ηθοποιός;
Από πολύ μικρή. Πρώτα ξεκίνησα χορό, ως χορεύτρια, και στην πορεία (χορό) μαζί με το θέατρο, γιατί και ο χορός έχει μία ημερομηνία λήξης. Κάνω χορό από τα 9 μου χρόνια. Δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Αυτό ήταν η ανάσα μου. Θα μπορούσα να είχα σπουδάσει και ψυχολογία, αλλά το θέατρο είναι μια μορφή ψυχολογίας.
Πώς ξεκίνησε η καριέρα σας; Θέλετε να μας πείτε δύο λόγια για το πως ξεκινήσατε;
Στη σχολή που έκανα χορό, στα 15 μου, ήρθε μία κυρία που έψαχνε κοπέλες για να κάνουν πασαρέλα αλλά με χορό. Το μοντέλα μέχρι τότε ήταν μόνο περπάτημα. Επέλεξε εμένα μαζί με κάποια άλλα κορίτσια και ξεκίνησα κάνοντας modeling. Μετά με την δασκάλα μου κάναμε κάποια show χορευτικά, συμμετείχαμε και σε κάποιες ταινίες με χορό και σε κάποια ρολάκια τηλεοπτικά. Ουσιαστικά με το που τελείωσα το σχολείο πήγα δραματική. Από το δεύτερο με τρίτο έτος της δραματικής, ξεκίνησα με τον Ντίνο τον Ηλιόπουλο στο θέατρο. Είχα παίξει και λίγο στο “Λούνα Πάρκ”. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Ουσιαστικά δουλεύω από τα 15 μου. Σε όλο το φάσμα. Έκανα modeling, χορό, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και τραγούδι τα τελευταία 12 χρόνια.
Πόσο εύκολο ήταν εκείνη την εποχή για κάποιον να κάνει καριέρα σαν ηθοποιός; Πιστεύετε ότι σήμερα είναι πιο εύκολο για έναν ηθοποιό από ότι ήταν παλαιότερα;
Τα πράγματα δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Τότε που είπα στους δικούς μου ότι θέλω να ασχοληθώ με τον χώρο, δεν ήθελαν με τίποτα. Έκανα επανάσταση δηλαδή. Σήμερα είναι τελείως διαφορετικά. Οι γονείς προωθούν τα παιδιά. Εγώ ήμουν και από μία οικογένεια λίγο πιο περίεργοι σε αυτά. Εγώ πάλι το αγαπούσα πολύ. Ήταν η έκφρασή μου. Ήταν μία ανάγκη έκφρασης για εμένα.
Τότε έπρεπε να τελειώσεις δραματική. Την δεκαέτια του ’80 είχαμε και μόνο 2 κρατικά κανάλια. Δεν υπήρχαν τα τόσα κανάλια που υπάρχουν τώρα. Δεν ξέρω αν σήμερα είναι πιο εύκολο για κάποιον να κάνει καριέρα. Είναι πιο προσβάσιμα τα πράγματα. Τότε έπρεπε να πας και να έχεις τελειώσει οπωσδήποτε την δραματική, το σχολείο σου. Τώρα έχει περισσότερες ευκαιρίες για τα παιδιά.
Έχετε δουλέψει με πολλά μεγάλα ονόματα. Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζετε; Κάποια που θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε ίσως ως αγαπημένη σας;
Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που έπαιξα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έπαιξα. Από τον δάσκαλο τον μεγάλο τον Ηλιόπουλο που ξεκίνησα, μαθήτρια δραματικής, μέχρι όλους τους μεγάλους κωμικούς, Βουτσά, Ρίζο, Μουστάκα, Ψάλτη, Ρηγόπουλο. Και τους νεότερους όπως είναι ο Σκουρολιάκος, Κωνσταντίνου, Παπαγιανόπουλος, Ρουσέα. Έχω συνεργαστεί με υπέροχους ανθρώπους. Και θα ξεχάσω και πολλούς βέβαια. Και μετά δεν μιλάω για τα παιδιά της γενιάς μου, όπως ο Γεωργίτσης, ο Γαρδέλης, ο Ευαγγελόπουλος και όλα τα παιδιά, Φυσσούν, Μόρτζος. Τι να πρωτοθυμηθώ; Θα ξεχάσω πάρα πολλούς. Εσκενάζυ, Δαδινόπουλος. Και ωραίοι άνθρωποι. Σπουδαίους σκηνοθέτες όπως ήταν ο Σκαλενάκης, ο Καραγιάννης.
Θα θέλατε να μας περιγράψετε μία κωμική στιγμή που θυμάστε από τα παρασκήνια; Υπήρχε τότε όπως και σήμερα αυτό το κλίμα “παρέας” ή υπήρχε ανταγωνισμός;
Ιδιαίτερα πράγματα από τα παρασκήνια όχι, γιατί εγώ ήμουν και ένα παιδί που έμπαινα, ντυνόμουν στο καμαρίνι και έκανα την δουλειά μου. Είμαι και σαν άνθρωπος έτσι. Όταν πάω για δουλειά, πάω για δουλειά. Είχαμε κάποιες στιγμές με την Τζέσυ Παπουτσή. Και αυτή αγαπημένη φίλη. Όποτε παίζαμε και ήταν και η Τζέσυ στην παρέα περνάγαμε καλά γιατί ήταν πιο πλακατζού. Αλλά γενικά κάθε σεζόν θα γίνουν αστεία γεγονότα στον θίασο, αλλά δεν είναι κάτι το συνταρακτικό.
Εάν έπρεπε να επιλέξτε μία στιγμή της καριέρας σας που σας έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας, ποια θα ήταν αυτή;
Πιστεύω όλες οι στιγμές , όλες οι δουλειές που έχω κάνει τις έχω αγαπήσει. Ωραίες εμπειρίες είναι από τις δουλειές που έκανα και εντός Ελλάδος, αλλά και εκτός. Έχω κάνει 2 ταινίες που έχουνε βραβευτεί στην Αμερική, έχω δουλέψει έξω. Είναι αξέχαστα. Είναι εμπειρίες πάρα πολύ ωραίες. Έχω πολύ ωραίες εμπειρίες να θυμάμαι. Με πολλή δουλειά φυσικά, γιατί τίποτα δεν σου δίνεται έτσι.
Και φτάνουμε στο σήμερα που κάνουμε αυτό, το οποίο θεωρώ εξαιρετικό το σίριαλ του Παπαδουλάκη, το οποίο είναι σαν παραγωγή εξωτερικού. Είναι πολύ προχωρημένο.
Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια για το σίριαλ αυτό;
Είναι ένα πρωτοποριακό σίριαλ. Είναι γυρισμένο σαν ταινία, με άψογη φωτογραφία και σκηνικά. Είναι όλα άρτια. Είναι μία σπουδαία παραγωγή. Πρωτότυπη σε όλα τα σημεία. Ο ρόλος που κάνω εγώ είναι ένας ρόλος που είναι πάρα πολύ σκληρός. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι είναι μία δουλειά που μπορεί να σταθεί παντού και έξω δηλαδή. Πολύ σημαντικό ότι πρωταγωνιστούν παιδιά. Νέοι ηθοποιοί και αξιόλογοι όλοι. Και οι νέοι και οι μεγαλύτεροι.
Θα είμαστε και για ένα μήνα με τον “Δον Καμίλο”, ένα έργο κλασικό, στο Broadway το μεγάλο. Ξεκινάμε 12 του μήνα και για ένα μήνα, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Ακόμη, έχω κάνει και μία ταινία, η οποία θα βγει τον Δεκέμβριο στους κινηματογράφους.
Υπήρξε κάποιος ρόλος που να σας έχει δυσκολέψει και γιατί;
Όλοι οι ρόλοι στην αρχή. Μπορείς να πεις ότι μετά στην πορεία γίνονται δικοί σου. Πρέπει να γίνουν δικοί σου. Είναι μέχρι να κατανοήσεις το έργο, τον ρόλο και όλα τα γεγονότα. Αυτό που κάνω τώρα είναι ίσως το πιο περίεργο που έχω κάνει ποτέ. Είναι σκληρός ρόλος και βασανίζομαι κυριολεκτικά.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε στην καριέρα σας; Κάτι που ίσως θα θέλατε να είχατε κάνει διαφορετικά;
Αν είχα ξεκινήσει διαφορετικά, θα ήταν διαφορετικά. Δηλαδή αν είχα πάει στον Παναμά που ήταν ο πατέρας μου, θα είχα άλλη καριέρα. Ο καθένας μπορεί να πει ότι αν είχα κάνει εκείνο θα ήταν αλλιώς. Αυτό συμβαίνει σε όλων τον κόσμο. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και έτσι όπως έγιναν, είναι μια χαρά.
Αν ξαναγεννιόμουνα τώρα και ήμουν 20 χρονών, θα σου έλεγα ναι θα έκανα εκείνο. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ευχαριστημένη, είμαι ικανοποιημένη. Έχω ζήσει ωραίες καταστάσεις, ωραίες εποχές. Και ακόμη παλαιότερα πριν από εμένα πιστεύω ήταν καλύτερες εποχές. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Όσο πιο πίσω, τόσο πιο αγνά. Ή ίσως θέλω να φαντάζομαι ότι ήταν πιο αγνά σε όλα τα επίπεδα.
Πιστεύω ότι ζούμε σε μία εποχή η οποία σε καταπίνει λίγο. Δηλαδή έχουμε βάλει την ύλη πολύ ψηλά. Δεν είναι η θέση εκεί της ύλης. Ζούμε σε υλιστική εποχή. Πάντα ήταν έτσι, δεν λέω ότι δεν ήταν. Απλώς τώρα είναι εμφανέστατο. Αγγελικά πλασμένος δεν ήτανε ποτέ ο κόσμος. Ωραία θα ήτανε αλλά δεν είναι δυστυχώς.
Έχετε ασχοληθεί με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τον χορό, το τραγούδι. Έχετε κάποιο προτίμησε σε κάποιο από αυτά;
Είμαι καλλιτέχνης. Δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Είναι μία αλυσίδα, είναι δηλαδή αλληλένδετα μεταξύ τους. Το θέατρο είναι η άμεση επαφή με τον κόσμο, η άμεση επαφή με το κοινό, που είναι μαγεία. Γι’ αυτό λέμε το θέατρο είναι το σπίτι μας. Όπως και στο ζωντανό τραγούδι, είμαστε εμείς και ο κόσμος. Έχει την μαγεία του. Αλλά η τηλεόραση όπως και ο κινηματογράφος είναι αυτά τα οποία μένουν και πάνε παντού. Επομένως, είναι πάρα πολύ σημαντικά και αυτά. Γιατί στο θέατρο αυτή τη στιγμή πόσοι άνθρωποι θα σε δούνε;
Η περίοδος του κορονοϊού ήταν μια δύσκολη περίοδος για όλους. Πόσο σας επηρέασε εσάς αυτή η περίοδο; Έγινε αιτία ο Covid για να αλλάξετε ίσως κάποια σχέδιά σας;
Ήταν το χειρότερο πράγμα που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια οι δικές μας γενιές. Μεγάλη κατάρα να το πω έτσι. Εάν χτυπήθηκε κάτι την εποχή του κορονοϊού, 1,5 – 2 χρόνια τώρα,είναι ο πολιτισμός. Γιατί η ζωή συνεχίστηκε σε εισαγωγικά. Μετά (χτυπήθηκε) η εστίαση. Αλλά πρώτα ο πολιτισμός γιατί σταματήσανε όλα. Κινηματογράφοι, θέατρα, τα πάντα. Θέλω να πω εμείς ματώσαμε, αιμορραγήσαμε.
Ζούμε σε εποχές που μπορεί να γίνονται πολλά από εδώ και πέρα. Ήταν μία άσχημη εποχή. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν θα πω ούτε ένα καλό (για αυτή την περίοδο). Κάποιοι άνθρωποι λένε βρήκαν τον εαυτό τους. Εγώ δεν τον βρήκα, τον έχασα μπορώ να πω. Δεν είμαι άνθρωπος που θα βρω τον εαυτό μου με το να με κλείσεις μέσα, να με φυλακίσεις και να φοβάμαι να δω άνθρωπο, να μιλήσω, να λειτουργήσω.
Δεν είμαι από αυτούς που βρίσκουν τον εαυτό τους σε αυτές τις συνθήκες. Τον εαυτό μου τον βρίσκω όταν είμαι ελεύθερη. Υπήρχε ο φόβος και ο πανικός. Βλέπαμε τον συνάνθρωπό μας λες και ήταν ο εχθρός μας. Το θεωρώ πολύ τραγικό αυτό. Τον πρώτο καιρό θυμάμαι όταν πρωτοβγήκαμε για λίγο από τα σπίτια μας, αλλάζαμε πεζοδρόμιο. Αυτά τα πράγματα τα θεωρώ τραγικά. Εγώ προσωπικά ενοχλήθηκα πάρα πολύ. Κάποιοι άλλοι βρήκανε τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Έχετε κρατήσει την μέχρι τώρα προσωπική σας ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό;
Ούτε εύκολο, ούτε δύσκολο. Είναι σε νορμάλ πλαίσια. Είμαι ένας άνθρωπος που γενικά είμαι στη ζωή μου πιο χαμηλών τόνων. Εξάλλου το λέει και η λέξη: προσωπική ζωή. Επομένως, ποιον αφορά; Εμένα δεν αφορά; Δεν είμαι ο άνθρωπος που μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτό. Είναι θέμα ανθρώπου, θέμα χαρακτήρα. Έτσι δεν έγινα που τώρα που είμαι κάπως πιο γνωστή λόγω δουλειάς. Έτσι ήμουν από μικρή. Η φύση μου είναι αυτή. Είναι πράγματα που αφορούν την οικογένειά μου. Αφορούν εμάς. Είναι αυτό θέμα χαρακτήρα.
Οι νέοι ηθοποιοί χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο, αλλά και για να προβάλουν τόσο το έργο τους όσο και την προσωπική τους ζωή. Ποια είναι η γνώμη σας για όλο αυτό; Πιστεύετε ότι τα μέσα αυτά βοηθούν στην ανάδειξη νέων ταλέντων;
Εγώ ανήκω σε μία άλλη γενιά. Εγώ έμαθα να μιλάω σε ένα τηλέφωνο, όχι για να μιλήσουμε. Λέγαμε που θα συναντηθούμε, που θα πάμε. Θα πάμε εκεί, θα πιούμε έναν καφέ. Είχαμε επαφή μεταξύ μας. Τώρα βλέπεις ότι επικοινωνούν οι νέοι μέσα από τα μηνύματα, μέσω του ίντερνετ. Εντάξει κι εγώ θα ανεβάσω, είμαι σε αυτή τη δουλειά. Αλλά η ουσιαστική επικοινωνία είναι μέσα από αυτό. Δηλαδή μου έχουνε πει καταστάσεις να κάθονται ένα ζευγάρι σε ένα τραπέζι, ο ένας απέναντι από τον άλλον και να είναι με τα κινητά. Και τους ρωτάει ο άλλος, γιατί δεν λέτε μία κουβέντα και λένε μιλάμε μεταξύ μας με μηνύματα. Ζούμε σε αυτήν την εποχή.
Εμένα αυτό το στυλ επικοινωνίας δεν με εκφράζει. Το κατανοώ όμως, γιατί αν ήμουν αυτή την εποχή 15 ή 20 χρονών, μπορεί να έκανα κι εγώ το ίδιο. Αλλά εγώ δεν μεγάλωσα έτσι. Εγώ μεγάλωσα να γράφω γράμματα και μ’ αρέσει πάρα πολύ να γράφω, να βλέπω τους φίλους μου, τις φίλες μου, τη σχέση μου. Όχι να τους βλέπω πίσω από μία οθόνη, αλλά να τους βλέπω από κοντά. Να τον αγγίζω τον άλλον. Είμαι η γενιά που έχει μάθει να αγγίζει τον άλλον, όχι να αρκείται μόνο στην οπτική επαφή.
Στο μόνο που θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο, ήταν που όταν ο μπαμπάς μου εμένα έφυγε στο εξωτερικό και δούλευε έξω, στην Λατινική Αμερική, δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Δεν υπήρχε τότε το ίντερνετ για να μιλήσω μαζί του, για να τον δω. Όταν ήμουν εγώ παιδάκι ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Αυτό θα ήθελα να ήταν διαφορετικά.
Γενικά είναι καλό εγώ πχ να πάω ένα ταξίδι και να μιλήσω με κάποιον δικό μου άνθρωπο και να τον βλέπω. Αυτό είναι ωραίο όταν είμαι μακριά. Αλλά αυτό δεν γίνεται μόνο όταν είμαστε μακριά. Πιστεύω γίνεται και όταν είμαστε εδώ. Βλεπόμαστε και δεν έχουμε ανάγκη να συναντηθούμε από κοντά. Εγώ προτιμώ να δω την φίλη μου, τον φίλο μου, να πιούμε καφέ, να είναι απέναντί μου. Να μην είναι η οθόνη. Αυτό το λέω γιατί εγώ ανήκω σε αυτή την γενιά. Αν γεννιόμουν τώρα ή αν ήμουν 20 χρονών, μπορεί για εμένα να ήταν πολύ φυσιολογικό όλο αυτό.
Θα θέλατε να κάνετε κάποιο σχόλιο για τα περιστατικά παρενόχλησης και τις καταγγελίες που συμβαίνουν αυτό το διάστημα στον χώρο του θεάματος;
Νομίζω τα έχουμε πει όλα. Και να μην λέμε χώρο του θεάματος, γιατί δεν υπάρχει χώρος που να μην υπάρχει η σεξουαλική παρενόχληση. Πρέπει να αλλάξουν οι κοινωνικές δομές για να αλλάξουν πράγματα. Δεν είναι τόσο απλά. Είναι η σχέση της εξουσίας με τον εργαζόμενο, η εκμετάλλευση. Γιατί παρενόχληση είναι πάρα πολλών ειδών, δεν είναι μόνο σεξουαλική. Είναι η παρενόχληση που μπορεί να μείνεις άνεργος γιατί κάποιος άλλος σου πήρε την δουλειά γιατί έχει μέσων. Και εσύ μπορεί να αξίζει πενταπλά αλλά ο άλλος έχει το μέσων. Αυτό είναι λίγο;
Ως προς την σεξουαλική εκεί πέρα είναι θέμα να βρεθούμε σε μια κοινωνία που η γυναίκα πάνω από όλα να είναι οντότητα κανονική ισάξια με τον άντρα. Γιατί η παρενόχληση γίνεται και στους άντρες και στις γυναίκες πλέον. Να μην είναι κανείς αντικείμενο, να μην χρησιμοποιείται σαν αντικείμενο. Ξεκινάνε πάρα πολλά από εκεί.
Είναι ένα γενικό σύνολο πραγμάτων (που πρέπει να αλλάξουν) και είναι σε όλους τους χώρους. Απλώς ο δικός μας είναι ο πιο ευάλωτος. Το θέατρο είναι το πιο ευάλωτο. Μίλησε λίγο ο αθλητισμός και λίγο ο πολιτισμός, τα οποία μάτωσαν αυτό το διάστημα και μάτωσαν ποικιλοτρόπως.
Πέντε άνθρωποι δεν είναι όλο το θέατρο. Από την άλλη σε ποιον χώρο δεν υπάρχει (η παρενόχληση). Απλώς δεν μπορούνε και να μιλήσουν εύκολα γιατί αύριο μπορεί να μην έχουν και δουλειά. Στον χώρο της νύχτας, του τραγουδιού, δεν υπάρχει παρενόχληση; Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, εκεί είναι ομερτά. Ποιος είναι ο πιο ευάλωτος χώρος, ο πιο τρυφερούλης; Το καημένο το θέατρο. Το θέατρο το οποίο δεν έχει ούτε τα χρήματα. Γενικώς αιμορραγεί και βάλλεται από παντού.
Ο άνθρωπος γενικά είναι ένα ον. Δεν ξέρουμε τι είναι ο άνθρωπος και τι γίνεται στο μυαλό του μέσα. Επομένως πρέπει να χτιστεί μία κοινωνία υγιής. Και για να χτιστεί μία υγιείς κοινωνία πρέπει να είναι (υγιής) από το σπίτι. Το πρώτο είναι το σπίτι και το δεύτερο η παιδεία. Εγώ μεγάλωσα με κλασικά εικονογραφημένα, με μίκυ μάους. Οι άντρες μεγαλώσαν με Λούκι Λουκ. Τώρα αν κοιτάξεις τα παιχνίδια των παιδιών εδώ και 10-15 χρόνια, είναι ξεκοιλιάσματα, αποκεφαλισμοί. Αυτό πιστεύετε δεν έχει συντελέσει; Γιατί ένα παιδάκι 5 χρονών, 8 χρονών, που είναι στην τρυφερή του ηλικία, όταν το παιχνίδι που θα δει είναι πως γίνεται να σκοτώνεις, πως θα βγει υγιείς αυτό το παιδί; Χρειάζεται η αφύπνιση από παντού. Αλλά στο βωμό του χρήματος έχουμε αυτά τα παιχνίδια. Εκεί θέλω το κράτος να έχει ευθύνη, εκεί θέλω τον γονιό να έχει ευθύνη. Σαν απλός πολίτης μιλάω. Πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα; Και μετά λέμε εγκληματικότητα σε μικρά παιδιά. Δεκαπέντε χρονών μαχαιρώνει για να κλέψει το κινητό.
Αυτά δεν υπήρχαν παλιά. Αυτά είναι φαινόμενα της εποχής. Όταν ένα παιδί από τα 3-4 του χρόνια βλέπει παιχνίδια με σκοτωμούς, μαχαιρώματα, κάτι γίνεται μέσα του. Δεν μπορεί να μην επηρεάζεται. Δεν γίνεται να μην επηρεαστείς ειδικά σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Εδώ εγώ δεν θα πάω να δω μια ταινία με σκοτωμούς. Με χαλάει εμένα, χαλάει την ψυχή μου. Το αποφεύγω. Που είναι και η δουλειά μου, που ξέρω ότι είναι και ψεύτικα. Ένα παιδάκι όμως το απορροφά μέσα του. Μεγαλώνει λοιπόν το παιδί και αισθάνεται ότι είναι φυσιολογικό να μαχαιρώσουμε τον άλλον.
Κλείνοντας, τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους ηθοποιούς που θέλουν να ξεκινήσουν τώρα την καριέρα τους στον χώρο του θεάτρου;
Δεν είμαι άνθρωπος που θέλω να δίνω συμβουλές. Απλώς θα τους πω ότι θα πρέπει να αγαπάνε πάρα πολύ αυτό που κάνουν, να είναι ανάγκη έκφρασης και να ξέρουν ότι δεν είναι εύκολα. Να ξέρουν ότι είναι ένας χώρος που μπορεί και να πεινάσουνε. Καλό θα είναι να έχουν και κάτι άλλο στα χέρια τους. Αυτό συμβουλεύω πάντα τα παιδιά. Ώστε στη δύσκολη στιγμή να ξέρουν και κάτι άλλο. Να μην εξαρτιόνται μόνο από αυτό.
Instagram: https://www.instagram.com/eleni_filini_real/
