Ο Γιώργος Χατζηπαύλου δεν είναι μια ακόμη περίπτωση stand-up comedian. Έχοντας ξεκινήσει από το χώρο της διαφήμισης, αποφάσισε συνειδητά να αλλάξει πορεία πλεύσης και να ασχοληθεί με την αγάπη του, το stand-up comedy. Από τότε έχουν περάσει δέκα χρόνια κι έχει διαγράψει μια πολύ αξιόλογη πορεία, επιστέγασμα της οποίας είναι η ευρωπαϊκή περιοδεία που θα κάνει το προσεχές διάστημα. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο του για να μας μιλήσει για το «Σχεδόν σαράντα», την ευρωπαϊκή περιοδεία, τα σχέδιά του, αλλά και το stand-up comedy.
- Ας ξεκινήσουμε με μια κάπως κοινότυπη ερώτηση: Πώς ξεκίνησες στο χώρο;
Πήρα το ΚΤΕΛ, ένα σάντουιτς κι ένα φρούτο και κατέβηκα στην Αθήνα. Όχι, αστειεύομαι. Ζούσα ούτως ή άλλως Αθήνα. Τυχαία, λοιπόν, πήγε ένας ξάδερφός μου στο πρώτο τότε comedy club, το Νύχτες Κωμωδίας και μετά πήγαμε παρέα. Βλέποντάς το ως θεατής το βρήκα πολύ ενδιαφέρον σα δημιουργική διέξοδος. Ε, και σιγά σιγά ξεκίνησα ∙ αρχικά ως χόμπι κι έπειτα πιο επαγγελματικά ώσπου ήρθαν κι οι τηλεοπτικές προτάσεις, οπότε αποφάσισα να αλλάξω πορεία. Ούτως ή άλλως μου αρέσει ν’ αλλάζω τη ζωή μου εκ θεμελίων, χωρίς όμως να αποτελεί ζητούμενο.
- Ευρέως γνωστός στον κόσμο, όμως, έγινες μέσω της συμμετοχής σου σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές. Ο κόσμος σε θυμάται ακόμη μέσω αυτών ή πλέον σε γνωρίζει αποκλειστικά ως κωμικό;
Όχι πια κι όσοι με θυμούνται από εκεί είναι η εξαίρεση. Πλέον μια μεγάλη μερίδα του κοινού που έρχεται στις παραστάσεις με ξέρουν ως κωμικό. Άλλωστε μπορεί κανείς να βρει παραστάσεις μου ή αποσπάσματα αυτών στο διαδίκτυο. Ακόμη, όμως, κι αν με έχουν δει στην τηλεόραση, στο θέατρο έρχονται γνωρίζοντας τι κάνω εκεί.
- Τι χαρακτηριστικά απαιτείται να διαθέτει ένας stand–up comedian για να είναι καλός;
Αυτό έχει πάρα πολλές απαντήσεις, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις. Σίγουρα πρέπει να κάνει τον κόσμο να γελάει – κάθε 8 με 10 δευτερόλεπτα θα πρέπει να παίρνει ένα μικρό, μεσαίο ή και μεγάλο γέλιο. Αυτό λέει ο γενικός κανόνας. Σε δεύτερο επίπεδο είναι το τι λέει. Υπάρχουν πράγματα τα οποία είναι εύκολο να προκαλέσουν το γέλιο στο θεατή κι άλλα που είναι πιο δύσκολο. Δύσκολα ως προς την έννοια του ψαξίματος, δηλαδή μπορεί να έχεις ένα κείμενο το οποίο έχει ένα αστείο εισαγωγικό κι έπειτα να κινείται σε πιο απροσδόκητα μονοπάτια. Όταν ξεκινάς το stand-up comedy ή το γράψιμο είναι πιθανότερο να επιλέξεις το δρόμο της ευκολίας. Το ζήτημα είναι αν μπορείς στην πορεία να το εξελίξεις όλο αυτό.
- Το χιούμορ είναι βασικό συστατικό της επαγγελματικής σου επιτυχίας. Υπάρχει και στην καθημερινότητα σου στον ίδιο βαθμό;
Αρνούμαι να δουλέψω εκτός δουλειάς. Το να είσαι ευχάριστος και να τύχει να πεις ένα αστείο στους φίλους σου είναι δεκτό. Το να το επιδιώκεις όμως είναι σχιζοφρένεια. Κωμικός είσαι ή στη ζωή ή στη σκηνή. Αν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν αντέχω είναι αυτοί που στην παρέα έχουν την προσδοκία πως επειδή είμαι κωμικός να λέω αστεία ή που γελούν με ό,τι κι αν πω, ακόμη κι όταν αυτό δεν είναι αστείο.
- Υπάρχουν θεατές που έρχονται στο καμαρίνι και σου ζητούν να τους πεις κανένα αστείο;
Μπα. Υπάρχουν βέβαια θεατές, ελάχιστοι όμως, οι οποίοι έχουν τη χαρά να σου δώσουν ιδέες για την παράσταση. Είναι αυτοί που λένε «έχω μια ιδέα, βέβαια δεν είναι ακόμη έτοιμη, αλλά θα τη φτιάξεις εσύ» που όμως η ιδέα τους 9 στις 10 φορές είναι ανεδαφική, γιατί συνήθως το υλικό δεν είναι το κατάλληλο. Ο κωμικός, συνήθως, ψάχνει λίγο παραπάνω τις ιδέες του. Ναι, κάποιες φορές θα πει και αστεία στην τύχη, όμως τις περισσότερες φορές ακολουθείται μια σύνθετη διαδικασία.
- Εσύ, ως Γιώργος, από πού αντλείς τα θέματα που θα σχολιάσεις;
Γενικά από τη ζωή μου. Αφορμή είναι το χρονικό σημείο κι ο τρόπος ζωής μου κάθε περίοδο ή τα γεγονότα που έχουν συμβεί. Προφανώς αυτό το ανοίγω. Για παράδειγμα αν το θέμα μου είναι η απόκτηση παιδιού θα μιλήσω για πράγματα που συμβαίνουν στο μαιευτήριο, στην αίθουσα τοκετού κ.λπ. αλλά όλα μέσα από τη δική μου οπτική και τα συναισθήματα που μου προέκυψαν. Και κάπως έτσι προκύπτουν και τα πιο απροσδόκητα αστεία, που σου είπα και πιο πριν, γιατί είναι τα πιο προσωπικά. Άρα σε αυτό το πλαίσιο είναι δύσκολο κάποιος να σου δώσει μια ιδέα που να μην την έχει και κάποιος άλλος.
- «Σχεδόν Σαράντα». Πώς προέκυψε ο τίτλος; Η παράσταση αφορά την ηλικία των σαράντα ή κι άλλες ηλικίες;
Όταν ξεκίνησα να γράφω το κείμενο της παράστασης ήμουν σχεδόν σαράντα κι έτσι προέκυψε ο τίτλος∙ είναι δηλαδή προσχηματικός. Άλλοτε προκύπτει από μια φράση μέσα από τα κείμενα της παράστασης, άλλοτε επιλέγεται μια φράση γενική που να προσδιορίζει την παράσταση που θα δει ο θεατής. Προφανώς, λοιπόν, η παράσταση δεν αφορά ανθρώπους ηλικίας γύρω στα 40. Η τέχνη, άλλωστε, δεν έχει ηλικιακό όριο.
- Πώς νιώθεις που η παράστασή σου θα παρουσιαστεί και στο εξωτερικό; Είναι μια ανταμοιβή;
Νιώθω σαν να έχω μπροστά μου ένα καινούριο βουνό που πρέπει να ανέβω. Μια καινούρια πρόκληση. Για να γίνει η περιοδεία, προφανώς βασίζεται στη μέχρι τώρα δουλειά μου. Όμως τίποτα δεν τελειώνει με τις ημερομηνίες που κανονίστηκαν. Ίσα ίσα που τότε αρχίζει. Και ναι, είναι ένα πολύ διαφορετικό καλλιτεχνικό κομμάτι που θα μου προσφέρει, ελπίζω, πολύ ωραίες αναμνήσεις. Με το άγχος του βέβαια.
- Όταν ξεκινούσες φανταζόσουν την αναγνώριση του ταλέντου και της δουλειάς σου κι εκτός συνόρων;
Όχι. Γενικά με το stand-up δεν έχω κάνει όνειρα, πόσο μάλλον μεγαλεπήβολα όνειρα γιατί όταν ξεκίνησα ήταν ακόμη στα σπάργανα. Επομένως δεν κυνηγούσα όνειρα, αλλά λογικές κι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Δηλαδή να είμαι σ’ ένα θέατρο, να υπάρχει σωστή οργάνωση, να εκπαιδευτώ περισσότερο στο γράψιμο… Μάλλον σχεδίαζα πράγματα παρά ονειρευόμουν, κάτι που κάνω και σήμερα. Το να ονειρεύεσαι δείχνει μια στασιμότητα. Προτιμώ να σχεδιάζω κάτι και να ελπίζω να βρει ανταπόκριση παρά να περιμένω να γίνει κάτι κι αν συμβεί να λέω ας ευχηθώ κάτι άλλο.
- Ανέφερες προηγουμένως πως όταν ξεκίνησες τότε ξεκινούσε και το stand–up. Αλήθεια, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα στο χώρο;
Εκ θεμελίων. Πρώτα από όλα υπάρχει η πλατφόρμα youtube που βοήθησε και τους κωμικούς, οι οποίοι μπορούν να δουν παραστάσεις τέτοιου είδους κι άρα να εξελίξουν τη δουλειά τους αλλά και τους θεατές, αφού συνέδεσε το είδος αυτό με την αξία που έχει στο εξωτερικό. Ωφελήθηκαν κι οι δύο πλευρές, αφού οι κωμικοί μπορούσαν να διαφημίσουν τη δουλειά τους χωρίς μεσάζοντα (π.χ.: κανάλια, ραδιόφωνο). Επομένως έχει αλλάξει το τοπίο όσον αφορά στη ζήτηση εργασίας, η οποία είναι πολύ μεγάλη. Πλέον δέχονται κι οι stand-up comedians προτάσεις από χώρους για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και δεν ψάχνουν μόνο αυτοί. Κάτι άλλο που επίσης άλλαξε μέσα στα χρόνια είναι η ποσότητα κι η ποιότητα των παραστάσεων. Προς το καλύτερο φυσικά – τα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα είναι σαφώς πιο διαβασμένα. Βλέπεις τη μελέτη που έχουν κάνει πάνω στο stand-up. Γενικά γίνονται πολύ ωραία πράγματα στο χώρο μας – υπάρχουν φεστιβάλ, έχουν ανοίξει τις πόρτες τους μεγάλα θέατρα, υπάρχει ετήσιος θεσμός stand-up που προβάλλεται από την τηλεόραση. Κατ’ εμέ αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα μικρό δείγμα, ούτε το 10% αυτού που πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια. Βέβαια, στο χέρι μας είναι να συνεχίσει όλο αυτό.
- Πέραν της παράστασης, ασχολείσαι ενεργά και με την κοινότητα των stand–up comedians, καθώς είσαι ιδρυτικό μέλος της διαδικτυακής πλατφόρμας comedylab.gr. Μίλησε μας λίγο για τον ιστότοπο αυτό…
Εγώ ήμουν στο δημιουργικό τμήμα της ομάδας που το ξεκίνησε και παραμένω ένας ελεύθερος συνεργάτης. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε από τη βασική ομάδα που έστησε το Sketch Show στον Ant1 κι αργότερα στον Alpha (Θανάσης Νάσκαρης, Λεβόν Αβακιάν, Μανόλης Τσιμπουκίδης, Τζορτζ Ποφάντης) . Τα παιδιά είχαν αυτή τη σκέψη και έγιναν συζητήσεις με εμάς που ήμαστε στο Sketch Show.Ουσιαστικά εγώ εντάχθηκα στο όραμα που είχαν ως δημιουργός στο project.
- Ποιοι οι θεματικοί άξονες γύρω από τους οποίους κινείται το παιδικό stand–up;
Ωχ, μου βάζεις δύσκολα. Θα σου πω κάποια παραδείγματα. Για παράδειγμα, τους λέω πως πρέπει να απαντούν σε κλισέ συζητήσεις του τύπου: «Θέλω λεφτά μπαμπά» «Γιατί, τα βρίσκω στο δρόμο;». Προφανώς οι απαντήσεις είναι αστείες, γιατί στηρίζονται στη λογική, κάτι που δεν το ξέρουν ακόμη τα παιδιά.
- Οι παιδικές stand–up παραστάσεις εκτός από το γέλιο σε τι άλλο αποσκοπούν; Υπάρχει και κάποιο εκπαιδευτικό υπόβαθρο, κάποιος σχολιασμός ίσως κοινωνικών θεμάτων, όπως το bullying ας πούμε, που αφορά άμεσα τους σημερινούς νέους;
Η ιδέα πίσω από το παιδικό stand-up είναι πως σήμερα θα σας αποκαλύψω μυστικά των μεγάλων. Βέβαια κι οι μεγάλοι θα θυμηθούν πως ήταν να είσαι παιδί για να καταλήξουμε εν τέλει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει διαφορά. Δεν υπάρχει, λοιπόν, σκοπός να περαστεί κάποιο κοινωνικό μήνυμα. Ούτως ή άλλως ούτε η κωμωδία στήνεται πάνω σε αυτόν τον άξονα, αν δεν υπάρχει κάτι εκμεταλλεύσιμο προς το αστείο. Γενικά πάντως υπάρχει το εκπαιδευτικό υπόβαθρο, αφού το νόημα της παράστασης είναι πως με το χιούμορ αντιμετωπίζεις οποιαδήποτε κατάσταση.
- Πιστεύεις ότι η κρίση ευνοεί το stand up comedy; Υπάρχει μεγαλύτερη προσέλευση κοινού χρόνο με το χρόνο;
Όχι, αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν έχω, άλλωστε, στατιστικά στοιχεία. Τώρα όσον αφορά στην προτίμηση νομίζω ότι είναι θέμα στιγμής και διάθεσης. Δεν πιστεύω ότι τώρα με τα μνημόνια λένε ας δούμε κωμωδίες, όπως και παλιότερα δεν έλεγαν «έχουμε τρελαθεί στα έσοδα, πάμε να δούμε κάτι που να μας πιάσει στενοχώρια». Αυτά είναι κλισέ. Ο κόσμος έχει ανάγκη την τέχνη σε όλες τις εποχές και πρέπει να την έχει, γιατί είναι η απάντηση σε πολλά πράγματα που μας απασχολούν. Δε μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι υποστηρίζουν πως τώρα με την κρίση έχει ευνοηθεί το θέατρο. Είναι σα να λες δε χρειάζεται το θέατρο παρά μόνο ως παυσίπονο. Όχι, είναι αφορμή για σκέψη και για καλλιέργεια είτε σε κοινωνικό είτε σε προσωπικό επίπεδο. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για το stand-up. Το stand-up δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εύθυμη πλευρά μιας άσχημης κατάστασης, δηλαδή υπάρχει ο προβληματισμός, οι δυσκολίες περιγράφονται με κωμικό τρόπο.
- Υπάρχουν όρια στην τέχνη και ειδικά στο stand–up; Εσύ προσωπικά έχεις αντιμετωπίσει ποτέ αρνητικά σχόλια για τον τρόπο προσέγγισής σου;
Η δουλειά του κωμικού είναι να εντοπίσει το αστείο. Δεν υπάρχουν όρια στην κωμωδία, αλλά στην πρόθεση του καλλιτέχνη. Όσον αφορά εμένα και τη δουλειά μου δεν είχα ποτέ κάποιο παράπονο του τύπου να έρθει κάποιος μετά την παράσταση και να μου πει διαφωνώ με την προσέγγισή σου σε αυτό το θέμα. Που κι αν έχει υπάρξει δε με αφορά. Εννοώ πως αν δεν προσβάλω κάποιον, δε μπορεί κανείς να έρθει να μου υποδείξει να μην κάνω αστεία με αυτό το θέμα. Δε γίνεται ο καλλιτέχνης να ικανοποιεί τα γούστα του θεατή.
- Ασχολείσαι με τόσα πολλά, ποια είναι τα επόμενα σχέδια που έχεις;
Μετά την ευρωπαϊκή περιοδεία, έχουμε περιοδεία στην Ελλάδα, μετά 3 μήνες παραστάσεων -με το «Σχεδόν σαράντα» πάντα- στην Αθήνα. Ακολουθεί πάλι περιοδεία εντός κι εκτός Ελλάδας (στην Κύπρο). Και μετά έχω να γράψω τα κείμενα της νέας παράστασης, αλλά μιλάμε για πολύ μακριά!
[punica-divider]