Γιώργος Ματζιάρης: "Tο όνομα «Ηλέκτρα» είναι μιας πόλης που προσπαθεί να κρατηθεί από κάτι"

Ο Γιώργος Ματζιάρης είναι ένας ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος δημιουργός στον χώρο της υποκριτικής αν και ο ίδιος δηλώνει βαθιά εσωστρεφής.

Με έναυσμα το Συμπόσιο του Πλάτωνα σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη, με σπουδές στο κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος και με άπειρη ευγνωμοσύνη προς την Ελένη Ράντου που τον κατηύθυνε στον χώρο του θεάτρου, ο Γιώργος Μάτζιαρης συνεχίζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση Σχόλιο για την Ηλέκτρα, στην οποία έχει κάνει απόδοση κειμένου, σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί.

Η παράσταση ‘Σχόλιο για την Ηλέκτρα’ βασίζεται σε ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά και διαχρονικά κείμενα της αρχαιότητας. Έχουν αλλάξει τελικά οι άνθρωποι με το πέρασμα των χρόνων ή αγριότητα της κοινωνίας όλο και μεγαλώνει; Όπως λέει ο Γιώργος Ματζιάρης: “Η ίδια η κοινωνία μας έχει οδηγήσει σε μία αγριότητα. Σε μία επιβίωση ακόμη και για τα βασικά.Είναι σαν να μετράς τα βράδια σου και να λες εντάξει, επιβίωσα και σήμερα. ”

Επιμέλεια συνέντευξης: Ντιάννα Μαμή-Κούπερ

Advertising

Advertisements

Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σας με τον χώρο της υποκριτικής;

Δεν θα σου πω το κλισέ, ήταν κάτι που το ήθελα από παιδάκι. Σε καμία περίπτωση. Είμαι τρομερά εσωστρεφής άνθρωπος για να αντέξω όλη αυτή την έκθεση. Ίσως τελικά γι’ αυτό ακριβώς επέλεξα να το κάνω. Το 2013 έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος κι από τότε είχα την τύχη να βρεθώ και να δουλέψω δίπλα σε εξαιρετικούς ανθρώπους.

Ποιος αποτέλεσε για εσάς πρότυπο καλλιτέχνη στα πρώτα χρόνια της πορείας σας;

Υπήρξε μία παράσταση που είδα μόλις πρωτοήρθα στην Αθήνα, πριν μπω στη σχολή, που στάθηκε σταθμός για το τι ήθελα να κάνω πάνω στο θέατρο. Ίσως αυτό να με κινητοποίησε τελικά στο να δώσω εξετάσεις. Τη θυμάμαι πολύ συχνά και με συγκινεί ακόμη και η ανάμνηση της. Ήταν το συμπόσιο του Πλάτωνα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Είχα νιώσει τέτοια σύνδεση με εκείνη την παράσταση, που μέχρι τώρα δυστυχώς δεν μου έχει ξανασυμβεί. Ένιωσα ότι ήταν ο κόσμος μου.

Διαβάστε επίσης Κωνσταντίνος Τσιομίδης: "Ο Μανούσος Μανουσάκης δούλευε ακούραστος στο Κόκκινο Ποτάμι"

Advertising

Αυτή την περίοδο σας βλέπουμε στην παράσταση «ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ». Επιλέξατε την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, ένα από τα πιο σκληρά έργα της αρχαιότητας; Ποιος ο λόγος;

Η Ηλέκτρα είναι ένα σπουδαίο πολιτικό κείμενο. Ο ίδιος ο ποιητής παίρνει θέση μέσω του έργου του και όχι μέσα από αυτό, – και μόνο με το γεγονός ότι γράφει μία τραγωδία με θέμα τη μητροκτονία, σε μία εποχή όπου κυριαρχούσε το φυσικό δίκαιο. Η Αθήνα του Σοφοκλή, η πόλις της δημοκρατίας, βρισκόταν σε πλήρη παράλυση, αφήνοντας τη βαρβαρότητα να κατακλύζει την πόλη. Μία πόλη μπορεί να πάσχει από μανιοκατάθλιψη- από θλίψη, σύμφωνα με τους όρους της εποχής της. Τα συμπτώματα δυστυχώς διαγράφονται στους πολίτες της, στους χαρακτήρες, στις σκέψεις και τις πράξεις τους. Η διαχρονικότητα που έχει με τρομάζει. Με αφήνει με ένα ερωτηματικό, κατά πόσο έχουν- έχουμε αλλάξει μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια. Για εμένα το όνομα «Ηλέκτρα» δεν είναι ούτε γυναίκα, ούτε άντρας. Είναι το όνομα της πόλης. Μιας πόλης που προσπαθεί να κρατηθεί από κάτι. Που κραυγάζει εμμονικά μία μνήμη.

Τελικά η Ηλέκτρα επιδιώκει την απονομή της δικαιοσύνης ή αποζητά εκδίκηση;

-Η Ηλέκτρα κατηγορεί την μητέρα της πως δεν είχε κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του πατέρα της, έστω αν για εκείνη ήταν εγκληματίας επειδή σκότωσε την κόρη της. Παρόλα αυτά η ίδια η Ηλέκτρα, είναι αυτή που ζητάει από τον Ορέστη να σκοτώσει την Κλυταιμνήστρα. Θέλει να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα της με φόνο, δημιουργώντας μέσα στο δικό της δίκιο, ένα σύμπαν σοφής άποψης περί δικαιοσύνης, με επιχειρήματα.

Advertising

Μετά από αιώνες, έχει αλλάξει άραγε ο τρόπος που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν επώδυνες καταστάσεις;

Βιώνουμε μία βαθιά κρίση σαν λαός και σαν χώρα, κάτι το οποίο προσπαθούμε να το αποτυπώσουμε πάνω στη σκηνή, τονίζοντας κάποια ερωτήματα που βασανίζουν κι εμάς. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, νιώθω ότι είναι ένας φαύλος κύκλος. Η ίδια η κοινωνία μας έχει οδηγήσει σε μία αγριότητα. Σε μία επιβίωση ακόμη και για τα βασικά. Προσπαθούμε να κρατηθούμε στη ζωή με νύχια και με δόντια. Καμιά φορά πέφτουμε, κουραζόμαστε να φωνάζουμε, να αγανακτούμε, δεν είναι πάντα εύκολο να παλεύεις με το θηρίο. Και το ΣΗΜΕΡΑ δυστυχώς φαντάζει ένα τέρας που πρέπει να το νικήσεις. Είναι σαν να μετράς τα βράδια σου και να λες εντάξει, επιβίωσα και σήμερα. Αύριο;

Διαβάστε επίσης Mellonia από τους Hippo Theatre Group στο Θέατρο «Χώρος»

Στην παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» έχετε ασχοληθεί τόσο με την απόδοση του κειμένου, όσο και με την σκηνοθεσία αλλά και την ερμηνεία. Ποια «ειδικότητα» από αυτές είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς;

Νομίζω ότι το ένα συμπλήρωνε το άλλο στην όλη διαδικασία και τη διαμόρφωση της παράστασης. Υπήρχε κάτι πολύ καθαρό στο κεφάλι μου και η εμπιστοσύνη του Φώτη και του Κωνσταντίνου στο να τα δοκιμάσουν και να τα υποστηρίξουν τόσο, δε με άφησαν να αγχωθώ ή να αμφιβάλω. Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου, για τον λόγο ότι δεν μπορούσα να με δω όπως έβλεπα τα παιδιά.

Advertising

Πείτε μου το καλύτερο σχόλιο που σας έχει γίνει μετά το τέλος μια παράστασης από κάποιον θεατή;

Ότι η Ηλέκτρα είναι σπουδαίο έργο και θέλουν να το αγοράσουν. Ήταν ένας μεγάλος μου στόχος αυτό. Να ακουστεί το κείμενο και να επικοινωνήσει με τους θεατές. Αυτό με χαροποιεί πολύ.

Ποια από τις συνεργασίες που έχετε κάνει ξεχωρίζετε και για ποιο λόγο;

Μπορώ να πω πως μέχρι τώρα υπήρξα πολύ τυχερός με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Σε όλη αυτή την διαδρομή μέχρι τώρα έχω αγαπήσει κι έχω θαυμάσει καλλιτέχνες και κυρίως ανθρώπους μέσα στο χώρο που με κάνουν να θέλω να γίνομαι καλύτερος. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω έναν άνθρωπο κι αυτό επειδή τον αγαπώ βαθιά και θα του είμαι ευγνώμων σε όλη μου τη ζωή, είναι η Ελένη Ράντου. Η Ελένη μου άνοιξε την αγκαλιά της σε μία περίοδο πολύ ευαίσθητη για μένα και απλόχερα μου έδειξε όλο τον μηχανισμό και τον κόσμου του θεάτρου με αφοπλιστική γενναιοδωρία.

Διαβάστε επίσης Σχόλιο για την Ηλέκτρα στο Θέατρο Θησείον - Αθήνα

Advertising

Αγαπημένη ταινία τον τελευταίο καιρό;

Bohemian Rhapsody.

Αγαπημένη συνήθεια τον τελευταίο καιρό;

Μου έχουν κάνει, εδώ και λίγους μήνες, δώρο μία φωτογραφική μηχανή κι από τότε έχω αρχίσει να φωτογραφίζω τα πάντα και μετά να φτιάχνω κολλάζ δημιουργώντας ιστορίες.

Advertising

Πού θα θέλατε να βλέπατε τον εαυτό σας επαγγελματικά σε 5 χρόνια από τώρα;

-Ανάμεσα σε όμορφες συνεργασίες με ανθρώπους που θα με εξελίσσουν.