Ο Πάνος Παταγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Έχει σπουδάσει Σύγχρονο τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο Τέχνης Φακανά. Έχει σπουδάσει επίσης Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και τώρα σπουδάζει musical theatre and techniques. . Έχει συνεργαστεί με τους Θεοδωράκη, Σπανό, Χατζηνάσιο. Συμμετείχε χρόνια στη χορωδία Νίκαιας και Πειραιά. Έχει εμφανιστεί στο Μέγαρο, σε θέατρα, μπαρ και μουσικές σκηνές. Ο Πάνος Παταγιάννης τραγουδάει επαγγελματικά εδώ και 16 χρόνια. Έχει συγγράψει στίχους, έχει συνθέσει μουσική, έχει κερδίσει σε διαγωνισμούς τραγουδιού, έχει κυκλοφορήσει δύο δουλειές με MINOS και μία ανεξάρτητη. Σπουδάζει musical theatre and techniques. Ο Πάνος Παταγιάννης μίλησε στο MAXAMAG για τις συμμετοχές τους στο Voice of Greece, τις εμφανίσεις του στο El Convento Del’ arte, για τα musical “Cats” και “Liberaj” , καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Παναγιώτης Μακρής
Πάνο, μετράς ήδη 18 χρόνια επαγγελματικής πορείας στο τραγούδι. Mίλησέ μας για το «χτες», όταν ξεκίνησες, και για το «τώρα», πώς το βιώνεις όλο αυτό;
Βασικά, το τραγούδι θυμάμαι να υπάρχει στη ζωή μου από τότε που έχω αναμνήσεις. Είχα πάντα την αίσθηση πως ήταν κάτι που με επέλεξε. Κι αυτό επειδή, όντας ένα αρκετά δύσκολο επάγγελμα, κάποιες φορές προσπάθησα να σταματήσω αλλά δεν το κατάφερα. Ξεκίνησα να τραγουδώ σε πολύ μικρές μουσικές σκηνές και σε μουσικές ταβέρνες. Είχα τέτοια λαχτάρα να δείξω το όποιο ταλέντο είχα που δεν έχανα ευκαιρία να συμμετέχω σε μουσικούς διαγωνισμούς, είτε αυτοί ήταν σε ωδεία είτε σε talent shows και στην Κορομηλά. Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι μου έχει χαρίσει υπέροχες στιγμές και δη στιγμές ολοκλήρωσης. Στον αντίποδα βέβαια, βρίσκονται δύσκολες στιγμές, μοναξιάς, απογοήτευσης, κατάθλιψης και σταδιακής «σκλήρυνσης» στομαχιού. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές είχα δίπλα μου την οικογένεια μου που με στήριζε από το ξεκίνημα μου μέχρι και σήμερα. Στην εποχή μας, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αρκετά κι αυτό οφείλεται στην κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας, στην πληθώρα τραγουδιστών, στην έλλειψη κατάλληλων χώρων έκφρασης και στην παρείσφρηση στον χώρο ανθρώπων πραγματικά άσχετων με τη μουσική, την τέχνη και την αισθητική γενικότερα. Στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες πια έχουμε γίνει άνθρωποι των 20 ευρώ, γενικά μιλώντας. Και φανταστείτε από ένα τέτοιο ποσό να πρέπει να βγάλεις τα έξοδα ενός live, με πρόβες που ποτέ δεν πληρώνονται. Το μόνο που έχω να πω στους συναδέλφους είναι να ξεκινούν τα «όχι», μπας και στρώσει η κατάσταση στην αγορά.
Έχεις δύο συμμετοχές στο «The Voice of Greece» (2014 & 2017) . Υπήρξαν σημαντικές ή όχι αυτές οι επιλογές στην καριέρα σου;
Στην καριέρα μου όχι και τόσο. Στην εμπειρία μου που έμμεσα μπορεί να επηρεάζει και την καριέρα μου, ναι. Η τηλεόραση είναι δύσκολο θέμα και μάλιστα όταν πρέπει να κρίνεσαι για αυτό ταυτόχρονα. Αυτό που με χαροποιεί, είναι πως είχα κάποια σχετική ελευθερία να δείξω αυτό που πραγματικά είμαι, να εκφραστώ ελεύθερα. Αυτό που με λυπεί, είναι πως στην πορεία αυτών των σόου δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, καθώς στην τηλεόραση είναι όλα ψεύτικα και ο κόσμος αυτό πρέπει επιτέλους να το αντιληφθεί. Θα παροτρύνω τα νέα παιδιά να το δοκιμάσουν, αν πραγματικά θέλουν να προτείνουν κάτι αξιόλογο και διαφορετικό. Από τις συμμετοχές μου θα κρατήσω τις πολύ όμορφες γνωριμίες που έκανα με ταλαντούχα πλάσματα.
Ο Πάνος Αμαραντίδης είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά μπορεί και “δημιουργεί” υπέροχες μουσικές βραδιές. Εστιάζει στον καλλιτέχνη και του αφήνει πολλά περιθώρια να εκφραστεί μουσικά η και προσωπικά. Μιλάω κυρίως για το El Convento Del’ arte , όπου σε είδαμε φέτος να εμφανίζεσαι αλλά και παλαιότερα. Μίλησε μας για την εμπειρία σου αυτή.
Το El Convento Del Arte είναι ένας μοναδικός χώρος στο Μεταξουργείο και ευχαριστώ πολύ τον Στάθη Σκέντζο και τον Πάνο Αμαραντίδη που μου τον εμπιστεύτηκαν για τόσον καιρό. Ο Πάνος είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με υψηλά κριτήρια στον καλλιτεχνικό χώρο και μακρόχρονη πορεία. Κάναμε άρτιες συνεργασίες με πολύ όμορφες μουσικές βραδιές, όπως με τον υπερταλαντούχο Κώστα Μπουγιώτη, την «πολυμήχανη» εξαιρετική performer Εύα Σταμάτη, την καταπληκτική (μοναδική για εμένα) υψίφωνο Ντένια Λεβέντη τον νέο και ταλαντούχο (σε πολλούς τομείς) Γιώργο Μαντά και άλλους. Από Οκτώβρη θα επανέλθουμε σίγουρα!
Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να βάζει όρια στο πόσο θα εκφραστεί καλλιτεχνικά στο κοινό;
Αυτό είναι ένα θέμα το οποίο με έχει απασχολήσει αρκετά. Ουσιαστικά ένα καλλιτεχνικό ρεύμα γεννιέται από ανθρώπους οραματιστές και στην εκάστοτε εποχή ο κόσμος τους αντιλαμβάνεται ως εκφραστές δίχως όρια, καθώς ξεπερνούν τη νόρμα και τα πεπραγμένα. Για εμένα η Τέχνη έχει τον ρόλο της αφύπνισης, της σωστής καθοδήγησης αν θες, όχι της χειραγώγησης. Τώρα αν αυτή η αφύπνιση είναι καθαρά προσωπική ή οδηγήσει σε επαναστάσεις, αυτό εξαρτάται κι από τη μαζικότητα. Η Τέχνη είναι κάτι που πολλές φορές έχει παίξει με τα απαγορευμένα, νομικά και ηθικά. Αν είναι κάτι που αφορά μόνο τον ίδιο τον καλλιτέχνη ας έχει όρια μόνο την προσωπική του ηθική. Αν αφορά άμεσα και άλλους , όπως ανθρώπους, περιβάλλον, ζώα πχ μπαίνουν όρια καθότι η ίδια η Δημοκρατία έχει όρια.
“Cats” – το διάσημο musical ήρθε Ελλάδα τον Απρίλιο του 2018 στον Ελληνικό Κόσμο με ελληνικούς στίχους. Πες μας πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι θα λάβεις μέρος σε μια από τις μακροβιότερες επιτυχίες του μουσικού θεάτρου παγκοσμίως;
Ο Δημήτρης Μαλισσόβας ήταν εκείνος που μου ανακοίνωσε πως θα παίξω ως Δευτερόνομος στο Cats. Η αρχική μου αντίδραση ήταν τόσο μετρημένη που αναρωτήθηκαν αν όντως είχα χαρεί. Εννοείται πως πετούσα από τη χαρά μου αλλά είχα «τρομοκρατηθεί» μπροστά στη δυσκολία και τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου μιούζικαλ.
Ο Πάνος Παταγιάννης είναι το ίδιο σοφός και συνετός όσο o γέρος Δευτερόνομος , ο ρόλος που είχες στην παράσταση; Έχεις άλλα κοινά στοιχεία με τον ρόλο που υποδύθηκες;
Δεν μπορώ να περιαυτολογήσω αλλά γενικά οι ιθύνοντες του έργου είπαν πως δεν είχα και καμία σημαντική διαφορά από τον ρόλο μου, αν εξαιρέσεις μόνο τον όγκο και τη γατίσια φύση. Να πω μόνο , πως από μικρό παιδί ήθελα να αποτελώ «ηγετική» φυσιογνωμία σε όποιον χώρο βρισκόμουν. Δεν είμαι ψωνάρα, είμαι λέων για αυτό.
Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις μουσικό θέατρο;
Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο. Η συνεχής προσπάθεια να συντονίσεις το σώμα σου, τις αναπνοές σου, τον λόγο σου, τη φωνή σου, τη σκέψη σου είναι κάτι το απίστευτο και πολύ κουραστικό. Θέλει επαναλαμβανόμενη εξάσκηση κι ακόμα και τότε δεν αισθάνεσαι εντελώς έτοιμος. Το Cats ήταν το πρώτο μιούζικαλ στο οποίο έπαιξα και χαίρομαι που είχα ταλαντούχους ανθρώπους δίπλα μου, (ναι θα τους πω όλους) όπως την Κατερίνα Σούσουλα, την Ντένια Λεβέντη, την Εύα Σταμάτη, τον Γιώργο Μαντά, την Έλενα Βακάλη, τη Μαρία Δελετζέ, τον Πάνο Μαλακό, τον Ιάσωνα Μανδηλά, τον Άρη Πλασκασοβίτη την Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου, τον Ίαν Στρατή, τη Στεφανία Σωτηροπούλου, τον Γιάννη Μανιατόπουλο, τη Μαίρη Συνατσάκη, την Άννα Μάγγου, την Ευγενία Λιάκου, τον Πάνο Μαλικούρτη, τον Δημήτρη Καράλη, τον Κυριάκο Σαλή, τη Λίζι Σπαχή, την Άννα Φιλιππάξη, τον Αντώνη Σιδερά, τον Πάνο Δεσινιώτη, τον κύριο Κώστα Αρζόγλου και την κυρία Σόνια Θεοδωρίδου.
Επίσης έπαιξες και στο musical Liberaj σε μουσική του Αντώνη Καρατζίκη και libretto της Μαρίας Αθήνη το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός δεκαεξάχρονου μαθητή που φτάνει πρόσφυγας από εμπόλεμη ζώνη σε μια μικρή πόλη κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Πες μας για τον ρόλο και την εμπειρία σου από αυτό το έργο.
Κλήθηκα από τον Αντώνη να παίξω τον ρόλο ενός αυστηρού και ρατσιστή Γυμνασιάρχη, στο σχολείο του οποίου ξεκινά να φοιτά ο Λιμπεράι, και από όσο καταλαβαίνετε δεν τον ήθελε καθόλου. Αυτός ο ρόλος ήταν τελείως κόντρα στον χαρακτήρα μου, όχι τόσο στην αυστηρότητα αλλά στις ρατσιστικές και φασιστικές εκφάνσεις του. Όλη μου τη ζωή παλεύω μέσα από τις πράξεις μου και τα λόγια μου να δείξω πως οι άνθρωποι είμαστε ίσοι , έχουμε δικαίωμα στην ίδια τη ζωή, την ευτυχία και την ευκαιρία. Με τον Ραφαήλ Κριτούλη , όπου ενσάρκωσε εξαιρετικά τον μικρό πρόσφυγα, είχαμε σκηνές με ένταση κι ήταν αυτές που έπρεπε να δουλευτούν περισσότερο. Η μουσική του Καρατζίκη και το Λιμπρέτο της Αθήνη πιστεύω έδωσαν όλα αυτά τα στοιχεία που χρειαζόταν ένα έργο με αυτήν την ευαίσθητη θεματολογία. Να αναφέρω κάπου εδώ και τη σκηνοθέτη μας Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, όπου σε συνεργασία με τον χορογράφο μας Αναστάσιο Δελιγιάννη έδωσαν πνοή στο έργο.
Ένα από τα βασικά θέματα που διαπραγματεύεται το έργο είναι ο ρατσισμός. Τελικά πόσο ρατσιστές είμαστε στην πραγματικότητα; Και αν είμαστε τι φταίει για αυτό: φόβος , άγνοια, κοινωνικά στερεότυπα;
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε σε κάποιο βαθμό ρατσιστές, απλά κάποιοι είναι ακραία και κάποιοι άλλοι προσπαθούμε να μην είμαστε. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί στη ζωή μου αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου , λόγω άγνοιας κυρίως, να έχω κάποιες απόψεις που δε θα ήθελα τότε να τις έχω. Η βάση του ρατσισμού είναι κυρίως ο φόβος. Φοβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε καινούργιο. Πρέπει να καταλάβουμε , όμως, πως το διαφορετικό είναι εκείνο που θα μας πάει μπροστά, η ίδια η διαδικασία να ενσωματώσουμε το διαφορετικό στη δική μας πραγματικότητα μας εξελίσσει σαν προσωπικότητες. Πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες, να δίνουμε αγάπη, να διαβάζουμε, να ταξιδεύουμε και πάνω από όλα να ακούμε.
Θα μπορούσες να μας πεις τι να περιμένουμε από εσένα μουσικά και θεατρικά μελλοντικά;
Μόλις ολοκλήρωσα τον τριετή κύκλο σπουδών μου στο μουσικό θέατρο στη Σχολή του Θοδωρή Πανά. Θέλω να ευχαριστήσω τον Θοδωρή που με έκανε να παίρνω τα πόδια μου στον χορό, τον Δημήτρη Μαλισσόβα που με ξεκλείδωσε υποκριτικά και τον Αλέξιο Πρίφτη που με «ερέθιζε» μονίμως μουσικά. Τους αγαπώ και τους τρεις. Επίσης, να ευχαριστήσω τη φίλη μου και χορογράφο Χριστίνα Τσούκαρη, που με πήγε σε αυτήν τη σχολή. Μελλοντικά είναι ένα μιούζικαλ στα σκαριά που δυστυχώς ακόμα δεν μπορώ να αναφέρω. Πρώτη Σεπτεμβρίου, όμως, θα λάβω μέρος στην παράσταση «Ανάμνησις Σμύρνης -Το γκιουλουχτάνι απ΄τη Σμύρνη» της Τάνιας Χαροκόπου και του Δημήτρη Μαλισσόβα στο Ηρώδειο και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Μέσα στο καλοκαίρι θα κάνω και live εμφανίσεις, τις οποίες θα ανακοινώσω σύντομα.
Κλείνοντας, θα μπορούσες να μοιραστείς κάποια πράγματα για τον Πάνο Παταγιάννη που ο κόσμος δεν γνωρίζει;
Είμαι πολύ ανοιχτός και επικοινωνιακός άνθρωπος, από όσο θα έχεις καταλάβει και από τη χρήση που κάνω στα social media. Γενικά, έχω δείξει τί είμαι στον κόσμο, και απλά καναδυο πράγματα θα τα κρατήσω για εμένα. Ας πω ότι είμαι πολύ ευαίσθητος, κλαίω αρκετά (μόνος μου), θέλω να γελάω συνέχεια, μου αρέσει πολύ το παγωτό, σιχαίνομαι την αγένεια, αγαπώ την ειλικρίνεια, αγαπώ τα ψεματάκια, εκτιμώ στους άλλους την αντίθεση και απεχθάνομαι τα ημίμετρα.
