
Στέφανος Κορκολής, ένα όνομα, δεκάδες σκέψεις και συναισθήματα. Μια παράγραφος είναι μηδαμινός χώρος για να αναλύσω το βιογραφικό του και για να εκφράσω όσα θέλω να πω για εκείνον. Ο Στέφανος Κορκολής είναι ένας καλλιτέχνης που πάντα θαύμαζα για το αστείρευτο ταλέντο του, ταξίδευα με τη μουσική του και με έλκυε η πολύπλευρη προσωπικότητά του. Νιώθω ότι ο Στέφανος Κορκολής – ο μουσικός, ο συνθέτης, ο πιανίστας, ο τραγουδιστής, ο άνθρωπος – που έχει προσφέρει τόσα στο μουσικό στερέωμα, έχει ακόμα πολλά να δώσει. Και ας σκέφτεται κανείς: πόσα ακόμα, έχοντας δώσει ήδη τόσα; Πάθος, ήθος, ευστροφία, ειλικρίνεια, ευγένεια, ευαισθησία είναι λίγοι από τους χαρακτηρισμούς που μπορώ να του αποδώσω. Ο Στέφανος Κορκολής σε εκπλήσσει συνεχώς ευχάριστα και σε “κερδίζει”. Έτσι συνέβη και στη συζήτησή μας.
Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Half Note μαζί με τη Σοφία Μανουσάκη στα “Τραγούδια της ζωής μας” από 18-21 Ιανουαρίου, ο Στέφανος Κορκολής μίλησε στο maxmag για τις διαφορετικές περιόδους της ζωής του, για τη σχέση του με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον τελευταίο του δίσκο – μελοποίηση του Καβάφη “Θα θελα αυτήν την μνήμη να την πω”, τη συνεργασία του με τη Σοφία Μανουσάκη, για τα τραγούδια της δικής του ζωής, ενώ έδωσε τις καλύτερες ευχές του στους αναγνώστες μας!
Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Ιωάννου
Από πού να ξεκινήσει κανείς… Σπουδάσατε στο Ωδείο Αθηνών, μείνατε στο μποέμικο Παρίσι, περάσατε από μια pop φάση, έχετε συνυπάρξει με μύθους του πολιτισμού, μελοποιήσατε Καβάφη, λίγα από όσα μπορώ να αναφέρω σε 2 γραμμές. Αντιθέσεις μιας πολύπλευρης προσωπικότητας και κομμάτια ενός σύνθετου καλλιτέχνη;
Ένας δημιουργός οφείλει να «ψάχνεται», να πειραματίζεται, να ωριμάζει και κυρίως να αντιμετωπίζει με την ανάλογη σοβαρότητα αυτό, με το οποίο καταπιάνεται. Άλλωστε, η μουσική είναι ένας απέραντος ωκεανός, που διαρκώς μεταλλάσσεται. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Έχοντας ως βάρκα το πιάνο μου, τον διασχίζω, ανεξαρτήτως των ανέμων, που επικρατούν.
Τα pop κομμάτια σας από τη δεκαετία του ’90 και λίγο αργότερα ακούγονται και σήμερα με νοσταλγία και αγάπη. Παραμένουν διαχρονικά. Εσείς πώς βιώσατε εκείνη την περίοδο της ζωής σας;
Καταρχήν, το γεγονός ότι παραμένουν, όπως λέτε, διαχρονικά και ότι ακόμα αγαπιούνται, όχι μόνο από τους θιασώτες εκείνης της εποχής αλλά και από τις σημερινές γενιές νέων ανθρώπων, σίγουρα με κάνει ευτυχισμένο. Το λέω αυτό, διότι σημαίνει πως έχουν περάσει τις εξετάσεις του χρόνου, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις γνώμες κάποιων κριτικών του παρελθόντος, που τα θεωρούσαν εφήμερα τραγουδάκια. Ο χρόνος μόνο δικαιώνει ένα έργο και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη μουσική. Σχετικά με το πώς βίωσα την περίοδο εκείνη, το μόνο, που μπορώ να πω, είναι με πολλή ένταση. Επειδή, όμως, ήρθε τόσο αναπάντεχα αλλά και λόγω του εσωστρεφούς χαρακτήρα μου, δεν σας κρύβω πως ήταν και μία «δύσκολη» περίοδος, όσον αφορά στην διαχείριση της τότε τόσο μεγάλης επιτυχίας.
Να σας πάω ακόμα πιο πίσω, στα πρώτα σας μουσικά ερεθίσματα. Ποια ήταν και σε ποιο βαθμό καθόρισαν τη μετέπειτα μουσική πορεία σας;
Τα μουσικά ερεθίσματα ήταν όλων των ειδών. Ξεκινώντας από τα νηπιακά μου χρόνια, όπου και πρωτοκάθισα στο πιάνο, άκουγα στο σπίτι μου κυρίως κλασική μουσική αλλά και τεράστιους Έλληνες συνθέτες, όπως Θεοδωράκη, Χατζηδάκι κτλ (οι γονείς μου τους άκουγαν, οπότε τους άκουγα κι εγώ). Μετέπειτα, στην περίοδο της πιανιστικής – σολιστικής μου πορείας, εκτός από κλασική μουσική, επειδή δεν είχα υποστεί καμία καταπίεση, ήτοι «παρωπιδισμό» από το περιβάλλον των καθηγητών της μουσικής, άκουγα πάρα πολύ ροκ μουσική, εννοώντας, όμως, την ροκ μουσική συγκροτημάτων, που κατά κοινή ομολογία είχαν κλασικές γνώσεις, όπως οι Queen, ο Peter Gabriel, η Kate Bush και πάρα πολλοί άλλοι. Ίσως αυτό λοιπόν να αποτελεί την αιτία της συνθετότητας, που σας ανέφερα στην πρώτη σας ερώτηση.
Ποιες στιγμές θεωρείτε πως σας σημάδεψαν, πως υπήρξαν κομβικές και επηρέασαν το δρόμο που ακολούθησε η καριέρα σας;
Ξεκινώντας από τις στιγμές, που επηρέασαν την καριέρα μου, σίγουρα ήταν οι συναντήσεις, που είχα με ιερά τέρατα της μουσικής, όπως ήταν οι Vladimir Horowitz, Astor Piazzolla, Pierre Bulez, Alfredo Kraus, Ennio Morricone, Horatio Ferrer κ.α. Από την άλλη σίγουρα ήταν οι μεγάλοι δάσκαλοι, που ήμουν τυχερός να έχω δίπλα μου. Ως προς το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας, κάθε στιγμή, κάθε συναυλία, κάθε συνεργασία είναι κομβική. Ωστόσο, αν επιχειρήσω να ξεχωρίσω κάποιες από αυτές, παρόλο που δεν μου αρέσει να συγκρίνω στιγμές, θα ήταν αυτή της μεγάλης συναυλίας στο Σ.Ε.Φ. μπροστά σε 25.000 κόσμο, η συναυλία στο κατάμεστο Παλαί Ντε Σπορ Θεσσαλονίκης, ερμηνεύοντας κλασική μουσική και συγκεκριμένα την Γαλάζια Ραψωδία του Γκέρσουιν αλλά και συναυλίες σε μυθικούς χώρους της κλασικής μουσικής, όπως πχ το Ρουντολφίνουμ της Πράγας.
Πιστεύετε στο διαχωρισμό εμπορικού και ποιοτικού τραγουδιού;
Καθόλου. Ποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν είναι ό,τι πιο εμπορικό το «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου» των Μίκη Θεοδωράκη και Νίκου Γκάτσου, που τραγουδήθηκε ακόμη και από τους Beatles ή ο «Αύγουστος» του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου; Απλά δανείζομαι αυτά τα δύο τραγούδια ανάμεσα στα χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια υπέροχα τραγούδια, που σημείωσαν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες. Στο μόνο διαχωρισμό, στον οποίο θα μπορούσα ν’ αναφερθώ είναι σ’ αυτόν της διασκέδασης. Υπάρχει η διασκέδαση της εκτόνωσης υπάρχει, όμως, και η διασκέδαση της καθαρής ψυχαγωγίας, όπως ετυμολογικά προσδιορίζει η λέξη. Και αυτό φυσικά χωρίς καμία αφοριστική πρόθεση από την πλευρά μου. Θεωρώ πάντως πως, τουλάχιστον στις μεσογειακές χώρες, ο λόγος είναι αυτός, που καθορίζει την ποιότητα ενός τραγουδιού κι όχι τόσο οι νότες. Μπορεί να υπάρχει μια υπέροχη μελωδία αλλά ο λόγος να είναι τόσο επιφανειακός, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει τη μελωδία σε κάτι εφήμερο, άμεσα καταναλώσιμο και κυρίως χωρίς διάρκεια.
Πώς κρίνετε τη μουσική που γράφεται σήμερα;
Να υποθέσω πως αναφέρεστε γενικά στη μουσική, που γράφεται σήμερα κι όχι στη μουσική, που γράφω εγώ. Δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε, που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάντα υπήρχαν οι από εδώ και οι από εκεί και πάντα αυτή η ερώτηση υπήρχε στο ρεπερτόριο των ερωτήσεων, που μου έκαναν. Και θα μου πείτε (με το δίκιο σας βέβαια) ότι εδώ μιλάω για διαχωρισμό αλλά δεν είναι έτσι. Όντως υπάρχουν πολλές διαφορετικές τάσεις, από απλοϊκά τραγουδάκια ή μουσικές μέχρι υπερβολές, σε πειραματικές τάσεις, αλλά περί ορέξεως …. Θα περίμενα πάντως, στους καιρούς, που περνάμε τους δύσκολους και γκρίζους, να υπήρχε μία πιο συγκροτημένη σκέψη και μία μεγαλύτερη εμβάθυνση, όπως συνέβαινε σε ανάλογες περιπτώσεις και περιόδους του παρελθόντος.
Με τον Μίκη Θεοδωράκη ανταλλάσσατε επιστολές, όπου σας ευγνωμονούσε και σας έγραφε την γνώμη του σχετικά με την ενασχόλησή σας μαζί του. Πώς αισθάνεστε για αυτό;
Η ανταλλαγή επιστολών με τον τεράστιο οικουμενικό μας συνθέτη δεν είναι το σημαντικό της σχέσης μου μαζί του. Το σημαντικό είναι η διαρκής προσωπική και επαγγελματική επαφή μεταξύ μας τα τελευταία έξι χρόνια. Η συνύπαρξη δηλαδή με αυτό το μεγαθήριο της παγκόσμιας μουσικής.
Σε μία από τις επιστολές του έγραφε: «Σε ευχαριστώ για το δώρο που μου κάνατε εσύ και η Σοφία. Γνώριζα το εκπληκτικό σου ταλέντο, τώρα βρίσκομαι μπροστά στην αποκάλυψη μιας εξαιρετικής ερμηνεύτριας». Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τη Σοφία Μανουσάκη και τι σας κέρδισε σε εκείνη;
Μετά από μία τυχαία ακρόαση, όπου κανένας από τους δυο μας δεν είχε ιδέα ότι θα συνέβαινε. Το πρώτο, που διέκρινα στη Σοφία Μανουσάκη ήταν ένα σπάνιο ηχόχρωμα στη φωνή της, μία απίστευτη έκταση φωνής αλλά πάνω απ’ όλα μία σοβαρότητα και ένα ήθος, που σίγουρα δεν συμβάδιζαν με την ηλικία των 18 χρόνων, που ήταν, όταν την πρωτοάκουσα. Νομίζω ότι ακριβώς το ίδιο διέκρινε, όπως πολύ σωστά είπατε, και ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης και όχι μόνο. Η Μαρία Φαραντούρη, όταν την άκουσε για πρώτη φορά, γύρισε και μου είπε «Εδώ μιλάμε για το τέλειο μουσικό όργανο».
Ποια στοιχεία σας συνδέουν; Ποια είναι τα «κουμπιά» που βρήκατε ο ένας στον άλλον;
Σας ανέφερα ήδη ποια είναι τα στοιχεία, που επαγγελματικά μ’ έχουν κάνει να συνεργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια μαζί της. Θα προσθέσω ένα επιπλέον, αυτό της διαρκής προόδου, που σημειώνει και το γεγονός ότι έχει επιλέξει έναν πάρα πολύ δύσκολο αλλά ουσιαστικό δρόμο, σε ό,τι αφορά στην τέχνη της. Ξεκίνησε να ερμηνεύει, με τεράστια επιτυχία, τραγούδια αλλά και έργα του Μίκη Θεοδωράκη και κατέληξε, προς το παρόν φυσικά, να ερμηνεύσει την τελευταία μου δισκογραφική δουλειά σε μελοποιημένη ποίηση του Κ.Π. Καβάφη, μ’ έναν τρόπο μοναδικής ωριμότητας, κάτι που δεν το λέω εγώ, αλλά πολλοί σπουδαίοι και διακεκριμένοι μουσικοκριτικοί.
Το πιο πρόσφατο δισκογραφικό σας εγχείρημα είναι η μελοποίηση ποιημάτων του Καβάφη, «Θα θελα αυτήν την μνήμη να την πω”, ένας δίσκος που έγινε χρυσός. Πόσο απολαύσατε αυτή τη δουλειά σας; Τι σας συγκινεί περισσότερο στον Καβάφη;
Δεν νομίζω πως η λέξη απόλαυση είναι αρκετή, για να περιγράψω τα συναισθήματα, που μου δημιουργήθηκαν από την ενασχόλησή μου με αυτόν τον τεράστιο και παγκόσμιο ποιητή. Τα συναισθήματα θα μπορούσα να τα προσδιορίσω σε μία μόνο λέξη: συγκίνηση. Μελετώντας για δύο ολόκληρα χρόνια, σε βάθος, τη ζωή, την προσωπικότητα, τον άνθρωπο Καβάφη, κατέληξα στο συναίσθημα της αγάπης. Αυτό, που με συγκινεί περισσότερο είναι ο ίδιος ο Καβάφης και το πόσο σύγχρονος ποιητής είναι.
Από 18-21 Ιανουαρίου, θα βρεθείτε μαζί με τη Σοφία Μανουσάκη στη σκηνή του Half Note για τέσσερις μουσικές παραστάσεις ερμηνεύοντας τα «Τραγούδια της ζωής μας». Τι να περιμένει το κοινό από αυτές τις εμφανίσεις σας; Ποια είναι τα τραγούδια της ζωής μας και ποιες πτυχές της ζωής εκφράζουν;
Ουσιαστικά επιστρέφουμε στο «μουσικό μας σπίτι» με πολλή χαρά και άκρως ανανεωμένοι, με παλιούς αλλά και καινούργιους μουσικούς στην παρέα μας. Ετοιμάζουμε ένα, θα έλεγα απρόβλεπτο, πρόγραμμα, όπου τίποτα δεν θα είναι στημένο. Καινούριες ενορχηστρώσεις, αυτοσχεδιασμοί και διαδραστικότητα με τον κόσμο, στο έπακρον. Όσον αφορά στον τίτλο «Τα τραγούδια της ζωής μας», είναι τραγούδια, που μας έχουν σημαδέψει, σε όλα τα επίπεδα. Πασίγνωστα τραγούδια αλλά, όπως είπα και πριν, με μία εντελώς διαφορετική ενορχηστρωτική προσέγγιση, έτσι ώστε να μπερδεύονται όμορφα οι εποχές και τα διαφορετικά μουσικά είδη.
Υπάρχουν τραγούδια που μπορούν να εκφράσουν τη δική σας ζωή; Μπορεί η ζωή να χωρέσει σε ένα και μόνο τραγούδι;
Σε μία τόσο έντονη ζωή, που είχα και έχω, δύσκολο. Ωστόσο, ίσως ο στίχος του Παρασκευά Καρασούλου «Ζωή με το κομμάτι δηλαδή, να δίνεις όσο παίρνεις μετρημένα. Να μένει αυτή η γεύση η στυφή κι απ’ την αρχή να’ ναι όλα τελειωμένα.» θα μπορούσε να μ’ εκφράζει αυτή την εποχή και θέλω να πιστεύω ότι εκφράζει πολύ κόσμο (τραγούδι «Ζωή με το κομμάτι»).
Νοσταλγείτε ποτέ κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σας;
Όπως όλοι οι άνθρωποι, πιστεύω κάποιες φορές νοσταλγούμε καταστάσεις, που σίγουρα δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε.
Ποιες είναι οι ευχές σας για τη νέα χρονιά που ξεκινάει; Τι θα θέλατε να φέρει στον κόσμο γενικά και σε εσάς προσωπικά το 2019;
Πέρα από το βασικότερο αγαθό, που λέγεται υγεία, να φέρει πάλι το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη συνομιλία μας.
Καλή Χρονιά!
Εγώ σας ευχαριστώ και εύχομαι κάθε επιτυχία!
Ευχαριιστούμε τον Στέφανο Κορκολή για την ευγενική χορηγία του φωτογραφικού υλικού.
Ο Στέφανος Κορκολής βρίσκεται στο:
facebook: https://www.facebook.com/Stefanos.Korkolis/
youtube: www.youtube.com/channel
Στέφανος Κορκολής – επίσημο site: www.stefanoskorkolis.com
Στέφανος Κορκολής – Σοφία Μανουσάκη
“Τα τραγούδια της ζωής μας”
© VaGGiNet/ EvaGGelia Thomakou
Από Παρασκευή 18 έως Δευτέρα 21 Ιανουαρίου
Τραγούδια που συνδέσαμε μαζί τους τις ωραιότερες στιγμές μας, τραγούδια με τα οποία συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε, πήγαμε διακοπές, κάναμε πάρτι… αλλά και μας άνοιξαν ορίζοντες με τον ποιητικό τους λόγο . Τραγούδια που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εφηβεία μας αλλά και στην μετέπειτα ζωή μας. Όλα αυτά αποτελούν «Τα τραγούδια της ζωής μας».
Ο Στέφανος Κορκολής με ανανεωμένη διάθεση έρχεται στο Half Note για τέσσερις μοναδικές μουσικές παραστάσεις και μας καλεί να γίνουμε όλοι μία μεγάλη παρέα για να τραγουδήσουμε μαζί «Tα τραγούδια της ζωής μας» μαζί με την εξαιρετική Σοφία Μανουσάκη και τους μουσικούς του.
Μέσα από μουσικές ανατροπές, αναπάντεχο ρεπερτόριο και με έντονη διάθεση αυτοσχεδιασμού, όπου τίποτα δεν είναι στημένο. Παλιά, καινούργια, ξένα, ελληνικά, δικά του όλα θα «μπερδευτούν» μοναδικά με τις νέες, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις του Στέφανου.
Η μουσική είναι μία και μας καλεί στα «Τραγούδια της ζωής μας», φυσικά στο Half Note!
Ερμηνεία: Σοφία Μανουσάκη
Κιθάρα- μπάσο -τραγούδι: Κωστής Πυρένης
Saxophones : Αντώνης Λάζος
Drums-κρουστά : Αλέξης Κώστας
Πιάνο -τραγούδι : Στέφανος Κορκολής
HALF NOTE JAZZ CLUB
Τριβωνιανού 17, Μετς
Ώρα έναρξης: Παρ. & Σαβ.: 22.30, Κυρ. & Δευτ.: 21.30
Είσοδος: 15 ευρώ (μπαρ), 20 ευρώ (Β’ Ζώνη), 25 ευρώ (Α’ Ζώνη),
*** την Δευτέρα 21/1 έκπτωση 5 ευρώ σε όλες τις ζώνες για
κατόχους κάρτας ανεργίας και φοιτητές
Προπώληση: www.viva.gr
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 210 9213310