Έρωτας, αγάπη, σχέση, οικογένεια, λέξεις με τόσο βαθύ νόημα. Κρύβουν μέσα τους τόσες υποσχέσεις, πόνο και συναισθήματα. Λέξεις, που ποτέ μου δεν πίστευα πως θα πω. Καταστάσεις, που ούτε μια στιγμή, φαντάστηκα πως θα ζήσω. Μέχρι την ημέρα που γνώρισα εκείνον.
Με ένα χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα και ένα απαλό χάδι, άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μου.
Ήμουν από αυτούς, που πίστευε πως το να κάνεις σχέση και δε μακροχρόνια, είναι μια καραμέλα που πιπιλάν οι άνθρωποι, για να νιώθουν δυνατοί. Θεωρούσα, πως μια σχέση είναι ένας γόρδιος δεσμός που τυλίγει τον λαιμό σου και αργά ή γρήγορα, θα σου πάρει την ζωή. “Χάνεις την ελευθερία σου, τους φίλους, την ζωή σου. Παρατάς τα όνειρα σου και δεσμεύεσαι να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν ήθελες. Οι εμπειρίες σου περιορίζονται αισθητά και εσύ καταλήγεις σε μια ρουτίνα.” Αυτά έλεγα, όταν μου ζητούσες να περιγράψω μια ερωτική μακροχρόνια σχέση. Ήταν η άποψη μου και ήμουν ο πιο ένθερμος οπαδός της συγκεκριμένης γνώμης. Τότε όμως, δεν ήξερα!
Δεν είχα νοιώσει ποτέ, πως είναι να σε προσκαλούν να βγεις και εσύ να μην έχεις όρεξη, γιατί δεν θα είναι και εκείνος μαζί. Δεν είχα αισθανθεί ανασφάλεια και φόβο, επειδή κάποιος δεν απαντούσε στην κλήση μου. Και φυσικά, ούτε μια στιγμή, δεν είχα ζήσει πώς είναι να φτιάχνεται για να αρέσεις και σε κάποιον άλλον, πέρα από τον εαυτό σου. Ζούσα για εμένα, γιατί δεν αναγνώριζα το μεγαλείο, του να ζεις για κάποιον άλλο. Αγαπούσα την μονάδα, γιατί δεν γνώριζα πως και το δυο, μπορεί να γίνει ένα, αν υπάρχει αγάπη. Λάτρευα την μοναξιά, γιατί ποτέ μου, δεν είχα ζήσει την συντροφιά.
Οι σχέσεις είναι δύσκολες. Σου τρώνε τον χρόνο που είχες για τον εαυτό σου και σου προσφέρουν αρκετές στιγμές ανασφάλειας και στεναχώριας. Έχουν όμως και κάτι μαγικό και αυτό, λέγεται ερωτάς! Το ομορφότερο συναίσθημα που μπορεί να νοιώσει κάποιος. Που σε ωθεί να κάνεις πράγματα ακραία, με ανταμοιβή, μόνο ένα χαμόγελο. Εκτός από τον έρωτα όμως, έχει και την αγάπη. Ένα συναίσθημα τόσο βαθύ, τόσο αληθινό, τόσο απροσπέλαστο. Κάποιοι λένε πως είναι το υπέρτατο όλων. Η αλήθεια είναι, πως δεν ξέρω να σου πω αν ισχύει.
Αυτό που γνωρίζω όμως, είναι πως όταν αγαπάς, δεν σε νοιάζει αν χάσεις χρόνο από την προσωπική σου διασκέδαση. Δεν σε απασχολεί, αν έχεις αφήσει πίσω τα ενδιαφέροντα σου, αρκεί να δεις τα μάτια εκείνου, να γυαλίζουν από ευτυχία. Τότε καταλαβαίνεις τα πάντα. Γίνεσαι κτητικός , γιατί αρνείσαι να τον μοιραστείς. Πιστός, επειδή δεν μπορείς με τίποτα να δώσεις το σώμα, μα ούτε και το μυαλό σου σε άλλον. Και τέλος, γίνεσαι όλα αυτά που κορόϊδευες, γιατί δεν θέλεις να υπάρξει ούτε μια στιγμή που θα τον πληγώσεις, επειδή τώρα έμαθες, πως αν χτυπήσει ο ένας, πονάει ο άλλος. Τώρα ξέρεις καλά τι θα πει αγάπη και δεν σε νοιάζει αν σε θεωρήσουν μαλθακό, σχεσάκια και συντηρητικό, αρκεί να βλέπεις εκείνο το χαμόγελο που ερωτεύτηκες, να γελάει σε εσένα!
Δεν ξέρω ποια είναι η δική σου άποψη για τις μακροχρόνιες σχέσεις και φυσικά, δεν μπορώ καν να φανταστώ τι μπορεί να έχεις περάσει μέσα σε αυτές. Η δική μου εμπειρία όμως, μου λέει πως είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου. Η μόνη επιλογή που έκανα και δεν μετάνιωσα ποτέ γι αυτήν. Και αν καμιά φορά διστάζω να συνεχίσω, αρκεί ένα βλέμμα, για να με κάνει τον πιο δυνατό άνθρωπο του κόσμου. Εξάλλου, ποτέ δεν ξέρεις πού να πας, αν δεν σου κρατά κάνεις το χέρι.
