Μία από τις πιο ιδιαίτερες σειρές που έχω δει ποτέ είναι το υποφαινόμενο “Black Mirror”: Μία sci-fi σειρά με λίγα (μέχρι στιγμής) επεισόδια όπου το καθένα απ’ αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή αυτοτελή ιστορία. Είχατε διαβάσει κάποια πράγματα εδώ, στο MaxMag, ξανά αλλά σε περίπτωση που δεν είχατε πειστεί τότε, είπα να το ξαναπροσπαθήσουμε!
Ξεκινώντας από τη βρετανική τηλεόραση, για τους δύο πρώτους κύκλους, το “Black Mirror” κατέληξε στο λατρεμένο Netflix με έξι νέα επεισόδια για τον τρίτο κύκλο, ενώ έπεται και συνέχεια μέσα στο 2017. Το γεγονός ότι το κάθε επεισόδιο είναι μεμονωμένο και δεν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους βοηθάει πολύ στο να το βλέπεις εύκολα καθώς δε χρειάζεται να θυμάσαι τι έγινε στο προηγούμενο. Πίστεψέ με όμως… Θα θυμάσαι! Και ίσως τελικά να μη σου φανεί και τόσο “εύκολη” σειρά…
Η βασική ιδέα επικεντρώνεται στη δομή της σύγχρονης κοινωνίας και πώς μπορεί αυτή να επηρεάζεται από τις απρόβλεπτες συνέπειες που μπορεί να έχει η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας. Τα επεισόδια δεν είναι τοποθετημένα χρονικά σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο αλλά κάποια από αυτά φαίνεται να διαδραματίζονται στο παρόν κι άλλα στο κοντινό (δυστυχώς) μέλλον. Ο ίδιος ο τίτλος της σειράς συμβολίζει μια μαύρη οθόνη είτε είναι τηλεόρασης είτε είναι κινητού είτε υπολογιστή. Κι όλοι ξέρουμε πόσο χρόνο περνάμε μπροστά σε τέτοιες οθόνες…
Η σειρά σε καθεμία ιστορία παρουσιάζει και μια άλλη όψη της τεχνολογίας και το πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει την καθημερινή μας ζωή, χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Μέσα από φαινομενικά καθημερινά προβλήματα, το κάθε επεισόδιο θα σου “ξετυλίξει το κουβάρι” που λέγεται τεχνολογία θίγοντας θέματα όπως η εξάρτηση από τα social media, η τεχνητή νοημοσύνη ή η κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικής ζωής του καθενός. Θυμίζοντας πολύ, σε αρκετές περιπτώσεις, το αριστούργημα του George Orwell, “1984“, παρακολουθείς περιπτώσεις όπου η χρήση της τεχνολογίας, είτε ατομικά είτε σε επίπεδο εξουσίας, ξεφεύγει τόσο πολύ που καταντά να αλλοιώνει τις δομές της κοινωνίας και της οικογένειας, όπως τις γνωρίζουμε μέχρι τώρα.
Με έντονα καυστικό χιούμορ και “ωμή” ειλικρίνεια, το “Black Mirror” σε “τραυματίζει” ψυχολογικά σχεδόν σε κάθε επεισόδιο ενώ σε προβληματίζει στο τέλος σε τέτοιο βαθμό, που δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το τι είδες. Μπορεί κάποια concepts επεισοδίων να γίνονται αρκετά άσχημα και γραφικά αλλά ο σκοπός επιτυγχάνεται: σοκάρεσαι, επηρεάζεσαι και προβληματίζεσαι για το τι γίνεται εκεί έξω ή το τι μπορεί να γίνει σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα αν συνεχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε τους «καρπούς» της τεχνολογικής προόδου αλόγιστα.
Οι χαρακτήρες που “περνάνε” από κάθε επεισόδια είναι τις περισσότερες φορές άνθρωποι της διπλανής πόρτας και βρίσκονται σε θέσεις που ίσως να βρισκόταν ο καθένας από εμάς κι αυτό είναι που κάνει τη σειρά ακόμη πιο “τρομακτική”. Εμφανίζονται γενικά αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί (πχ Hayley Atwell, Jon Hamm και Bryce Dallas Howard) οι οποίοι κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να σου μεταδώσουν το κλίμα της κάθε ιστορίας, για να καταλήξουν στο (τρόπω τινά) ηθικό δίδαγμα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάθαρση σε κάθε επεισόδιο… Κοινώς, ετοιμαστείτε για ψυχοπλάκωμα!
Δε ξέρω αν μπορώ να πω κάτι παραπάνω, χωρίς να σας κάνω κάποιο spoiler αλλά το μόνο που θα πω -ως προσωπική άποψη- είναι ότι παρόλο που η ψυχολογία μου “πιάνει πάτο” στο τέλος κάθε επεισοδίου, πάντα θέλω να δω και τα επόμενα… Κι αυτό είναι η “μαγεία” της σειράς αυτής! Κι όσο η ώρα του τέταρτου κύκλου πλησιάζει, τόσο η ανυπομονησία μεγαλώνει!
Υ.Γ. Έχει προταθεί για πολλά βραβεία αλλά φέτος επιτέλους πήρε δύο Emmy για το εκπληκτικό επεισόδιο του τρίτου κύκλου με τίτλο “San Junipero”! Όταν το δείτε, θα καταλάβετε το γιατί!
