Κάθε πολιτισμός, εθνικότητα και άτομο, βρίσκει το δικό του μοναδικό τρόπο να κάνει τους άλλους να γελούν. Κάθε μεμονωμένη δουλειά της κωμωδίας προσπαθεί να ορίσει τι είναι αστείο, και εν τέλει το καταφέρνει κάποιες φορές. Comedy-τι; Comedy-τι; Comedy-τι; Comedy-τι; Comedy-τι;
Ένας κωμικός μπορεί να χαρακτηριστεί ως εθνογράφος. Αν μελετήσουμε έργα κωμωδίας ανεξαρτήτου γενιάς και χώρας, θα καταλήξουμε σε πληθώρα συμπερασμάτων για το τρόπο που σκέφτεται, αισθάνεται και ενεργεί ο εκάστοτε πολιτισμός.
Για παράδειγμα στις κλασσικές κωμωδίες , αυτά που παλαιότερα οι άνθρωποι έβρισκαν αυτόματα αστεία, δεν έχουν νόημα σε έναν άνθρωπο του 21ου αιώνα. Όμως η εξερεύνηση τους γίνεται μια εξαιρετική είσοδος για τον σύγχρονο αναγνώστη, για τις αξίες και τις πεποιθήσεις του παρελθόντος, όσον αφορά τα έτερα φύλλα, τη θρησκεία, τις φυλές και τη σεξουαλικότητα. Μολαταύτα, υπάρχει πάντα αυτό που θεωρείται ως “εξαιρετικά φυσιολογικό” να θεωρείται αστείο από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, γιατί είναι κατά μια μεγάλη βάση διάχυτο. Όταν σε ένα “εξαιρετικά φυσιολογικό” αστείο, το κοινό σταματά να ανταποκρίνεται, αυτόματα η κουλτούρα του αλλάζει. Το γέλιο, ή η έλλειψη του, θα είναι το σήμα μιας νέας ηθικής και αντίστροφα.
Πληθώρα παραδειγμάτων ανά τους καιρούς αποδεικνύουν τις προαναφερθείσες αξίες. Ο Μολιέρος γράφοντας το 1670 τον “Αρχοντοχωριάτη”, σατιρίζει το νεοπλουτισμό της αστικής τάξης που προσπαθεί να μιμηθεί την υψηλή κοινωνία, μαϊμουδίζοντας συνήθειες και συμπεριφορές της ευγενής τάξης.
Ο Αριστοφάνης, ο πατέρας της αρχαίας κωμωδίας, έδωσε στο κοινό της Αθήνας το 411 π.Χ τη “Λυσιστράτη”. Ένα αντιπολεμικό έργο, όπου οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης κηρύσσουν σεξουαλική απεργία για να πείσουν τους άντρες τους να σταματήσουν το Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το 1952, το έργο“Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος”. Ένα είδος σάτιρας του πολέμου, σχολιάζοντας τη μεταπολεμική κατάσταση στην Ελλάδα και τα πρώτα συμπτώματα του Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται για ένα έργο βαθιά πολιτικό με φιλοσοφική χροιά.
Ένα ακόμα έργο, που μπορεί να τοποθετηθεί και στο σήμερα, είναι η “Αρκούδα” του Άντον Τσέχωφ. Μέσω του κωμικού στοιχείου σκιαγραφείται η πνιγηρότητα στα ζητήματα της καθημερινής ζωής, το χάος που τη περιβάλλει, το άγχος που τη διαμορφώνει, με μόνη δραπέτευση που γίνεται εκούσια ή ακούσια, τον έρωτα.
Ωστόσο η κωμωδία δεν βρίσκεται μόνο στο θέατρο. Μπορεί να τοποθετηθεί οπουδήποτε, οποτεδήποτε με ένα κείμενο, ένα σχόλιο ή ένα σκίτσο. Βρίσκεται σε ότι μπορεί να διεγείρει τους εγκεφαλικούς νευρώνες μας, και να μας προκαλέσει την ηχηρή έκφραση χαράς.
Μέσω της υποκειμενικότητας, κάθε φορά που γελάμε αποκαλύπτουμε ενστικτωδώς, πώς λειτουργεί το αστείο, ποια η σημασία του και η επιρροή του πάνω μας. Οι συγγραφείς και οι ερμηνευτές διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία, με στόχο να προκαλέσουν τις ανησυχίες, τις απολαύσεις, τους φόβους και τις αμφιβολίες ενός λαού. και το πώς αντιδρά το κοινό, Εν κατακλείδι, όταν γελάμε αποκαλύπτεται ποιοι είμαστε, ακόμα και όταν δεν θέλουμε να αποκαλυφτούμε.
