Η "Κυρία Κούλα" του Μένη Κουμανταρέα στο Faust

Η “Κυρία Κούλα” του Μένη Κουμανταρέα στη θεατρική σκηνή του Faust από την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου.

Η μια είναι γυναίκα ώριμη, συντηρητική, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Ο άλλος, νέος, ανέμελος φοιτητής. Σ’ ένα βαγόνι του Ηλεκτρικού, στη διαδρομή από το Θησείο ως την Κηφισιά και με ενδιάμεσους σταθμούς το Μοναστηράκι όπου ανεβαίνει εκείνη και τον Άγιο Νικόλαο όπου διατηρεί γκαρσονιέρα εκείνος, πλέκεται η ερωτική τους ιστορία. Γύρω, η χαοτική Αθήνα και η ανελέητη καθημερινότητά της. Μια ιστορία απλή με ήρωες συνηθισμένους που τολμούν να κάνουν , για λίγο , το όνειρο, πραγματικότητα.

Ο Μένης Κουμανταρέας έγραψε την Κυρία Κούλα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ( το 1978). Το πιο μικρό σε λέξεις βιβλίο του, αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και είχε μεγάλη απήχηση .Ο συγγραφέας επεξεργάζεται τα δικά του προσωπικά συναισθήματα στις συχνές, εκείνη την περίοδο, διαδρομές του με τον Ηλεκτρικό , έτσι, η νουβέλα αυτή κρύβει μέσα της πολλά προσωπικά του βιώματα, « Η κυρία Κούλα είμαι εγώ», θα πει σε κάποια συνέντευξή του, στον απόηχο του Φλωμπέρ και του Τσίρκα.

Advertising

Advertisements

Ο συγγραφέας καταγράφει με μοναδικό τρόπο την περιπέτεια του έρωτα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα κοινωνικά και ηλικιακά αταίριαστα, που όμως τολμούν να σπάσουν τα κοινωνικά πρότυπα και να διεκδικήσουν ένα χώρο για το όνειρο μέσα στους ρυθμούς της επανάληψης που έχει η καθημερινότητα: διαδρομές, στάσεις, αναχωρήσεις, ο δημόσιος κι ο αυστηρά ιδιωτικός χώρος, συγκρούσεις και συμφιλιώσεις είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ο Κουμανταρέας «σκηνοθετεί» με λεπτότητα και ευαισθησία αυτή την αναπάντεχη συνάντηση της Κούλας και του Μίμη, ήρωες του καιρού τους, αναμφίβολα, αλλά και παντός καιρού. Το μυστήριο του έρωτα, ο φόβος του γήρατος και του θανάτου, η απόπειρα να μην «είναι η μοναξιά η μόνη φυσική κατάσταση του ανθρώπου», όπως θα υποστηρίξει αργότερα ο συγγραφέας, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού και μελαγχολίας.

Διαβάστε επίσης Frida Kι Άλλο στο Θέατρο 104

Η Κυρία Κούλα έγινε τηλεταινία για την ΕΡΤ το 1983, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου με την Βέρα Ζαβιτσιάνου και το Φίλιππο Σοφιανό. Ανέβηκε επίσης στη σκηνή της Φρυνίχου για το Θέατρο Τέχνης το 2010,σε διασκευή Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.