Τα φώτα σβήνουν. Ανεμοδαρμένα Ύψη
Ένας σύντομος, μελωδικός ήχος προετοιμάζει τους θεατές για την εκκίνηση της παράστασης.
Επικρατεί υπόκωφη σιγή.
Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ ζωντάνεψαν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος υπό την σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, ο οποίος με περίτεχνο και μοναδικό τρόπο διασκεύασε το κλασσικό αυτό έργο, κόσμημα της λογοτεχνίας. Την Τετάρτη 22 Μαρτίου, οι θέσεις μέχρι και του εξώστη γέμισαν από θεατές όλων των ηλικιών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, όχι μόνο την αγάπη του κόσμου για το θέατρο, αλλά και την ανεκτίμητη αξία των κλασσικών έργων που χάρη στην δεξιότητα των σημερινών καλλιτεχνών, δεν λησμονούνται.
Από την μία έχουμε την Κάθριν, της οποίας η φύση έμελλε να επηρεαστεί από τον πλούτο της οικογένειάς της, και από την άλλη τον Χήθκλιφ, που παρ’ όλο που υπήρξε ευεργετημένος, επέτρεψε στο μίσος του να σαρώσει δύο σπιτικά. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αυτών των δύο, καθώς και ο θάνατος από μια ασθένεια με μόνο σύμπτωμα τον βήχα, που παραμονεύει τους πάντες, και οι αραχνοκεντημένες ζωές των χαρακτήρων που συγκρούονται και πληγώνονται, αποτελούν τα θέματα που δεσπόζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός πως το μοτίβο της ιστορίας του αγροίκου και της κακομαθημένης πλούσιας γυναίκας, αποτελεί φαύλο κύκλο που ζυμώνεται και διατηρείται από την ανάγκη του εγωισμού του ανθρώπου να υπερισχύει των πάντων πάση θυσία.
Η εισαγωγική σκηνή αφοπλίζει τους θεατές και μέσω του δυναμισμού των φωνών των ηθοποιών, που ενώνονται για ένα τραγούδι, προκαλεί δέος και αυτόματα ο αφηγητής βυθίζεται στον κόσμο των χαρακτήρων, που περιφέρονται στα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Πολύτιμο αρωγό αποτελεί η αφήγηση της Νέλυ, χαρακτήρα που συμμετείχε στα δρώμενα και που με χιούμορ, ειρωνεία και καυστικά σχόλια, συμβούλευε, προέτρεπε, προειδοποιούσε και επεξηγούσε. Ο ρόλος της Νέλυ υπήρξε άκρως επικουρικός και δίχως αυτόν, τα γεγονότα τόσων ετών δεν θα μπορούσαν να είχαν αποδοθεί με τόση διαύγεια και συνοχή.
Όσον αφορά τα σκηνικά, ενώ αρχικά τα σπασμένα στη μέση έπιπλα που ήταν ενωμένα με το σπασμένο μισό διαφορετικών επίπλων, παραξενεύουν τον θεατή και προσδίδουν έναν αέρα παραλογισμού, όσο εκτυλίσσεται η ιστορία, άλλο τόσο βγάζουν νόημα. Σε ένα πρώτο στάδιο, υποθέτει κανείς, πως ο σκηνοθέτης για να μην χρειάζεται να αλλάζει έπιπλα κάθε φορά που οι σκηνές εναλλάσσονται μεταξύ των δύο σπιτικών, ένωσε κομμάτια διαφορετικών επίπλων για να υπάρχει η αίσθηση της αλλαγής. Αν κανείς, όμως, κοιτάξει πιο βαθιά θα αντιληφθεί τον συμβολικό χαρακτήρα του πρωτότυπου αυτού σκηνικού που δείχνει πως οι ζωές αυτών των ανθρώπων είναι συνυφασμένες και που εν μέρει υποδηλώνει τον κατακρεουργημένο ψυχικό κόσμο των χαρακτήρων. Επίσης, τα κοστούμια, με πειστικό τρόπο, απέδιδαν τον ενδυματολογικό κώδικα του 19ου αιώνα, ενώ η μουσική που παραγόταν κατά κόρον από τους ίδιους τους ηθοποιούς, έδινε την αίσθηση μιούζικαλ. Όλα αυτά τα τεχνικά στοιχεία, μαζί με τον φωτισμό, που προσέδιδε ζωντάνια και ένα βαθύτερο νόημα στις κινήσεις των χαρακτήρων, συντέλεσαν στην δημιουργία μιας υπερπαραγωγής.
Οδεύουμε προς το τέλος.
Επικρατεί ένταση μεταξύ των χαρακτήρων, λόγω πλοκής.
Νέλυ ο Χήθκλιφ μιλάει με το βλέμμα του στραμμένο προς το κοινό, να σου δώσω μια συμβουλή; Μην κουβαλάς πράγματα μέσα σου. Είναι πολύ βαριά για έναν άνθρωπο να τα σηκώσει.
Ησυχία.
Ο Χήθκλιφ και η Κάθριν ανταμώνουν ξανά.
Η παράσταση τελειώνει, η αυλαία πέφτει.
