“Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει”. Μεθυσμένος από τη πλάση και τον άνθρωπο, ο δημιουργός του συναισθήματος εκείνου, που πριν πάρει σχήμα, πριν πάρει όνομα, είναι δύο μάτια καρφωμένα σε παλάμες ανοιχτές. Ο έρωτας, δια στόματος Πάμπλο Νερούδα. Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση
O Πάμπλο Νερούδα γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1904, στη Χιλή. Βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι ευρέως γνωστός από τους ρομαντικότερους ποιητές, ενώ χαρακτηρίστηκε από τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ Ρέγιες Μποσοάλτο. Το φιλολογικό ψευδώνυμο “Πάμπλο Νερούδα” το υιοθέτησε από την ηλικία των 20, προς τιμήν του Τσέχου ποιητή Γιαν Νερούντα, όνομα που θα νομιμοποιήσει αργότερα.
“Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης”.
Γεννήθηκε στη πόλη Παράλ της Χιλής στις 12 Ιουλίου 1904, από φτωχή οικογένεια. Μετά το θάνατο της μητέρας του από φυματίωση, ένα μήνα μετά τη γέννησή του, μετακόμισε με το πατέρα του στη πόλη Τεμούκο. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα δέκα του, μελετώντας Λατινοαμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στην ηλικία των δεκαπέντε, δημοσιεύει στίχους στο περιοδικό “La Manana”. Στα χρόνια του γυμνασίου, υπό τη καθοδήγηση της καθηγήτριας του και Χιλιανής πεζογράφου Γκαμπριέλα Μιστράλ, μυήθηκε στη κλασσική Ρώσικη λογοτεχνία.
Εκείνη την εποχή ξεκινά να δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, αποσπώντας το τρίτο βραβείο για το ποίημα “Nocturno Ideal”(1919). Το 1921 ξεκινά σπουδές Παιδαγωγικής και Γαλλικών, ενώ κέρδισε την ίδια χρονιά το πρώτο βραβείο για το “La cancion de fiesta-Το τραγούδι της Γιορτής”. ‘Ομως, η ουσιαστική αναγνώριση θα έρθει με τα έργα “Crepusculario-Ηλιοβασιλέματα”(1923) και Veintre poemas de amor y una cancion desesperada-Eίκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα”(1924). Πλέον αναγνωρίζεται από σημαντικούς λογοτέχνες όπως ο Σίλβα Κάστρο και Πέδρο Πράδο, με το έργο “Veintre poemas de amor y una cancion desesperada” να χαρακτηρίζεται ως το σημαντικότερο και καλύτερο δημιούργημά του.
Πόσο έχεις στ’ αλήθεια πονέσει,
ώσπου να βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάχη και ανήμερη
Advertising
και το όνομα μου που όλους τους κάνει και τρέμουν.
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινού
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω από τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
Advertising
ν’ ανοίγει ωσάν ριπίδι.
Τα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντας σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Advertising
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω από τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
Advertising
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.
Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές.
Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση Νερούδα έρωτας αγώνας ποίηση
Ωστόσο “Ο ρομαντικός Neruda” δεν αναιρεί τον “πολιτικό Neruda” και αντίστροφα. Παρά τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα του ως σήμερα, το άλλο μισό της ζωής του πέραν της ρομαντικής πτυχής του, παραμένει άγνωστο. Το 1927 θα μπει στο διπλωματικό σώμα, καθώς τα έσοδα από τις ποιητικές του συλλογές ήταν πενιχρά. Έως το 1935 θα ταξιδεύει ως πρόξενος σε Βιρμανία, Κεϋλάνη, Ιάβα, Σιγκαπούρη, Μπουένος Άιρες, Βαρκελώνη, Μαδρίτη και αλλού. Το 1938 με απόφαση του Λαϊκού Μετώπου Χιλής θα σταλεί πρέσβης στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό. Ως διπλωμάτης εξασφάλισε τη μεταφορά 2.000 προσφύγων του ισπανικού εμφυλίου στη Χιλή.
Μέσω των ταξιδιών του ανά το κόσμο, θα γνωρίσει από κοντά τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων, τις αδικίες εις βάρος των φτωχών και τη βαναυσότητα των απολυταρχικών καθεστώτων. Τα παραπάνω, συνδυαστικά με τη δολοφονία του φίλου του και επίσης ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, των ωθούν να ενταχθεί στο κομμουνιστικό κόμμα της Χιλής. Τα έργα του γίνονται όλο και πιο πολιτικοποιημένα, με σημαντικότερο το “Ganto General-Γενικό Άσμα” , ποίημα για τη Λατινική Αμερική, που αργότερα μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη.
Το 1948 η κυβέρνηση του Γκαμπριέλ Γκονζάλες Βιδέλα ποινικοποίησε το κομμουνισμό, και εξέδωσε ένταλμα σύλληψης στον τότε γερουσιαστή του κομμουνιστικού κόμματος Νερούντα. Έζησε τέσσερα χρόνια εξόριστος σε Αργεντινή και Ευρώπη και γύρισε το 1952. Ένα χρόνο αργότερα παραλαμβάνει το βραβείου Στάλιν (σσ. απονεμόταν για να τιμήσει επιτεύγματα που προωθούσαν τη Σοβιετική Ένωση ή τις ιδέες του σοσιαλισμού). Μετά τις αποκαλύψεις για τα εγκλήματα του καθεστώτος Στάλιν από τον Χρούστσεφ, η πίστη του στο κόμμα δέχεται πλήγμα, το οποίο αποτυπώνεται στη συλλογή “Extravagario”(1958). Μετά την εκλογή του Σαλβαδόρ Αλιέντε ως προέδρου της Χιλής, ο Νερούδα διορίζεται πρέσβης στο Παρίσι (1970-1972) και στέκεται δίπλα στον σοσιαλιστή ηγέτη κατά την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων και την επιστροφή τους στα χέρια του λαού.
“Ίσως δεν έζησα στο σώμα μου, ίσως έζησα τη ζωή των άλλων. Η ζωή μου είναι φτιαγμένη από όλες τις άλλες ζωές: τις ζωές του ποιητή. Παραδέχομαι ότι έζησα”.
Ένα χρόνο μετά τη τιμητική διάκριση του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, η Σουηδική Ακαδημία απονέμει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χιλιανό Πάμπλο Νερούδα, που ήδη πάσχει από καρκίνο. Τάσσεται υπέρ του Αλιέντε και στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία. Μολαταύτα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Αλιέντε και των συνεργατών του, ο Νερούντα αφήνει τη τελευταία του πνοή. Το καθεστώς του Αγκούστο Πινοσέτ απαγορεύει να γίνει η κηδεία του ποιητή δημόσιο γεγονός. Ωστόσο, δεκάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν στην πρωτεύουσα της χώρας για να συνοδεύσουν τον αγαπημένο ποιητή στην τελευταία του κατοικία και, αναπόφευκτα, η κηδεία του Νερούδα γίνεται η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του παρέμειναν απαγορευμένα στη Χιλή μέχρι και το 1990.
Ο ίδιος δήλωνε: «Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μου δόθηκαν, κανένα δεν μπορεί να παραβληθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου».
