Γεννημένος στις 7 Νοεμβρίου του 1913, ο Αλέκος Σακελλάριος υπήρξε διάσημος θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την νεοελληνική κωμωδία και αποτελούσε συνώνυμο της επιτυχίας.
Ο Αλέκος Σακελλάριος γεννήθηκε στην Αθήνα από οικογένεια ηπειρώτικης καταγωγής και μεγάλωσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Ο πατέρας του ήταν από τα Γιάννενα και η μητέρα του απόγονος του εθνικού ευεργέτη Κωνσταντίνου Ζάππα. Ήδη από τα χρόνια του Γυμνασίου, ο Αλέκος Σακελλάριος ασχολήθηκε με τις δημοσιογραφικές του ανησυχίες εκδίδοντας την μεγαλύτερη μαθητική εφημερίδα της εποχής, τον «Μαθητή».
Η σπουδαία πορεία του Αλέκου Σακελλάριου στον καλλιτεχνικό χώρο ξεκινά επισήμως το 1935, όταν γράφει ως 22χρονος νεαρός την οπερέτα «Ο βασιλιάς του χαλβά» κατά παραγγελία του Πέτρου Κυριακού, μεγάλου ονόματος του μουσικού θεάτρου της εποχής. Η συνεργασία, όμως, με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, ήταν αυτή που επρόκειτο να γράψει πραγματικά ιστορία. Οι “Διόσκουροι του ελληνικού θεάτρου” (κατά την έκφραση του γνωστού θεατρικού κριτικού Αχιλλέα Μαμάκη) υπήρξαν πολυγραφότατοι και εξαιρετικά πετυχημένοι. Οι επαναλαμβανόμενες επιτυχίες τους, ενέπνευσαν πολλούς συγγραφείς και χρονογράφους της γενιάς τους να καταπιαστούν με τη θεατρική κωμωδία, αφήνοντας μια μεγάλη σειρά από έργα που παίζονται ακόμα και σήμερα.
Η επιτυχία του στον κινηματογράφο ήταν θεαματική και ξεκίνησε το 1946 έπειτα από παρότρυνση του παραγωγού Φιλοποίμενος Φίνου, ο οποίος ζήτησε από τον Αλέκο Σακελλάριο να γράψει ένα κινηματογραφικό σενάριο. Έτσι, γράφτηκε το «Παπούτσι από τον τόπο σου» στο οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά η Γεωργία Βασιλειάδου.
Αγαπημένες κωμωδίες που ξεχωρίζουν ακόμα και σήμερα και αποτελούν συνώνυμα της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου είναι: «Η καφετζού» (1956), «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Ο Θύμιος τα έκανε θάλασσα» (1959), «Μοντέρνα σταχτοπούτα» (1965), «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1955), «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Η κόμισσα της Κέρκυρας» (1972), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970), «Η σωφερίνα» (1964), «Θα σε κάνω βασίλισσα» (1964), «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» (1971), «Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο» (1968) κ.ά.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ τα θεατρικά του έργα ξεχείλιζαν από χιούμορ και χάριζαν απλόχερα το γέλιο, ωστόσο πολλές φορές ενυπήρχαν σε αυτά κοινωνικά και πολιτικά σχόλια τα οποία καυτηρίαζαν τα «κακώς κείμενα» της εποχής. Πίσω από το γέλιο που ενυπάρχει στους «Γερμανούς ξανάρχονται» (1952), τον «Ήρωα με τις παντούφλες» (1958), το «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965), την «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια» (1966), τον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο» (1954), τον «Πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη» (1963), τη «Θεία από το Σικάγο» (1957), το «Καλώς ήρθε το δολλάριο» (1967) και τους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες» (1960), ελλοχεύει το οξύ σχόλιό του για την εκρηκτική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του είδους των έργων αποτελεί το κλασικό «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», όπου η άτακτη μαθήτρια Γιαδικιάρογλου τιμωρείται από τους καθηγητές της τρώγοντας το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτόν που τιμωρεί και στηλιτεύει ο Σακελλάριος ήταν ο γνωστός μαυραγορίτης και συνεργάτης των Ναζί, Αλέξης Γιαδικιάρογλου.
Ο Σακελλάριος τιμήθηκε πολλές φορές με το σπουδαίο θεατρικό «Έπαθλο Ξενόπουλου», την ίδια ώρα που «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία της πενταετίας 1955-1960.
Έφυγε από τη ζωή στις 28 Αυγούστου 1991, παραμένοντας ως το τέλος δημιουργικός και παραγωγικός.
Πηγές:
https://el.wikipedia.org
http://www.newsbeast.gr
