«Όταν γράφεις δεν μπορείς να είσαι υπάλληλος».
Έντουαρτ Άλμπι
[punica-dropcap]Σ[/punica-dropcap]αν σήμερα γεννιέται o Έντουαρτ Φράνκλιν Άλμπι ο Γ’, ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της μεταπολεμικής γενιάς και μαζί του ξεπηδά από το λήθαργο του θεατρικού κόσμου ο Αμερικανικός ρεαλισμός για να να αναμειχθεί με τον νεοφερμένο παραλογισμό του 20ου αιώνα όπως αυτός καθρεφτίζεται στην αμερικανική κοινωνία μετά τη μπόρα του Β’ παγκοσμίου πολέμου (1945).
Παρά την ταραχώδη σχέση του με τους θετούς του γονείς, τα παιδικά του χρόνια ήταν πλούσια σε υλικά και πνευματικά αγαθά. Ας μην ξεχνάμε πως ο “πατέρας” του ήταν γιος του θεατρικού μεγαλο-παράγοντα E.F. Albee, με τα θέατρα που είχε στη κατοχή του να είναι υπεραρκετά για να μυηθεί κανείς εφόρου ζωής στην υποκριτική τέχνη.
Τα καλά σχολεία ( Choate Rosemary Hall, Lawrencevill school, Rye Country Day school) και οι εξέχουσες πανεπιστημιακές σχολές (Valley Forge and Military College και Trinity College) δεν τον ενδιέφεραν πραγματικά. Ωστόσο, η σπουδαιότητα τους έγκειται στην πληρέστερη κατανόηση ενός αχαρτογράφητου ανθρώπου σαν τον Άλμπι.
Η περιέργεια, ο αντικομφορμισμός και η άρνηση του να υπηρετήσει τα ”πρέπει” της κοινωνίας, του δίνει την ελευθερία να υλοποιήσει τα ”θέλω” του.
Η τεχνική δεξιοτεχνία και η επινοητικότητα του συνέβαλαν στην ωμή απεικόνιση του κόσμου ξεφεύγοντας ορισμένες φορές από την στυγνή κανονιστική φόρμα που επιβάλλουν τα όρια του ρεαλισμού και ακολουθώντας τα πρότυπα των Σ.Μπέκετ, Ε.Ιονέσκο, Ζ.Ζενέ και Α.Αντάμοβ., των μεγάλων δασκάλων του σουρεαλιστικού θεάτρου.
Η ψυχρή καταγραφή της σύγχρονης ζωής δεν απεικονίζεται ποτέ ευκρινέστερα και αυτό, φυσικά, προκαλεί αντιδράσεις, μέχρι η συνολική αποδοχή του έργου του να εκτιμηθεί κάτι που δεν θα αργήσει με αποτέλεσμα την διεκδίκηση τριών βραβείων Pulitzer για τα έργα ”Ευαίσθητη ισορροπία”( Α Delicate Balance), ”Με θέα τη θάλασσα” (Seascape) και ”Τρεις ψηλές γυναίκες” (Three Tall Women). Η ομοφυλοφιλία του ως σεξουαλική προτίμηση δεν κλόνισε καθόλου την προτίμηση και αφοσίωση του κοινού στα έργα του, πως άλλωστε να συνταράξει το μόνο λογικό στοιχείο της παράλογης ιδιοσυγκρασίας του.
”Τα μεγαλύτερα έργα είναι αυτά που μένουν, τελικά, ατίμητα”. Έτσι και το έργο ”Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;”(1962) θα σφραγίσει τη θέση του στο βάθρο της αιωνιότητας δίπλα σε εκείνους τους καλλιτέχνες που μας θυμίζουν πως η πραγματικότητα δεν είναι παρά μία προσωρινή στιγμή τρέλας και πως το νόημα της κρύβεται πολλές φορές στα αυτονόητα και αυτά που αγνοούμε να δούμε.
