Η ποιητική συλλογή Red in Black του Μανώλη Αλυγιζάκη είναι μια πραγματικά καλαίσθητη έκδοση 177 σελίδων. Καθόλου μεγάλο για ποιητική συλλογή αφού οι μισές από αυτές αφορούν στα ίδια ποιήματα που ο αναγνώστης θα βρει μεταφρασμένα και στην ελληνική γλώσσα. Μια θαυμάσια ποιητική πένα που μαρτυρά το ίδιο το βιβλίο. Red in Black αλληγορικά σημαίνει ζωή και θάνατος σε πλήρη περίπλεξη. Ζωή μέσα στον κύκλο του θανάτου. Γιατί κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Και αυτό είναι που κάνει την ίδια τη ζωή μοναδική. Η ίδια της η φθαρτότητα.
Στο βιβλίο θα εντοπίσει κανείς στιγμές μικρής αιωνιότητας, όπως το αθάνατο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού που αψηφά το θάνατο. Ένα βιβλίο που σε καθηλώνει με την καλλιτεχνική του αρτιότητα καθώς βλέπεις σκηνές της ζωής να εναλλάσσονται με τις πένθιμες και απρόβλεπτες, τη χαρά με τη λύπη ενώ συνειδητοποιείς τη μικρότητα σου μπροστά στην απεραντοσύνη. Ο λυρισμός του μαγνητίζει εικονικά την πραγματικότητα και της προσφέρει ένα απόσταγμα αθανασίας.
Aπό το εξώφυλλο και μόνο του βιβλίου προϊδεαζόμαστε για το έντονο, γεμάτο πάθος περιεχόμενο του. 79 ποιήματα ισορροπούν ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, στο πάθος του έρωτα και στο βάρβαρο χρώμα του θανάτου.
Ένα ερωτικό duende, μια μυσταγωγία ερωτισμού αλλά και ηρωικού πεσιμισμού μας καθηλώνει καθώς οσμιζόμαστε τις ριτσαϊκές και καζαντζακικές επιρροές των στίχων του:
«Κι είδα στα μάτια του ένα σμάρι σπουργίτες/να τιτιβίζουν λες και μάθαιναν αρχαία ελληνικά/λες και μάθαιναν τη νέα γλώσσα της αγάπης.»
«Η μοναχική ματιά τ’ αγγέλου τη δίψα σου ονειρεύεται/σαν πιάνεις το κρύο νεροπότηρο /και το θάρρος σου που σκάβεις τον τάφο σου γνωρίζοντας /πώς κάποια μέρα θα πεθάνεις.»
Η κρητική ματιά του συγγραφέα διαφαίνεται από την φιλοσοφική χροιά της σκέψης του αναφορικά με την αιφνίδια αναγγελλία του θανάτου ως αμέριστο κομμάτι της βιωτής. Ο Ριτσαϊκός ψυχισμός του μαρτυρείται στο γλωσσικά ανεπιτήδευτο ύφος του, που είναι εμποτισμένο με τρυφεράδα και αγάπη.
«Κι ενώθηκαν τα δάχτυλα μας/αγάπης τον ιστό σχημάτισαν/κάτω απ’ του ήλιου τις αχτίνες/στην τελειότητα του τώρα.»
Όλα τα ποιήματα διατρέχονται από υπερβατική διάθεση, είτε αναφέρονται στη μαγεία της ζωής, είτε στο κίβδηλο χρώμα του θανάτου. Ο μυστικισμός διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της συλλογής ανάγοντας τη στη σφαίρα του αισθησιακού ερωτισμού χωρίς να χάνει την πρώτη ύλη του ρεαλισμού. Ο συγγραφέας, όταν γράφει, μιλάει με ολόκληρο τον ψυχοσωματικό εαυτό του, κατορθώνοντας με τις λέξεις να δώσει απτότητα στο έργο του, ώστε να γίνουμε αποδέκτες της δημιουργικής του ενόρμησης. Δέκτης των μηνυμάτων ουρανού και γης, μεταδίδει τον παλμό των αισθήσεων του, μεταφέροντας μας συγκινησιακά τα ερεθίσματα του και παρασύροντας μας στη δική του μέθεξη.
Συγκεντρώνει την προσοχή του στο ασυνείδητο μέρος της ψυχής και ενσωματώνει στο ποιητικό του σώμα την εμπειρία της ζήσης του μέσω της παρατήρησης. Με αυτό τον τρόπο κατορθώνει να μας φτάσει στην ουσία του ποιήματος που δεν είναι άλλο από την κάθαρση.
Ακόμα και στα πιο σκοτεινά του ποιήματα η ζωή ερωτοτροπεί με τον θάνατο, όπως στο ποίημα «Φακές», όπου αναφέρεται στη Φατιμά, την φτωχή γυναίκα από το Ιράκ, όπου βγαίνει στην αγορά να ψωνίσει φακές για τα ορφανά της και την βρίσκει ο θάνατος από μια ξαφνική έκρηξη.
Γράφει:
«Ο μπακάλης χαμογελά που την βλέπει/βάζει στην σακούλα της μισό κιλό φακές ακριβώς/τότε που ξαφνικά το βουητό ακούγεται κι η έκρηξη κάπου κοντά.»
Ο δυναμισμός και η αισιοδοξία υπερβαίνουν τη ματαιότητα του πόνου στο βιβλίο, σημάδι πώς η θετικότητα και ο ονειρισμός δεν σημαίνουν εθελοτυφλία, αλλά την πιό έξυπνη διαχείριση της πιο καταστροφικής ουσίας ή γεγονότος.
