Το Κίνημα, ο Κυριάκος και το Μαξίμου

Αναμφίβολα αυτή η περίοδος αποτελεί την πιο γόνιμη για το πολιτικό σύστημα της χώρας τα τελευταία χρόνια: Συγκροτήθηκε ο πολυαναμενόμενος νέος φορέας που συσπειρώνει τις προοδευτικές δυνάμεις του κέντρου σε μία κομματική στέγη. Ο ήλιος του ΠΑ.ΣΟ.Κ έσβησε οριστικά και στη θέση του άνθισε το ρόδο της σοσιαλδημοκρατίας, του Κινήματος Αλλαγής, ενώνοντας δίπλα στο πρόσωπο της Φώφης Γεννηματά τους εκπροσώπους της εγχώριας κεντροαριστεράς. Και λέω “δίπλα στο πρόσωπο”΄της προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και όχι “κάτω” από αυτό, διότι για πρώτη φορά μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια και την “Ένωση Κέντρου” του Γεωργίου Παπανδρέου, του πρεσβύτερου, ένα μη προσωποπαγές κόμμα ιδεών διεκδικεί υψηλά εκλογικά ποσοστά.

Δεν έχει σχέση με τη διαμόρφωση του χώρου της κεντροαριστεράς που έγινε πριν λίγα χρόνια με τη συγκρότηση του “Ποταμιού”, καθότι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ασύγκριτα μικρότερη και ο Σταύρος Θεοδωράκης επιχείρησε τότε με ιδεολογικές αλχημείες να συγκροτήσει μία πολυσυλλεκτική, μη προσδιοριζόμενη παράταξη. Αντίθετα, αν παραμερίσουμε λίγο τον μικροκομματικό κομπλεξισμό που μας χαρακτηρίζει ως έθνος αντιθέσεων, μπορούμε να διακρίνουμε πολλές αρετές και ανανεωμένες ιδέες σε αυτό το εγχείρημα της πρώην Δημοκρατικής Συμπαράταξης, παρά την όποια αναμόχλευση συνθημάτων και προσώπων.

Η αναμόρφωση της πολιτικής τάξης δεν σταματά εδώ. Με αφορμή τη συγκρότηση του Κινήματος και τον διορισμό του Φώτη Κουβέλη στο ΥΕΘΑ, παρά την αντιπάθεια που τρέφει ο Π. Καμμένος για αυτόν, ανακινήθηκαν τα μετεκλογικά σενάρια συμμαχιών. Δεν είναι μία εξέλιξη απροσδόκητη, αλλά, όπως συνηθίζεται από την ελληνική πολιτική ηγεσία, δεν έχει ειλικρινές και ρεαλιστικό αντίκρισμα. Η όποια συζήτηση για έξοδο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων από την κυβέρνηση και για διεξαγωγή πρόωρων εκλογών δεν μπορεί να έχει λογική βάση. Όπως έχει τονιστεί ξανά (βλέπε προηγούμενο άρθρο μου “Τα Σκόπια, η Novartis και η δεδηλωμένη”) η κυβέρνηση δεν κινδύνεψε πραγματικά ποτέ, ούτε τώρα κινδυνεύει να πέσει από την απώλεια της ψήφου εμπιστοσύνης των 150+1.

Η πολιτική σκακιέρα έχει διαμορφωθεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε, όχι μόνο οι σκληροί διαπληκτισμοί κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, αλλά και οι αληθινά αβυσσαλέες διαφορές στο πολιτικό ήθος και στην πολιτική πρακτική καθιστούν αδύνατη τη συνεργασία του Κινήματος με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Έτσι, τα σενάρια για “ξεπόρτισμα” των ΑΝ.ΕΛΛ. από την κυβερνητική πλειοψηφία δεν ευσταθούν. Ο Αλέξης Τσίπρας το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε από καιρό: Στο debate του Σεπτέμβρη του 2015, λίγο πριν τις εκλογές, είχε πει με νόημα, απορρίπτοντας τις προτάσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για κυβερνητική συνεργασία Ν.Δ.- ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι “Ο τόπος δεν χρειάζεται κυβέρνηση παρά φύση”.

Διαβάστε επίσης  Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
Advertising

Advertisements
Ad 14

Άλλωστε, ο ήλιος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εκπροσωπούμενος πλέον από την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, πλήρωσε πολύ ακριβά την ανάληψη δυσανάλογων με τις δυνατότητές και τις θέσεις του ευθυνών. Και οπωσδήποτε, ένα Κίνημα που ευαγγελίζεται μία κοινωνία δημιουργίας, δικαιοσύνης, με σαφή στόχευση κατά του λαϊκισμού, του κρατισμού και της αδιαφάνειας δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη να συμπαραταχθεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. των σκανδάλων, των λαϊκιστών και, κυρίως, των στελεχών που το εγκατέλειψαν σε δύσκολους καιρούς για να καρπωθούν τα Υπουργεία του Αλέξη Τσίπρα.

Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε το εξής απλό: στη σύγχρονη πολιτική ζωή, όσο κοντά κι αν βρίσκονται δύο πολιτικοί φορείς σε ιδεολογικό επίπεδο, το μόνο που θα τους ενώσει είναι η πολιτική πρακτική, ο δημοκρατικός ορθολογισμός ή ο λαϊκισμός. Το ότι ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Κίνημα Αλλαγής έχουν κοινά ιδεολογικά σημεία δεν αποτελεί δικαιολογία για κυβερνητική σύμπραξη. Άλλωστε, πλέον, στη πολιτική ζωή αψηφούμε κάθε κανόνα της φύσης, όπως την οργανική σχέση δύο αντιθέτων, του δεξιού και του αριστερού για παράδειγμα, εκτός από έναν: τον νόμο της ζούγκλας, τον νόμο της πολιτικής, όχι πια ιδεολογικής, επιβίωσης.

Σε άμεση σύνδεση με τα παραπάνω έρχεται η σχέση Τσίπρα- Καμμένου: Παρά τις όποιες διαφωνίες στο ιδεολογικό τους υπόβαθρο, τους ενώνει κάτι ισχυρότερο, η λαϊκίστικη πολιτική τακτική και ρητορική. Ο Αλέξης Τσίπρας εξασφαλίζει με τους ΑΝ.ΕΛΛ. έναν πιστό αρωγό και υποστηρικτή σε όλες τις ενέργειές του, ενώ ο Πάνος Καμμένος και οι βουλευτές του, βλέποντας τον κίνδυνο της κοινοβουλευτικής ανυπαρξίας στα χρόνια που έρχονται όλο και πιο πιθανό, επιχειρούν με την προβολή μιας (μακάρι) πατριωτικής, μαχητικής κυβερνητικής παρουσίας να εκμηδενίσουν αυτές τις πιθανότητες.

Advertising

Άλλες δημοσιογραφικές πηγές επικαλούνται τις συχνές συναντήσεις Τσίπρα- Θεοδωράκη για να στηρίξουν το ενδεχόμενο της κυβερνητικής σύμπλευσης των κομμάτων που οι δύο άνδρες εκπροσωπούν, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του Κινήματος Αλλαγής. Η αλήθεια είναι πως αυτό φαντάζει ισχυρότερο επιχείρημα. Κύκλοι του Σταύρου Θεοδωράκη ανέφεραν ότι η κινητικότητα του επικεφαλής του “Ποταμιού” έγινε στο πλαίσιο αναζήτησης συμμαχιών, κυρίως όμως για τον ίδιο. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στον νέο φορέα της κεντροαριστεράς ο Σ. Θεοδωράκης δεν χαίρει πλέον μεγάλης εκτίμησης και άρα οι όποιες κινήσεις του, κοντά στον πρωθυπουργό, στοχεύουν, από ό,τι φαίνεται, στην άσκηση πίεσης στη νέα κομματική μηχανή, προκειμένου αυτός και το “Ποτάμι” να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στις λειτουργίες του ΚΙΝ.ΑΛΛ.

Διαβάστε επίσης  Αγρυπνία ενάντια στο Thessaloniki Pride διοργανώνει ο Μητροπολίτης Άνθιμος


Για ποιον άλλο λόγο, όμως, δημιουργήθηκαν ξανά σενάρια μεταβολής των πολιτικών συμμαχιών από τους “διακεκριμένους γνώστες της δημοσιογραφικής τέχνης”; Σημείο αναφοράς γι’ αυτούς είναι ο διορισμός Κουβέλη. Παρόλα αυτά, ο Φ. Κουβέλης δεν είναι παρά η τελευταία ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα να αποσπάσει ψήφους από το Κίνημα Αλλαγής και να περισώσει το φθαρμένο αριστερό του εκμαγείο από τη μνημονιακή πολιτική και τη σύμπραξη με τη Δεξιά. Κανένα λόγο δεν έχει ο πρωθυπουργός “να εκβιάσει τον Πάνο Καμμένο με τον διορισμό του Φ. Κουβέλη στη θέση του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας”. Άλλωστε, και καμία γνώση πολιτική και στρατηγική να μην έχει κανείς, μπορεί να διακρίνει πως ο παραπάνω ισχυρισμός, πέρα του ότι δείχνει παιδική αντίληψη της διαχείρισης της εξουσίας, δεν μπορεί να αποτελεί καν εκβιασμό. Να εκβιάσει ποιον ο πρωθυπουργός; Αυτόν που αν αποσύρει την ψήφο εμπιστοσύνης του, θα ρίξει την κυβέρνηση που αυτός ηγείται;

Οι παραπάνω απόψεις είναι επίσης παιδαριώδεις, λόγω της χρονικής στιγμής που αναπτύχθηκαν. Με την Ελλάδα να αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες διπλωματικές και στρατιωτικές κόντρες, ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως αναταραχές στο ΥΕΘΑ θα σημάνουν αυτόματα και πολιτική ρευστότητα. Και ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει, φαντάζομαι, μετά από τόσα διπλωματικά και στρατιωτικά τερτίπια από πλευράς του Σουλτάνου Ερντογάν ότι οι Τούρκοι δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την όποια πολιτική αστάθεια. Γιατί, λοιπόν, να θέσει σε τέτοιο κίνδυνο τη χώρα; Και έστω ότι είναι ένας πολιτικάντης, αδιάφορος για τη σωτηρία της πατρίδας, είναι δυνατόν να μην ανησυχεί για την πολιτική εικόνα του, που θα καταστραφεί εάν ηττηθούμε (σε οποιοδήποτε επίπεδο) από τους Τούρκους;

Διαβάστε επίσης  Γκροτόφσκι: ο Πολωνός γκουρού του θεάτρου

Ταυτόχρονα, ακούγεται από ουκ ολίγους η άποψη πως το Κίνημα Αλλαγής θέλει να καθυστερήσει όσο το δυνατόν την εξαργύρωση σε κυβερνητικά έδρανα της αγνότητας και της πολιτικής φρεσκάδας που το χαρακτηρίζει. Ειδικότερα, κλιμάκια του Κινήματος επικαλούνται αναφορές του στρατηγείου Γεννηματά για αποστασιοποίηση από τις καρέκλες της εξουσίας για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, έτσι ώστε και να μην φθαρούν οι ιδέες, τα πρόσωπα και η αξιοπιστία της παράταξης και να ενδυναμωθεί το Κίνημα στην εκλογική του βάση.

Advertising


Βέβαια, αυτό που ίσως καθορίζει πιο ξεκάθαρα την πορεία του Κινήματος στις συμμαχίες, είναι το πρόσφατο παρελθόν και ένα συγκεκριμένο όνομα: Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρόεδρος της ΝΔ κατέστησε σαφή, στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος, την καλή του διάθεση να συνεργαστεί με αυτό. Άλλωστε, οι δύο αυτές μεγάλες και αντίπαλες παρατάξεις της δικομματικής μεταπολίτευσης είχαν άψογη συνεργασία στην κυβέρνηση Σαμαρά, την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να επιδιώκει να επανακινήσει, εφόσον δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Και σίγουρα, για την Φώφη Γεννηματά και τους συνεργάτες της, η σύμπραξη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι σαφέστερα προτιμότερη από τη σύμπλευση με τη “χειρότερη κυβέρνηση που έχει υπάρξει από συστάσεως του ελληνικού κράτους”, όπως χαρακτηρίζουν συχνά τους ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛΛ. .

Η χώρα ψάχνει με αμηχανία να βρει τον πολιτικό της βηματισμό, έχοντας αποδεχτεί ότι, για την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία, δεν θα ξαναβρεί τον οικονομικό της (βηματισμό). Ένα νέο Κίνημα είναι εδώ και μπορεί είτε να συμβάλει οργανικά στον δημόσιο διάλογο, είτε να καταλήξει σε φιάσκο, σε “ένα επιπλέον κόμμα” ανίκανο να επιλύσει τα προβλήματα του τόπου. Είναι, όμως, νωρίς για να κρίνουμε την έκβαση. Πάντως, μπορούμε με περισσότερη σιγουριά να προδιαγράψουμε τους συμμαχικούς σχεδιασμούς του. Και είναι σίγουρο πως, το δεδομένο χρονικό διάστημα, η κυβερνητική συμπόρευση και συνεργασία του Κινήματος με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι απλά άνευ λογικής βάσης. Οι διαθέσιμες επιλογές είναι είτε η αποχή από την εξουσία, είτε η συστράτευση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο κόσμος γύρω μας χρειάζεται κάτι παραπάνω από λογική και παιδεία: την αμόλευτη αλήθεια. Αυτό είναι το πραγματικά τελευταίο μας χρέος... "προς τη ράτσα", όπως θα έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης...

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Άγιοι Δούλοι: ένα από τα καταπράσινα χωριά της Κέρκυρας

Άγιοι Δούλοι Οι Άγιοι Δούλοι είναι ένα καταπράσινο χωριό στη

Μουσική τζαζ και τέχνη

Η τέχνη της τζαζ στη ζωγραφική είναι βασισμένη στη μουσική,