Χαρούμενα 73 Diane Keaton!

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και λανθασμένα ταυτόσημη στο μυαλό πολλών με τον Woody Allen, η Diane Keaton έχει αναδειχθεί -ήδη από τη δεκαετία του 70- σε μία από τις πιο φρέσκιες και δυναμικές παρουσίες στον αμερικανικό κινηματογραφικό χώρο. Η ζωή και η καριέρα της αποδεικνύουν τη μοναδικότητά της και κεντρίζουν μέχρι σήμερα (στα 73 της χρόνια!) το ενδιαφέρον του κοινού.

Από το σανίδι στο φακό

Γεννημένη στις 5 Ιανουαρίου το 1946 στην Καλιφόρνια, η Diane δελεάστηκε από τον κόσμο του θεάματος ήδη από νεαρή ηλικία. Ξεκινώντας από το τοπικό Κολλέγιο της γενέτειράς της Santa Ana (όπου πρωταγωνιστούσε σε μικρές θεατρικές παραστάσεις, με ρόλους όπως αυτός της Μπλανς στο “Λεωφορείον ο Πόθος”)  και συνεχίζοντας στη Νέα Υόρκη και τη δραματική σχολή Neighborhood Playhouse School of the Theatre, η πάντα εκκεντρική νεαρή Keaton, εκπαιδευόμενη με την τεχνική Meisner -τεχνική που ενθαρρύνει τον αυθορμητισμό και το ένστικτο του ηθοποιού- έχτισε γερά θεμέλια που της επέτρεψαν σταδιακά να ξεχωρίσει. Οι πρώτοι της ρόλοι περιορίζονταν σε καλοκαιρινές θεατρικές παραγωγές, ενώ παράλληλα εργαζόταν σε νυχτερινά κέντρα -συμμετέχοντας και σε μικρό μουσικό σχήμα- ώστε να εξασφαλίζει τα προς το ζην. 

Το 1968 κατάφερε να κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο Broadway με το αντιπολεμικό μιούζικαλ “Hair”, εμπνευσμένο από την αντικουλτούρα των Χίπις. Ο σκανδαλώδης χαρακτήρας της Diane Keaton έγινε τότε αισθητός, καθώς ένταση προκάλεσε η άρνησή της να μείνει γυμνή στη σκηνή στο τέλος του έργου μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου-φυλής, όπως επέβαλε το κείμενο. 

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε στην αρχή της δεκαετίας του ’70 με τη ζωηρή ρομαντική κομεντί “Ερωτικά ζευγάρια και τόσοι άλλοι…” (“Lovers and other strangers”, 1970). Σχεδόν αμέσως μετά, ερμήνευσε το ρόλο της Kay Adams, της γυναίκας του νονού Michael Corleone (Al Pacino)- με τον οποίο είχε πρόσκαιρη ερωτική σχέση και εκτός οθόνης – στην θρυλική τριλογία του “Νονού” (1972, 1974, 1990), ρόλος που της άνοιξε την πόρτα προς τη διασημότητα. 

Advertisements

Η Diane υπό τον Woody Allen

Το αποκορύφωμα της κινηματογραφικής της θραύσης ήρθε με τη συνεργασία της με τον Woody Allen. Η πρώτη γνωριμία τους έγινε κατά τη συμμετοχή της νεαρής Diane στο νευρωτικό και εμπνευσμένο από το μοναδικό “Casablanca” θεατρικό μιούζικαλ “Play It Again, Sam” που σκηνοθέτησε το 1969 ο Woody Allen για το Broadway, αλλά και για τη μεγάλη οθόνη μόλις τρία χρόνια αργότερα. Η σχέση τους – που εξελίχθηκε και σε ερωτική κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 70 – ευνόησε την επιτυχή συνεργασία τους σε επτά ακόμα δημιουργίες του Allen (“Sleeper”, 1973, “Love and Death”, 1975, “Interiors”, 1978, “Manhattan Murder Mystery”, 1993). 

Αξιομνημόνευτο, φυσικά, είναι το νευρικό ρομάντζο που παρουσιάζει ο Woody στο οσκαρικό “Annie Hall” (1977), εμπνευσμένο από το αληθινό επώνυμο της Keaton, Diane Hall, το οποίο άλλαξε όταν ξεκίνησε να ασχολείται με την υποκριτική, καθώς υπήρχε και άλλη ηθοποιός με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Ο γεμάτος υπαρξιακούς προβληματισμούς Άλβυ (Woody Allen) αναρωτιέται στο έργο για τα μυστικά μιας επιτυχημένης σχέσης και προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους που οδήγησαν στο χωρισμό του με την Άννι (Diane Keaton). Μέσα στον χαοτικό παραλογισμό των ανθρώπινων σχέσεων, η Diane μαγεύει με το εκκεντρικό ανδρικό στυλ της και κερδίζει και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (βλέπε βίντεο απονομής στο τέλος του άρθρου).

Συγκλονιστική ήταν και η συνεργασία τους στο “Manhattan” (1979), όπου στο πλευρό της Meryl Streep και του Michael Murphy, έφεραν στο κοινό μία πρωτοφανή νεουορκέζικη σπονδυλωτή ρομαντική ιστορία, η “νευρικότητα” της οποίας αναδεικνύει γλαφυρά την εθελοτυφλία των ανθρώπων στις μεταξύ τους σχέσεις.

Ιδιαίτερες ήταν και οι νοσταλγικές “Μέρες Ραδιοφώνου” της επόμενης δεκαετίας (“Radio Days”, 1987), η μοναδική γουντιαλενική παραγωγή στην οποία η Diane Keaton συνεργάστηκε με την μετέπειτα σύντροφο του σκηνοθέτη, Mia Farrow.

Και μετά τον Woody;

Παρά την λαμπρή επιτυχία της συνεργασίας της με τον Woody Allen, η Diane Keaton δεν ήθελε να ταυτιστεί στα μάτια του κόσμου με την persona της Annie Hall και τις ρομαντικές κομεντί. Δεν άργησε, βέβαια, να αποδείξει τη συγκλονιστική υποκριτική προσαρμοστικότητά της και να αντεπεξέλθει με τεράστια επιτυχία στη διπλή ζωή της πρωταγωνίστριας δασκάλας στο δραματικό “Looking for Mr. Goodbar” (1977), αλλά και στις απαιτήσεις των οσκαρικών επικών ιστορικών “Κόκκινων” (“Reds”, 1981) στο πλευρό του Warren Beatty, με τον οποίο ήδη είχε αναπτύξει ερωτική σχέση. 

Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη, αλλά και η μεγαλύτερη οικειότητά της με το χώρο της κωμωδίας επικέντρωσαν το ενδιαφέρον της εκεί, βοηθώντας την να διαμορφώσει μια – ενδεχομένως αρκετά επαναλαμβανόμενη – συνταγή για επιτυχία. Με το “Baby Boom” (1987) και το ρόλο της εργαζόμενης ανύπαντρης μητέρας η Diane κλείνει τη δεκαετία του ’80, ενώ κλασσικές ρομαντικές κομεντί, όπως ο “Πατέρας της Νύφης” (“Father of the Bride”, 1991), συνιστούν τις μετέπειτα κινηματογραφικές επιλογές της. Η δεκαετία του ’90, βέβαια, σηματοδότησε και το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Keaton, αρχικά με επεισόδια σειρών (όπως του σουρεάλ Twin Peaks, του μοναδικού στο είδος του David Lynch) και στη συνέχεια με καθαρά δικές της δημουργίες (“Ταραγμένοι ήρωες”, “Unstrung Heroes”, 1995). 

Πιστή στο μοτίβο της με τις ρομαντικές κομεντί (μέχρι και σήμερα), η Diane πρωταγωνίστησε και στο “Κάλλιο αργά παρά αργότερα” (“Something’s gotta give”, 2003), παρέα με τον Jack Nicholson, με τον οποίο επίσης ανέπτυξε σύντομο ερωτικό δεσμό. 

Ανύπαντρη εκ πεποιθήσεως

Η ερωτική ζωή της Diane ήταν πάντα κάτω από το φως των προβολέων, αφού – όπως αναφέρεται και παραπάνω – υπήρξε σύντροφος μεγάλων κινηματογραφικών αστέρων, όπως είναι ο Al Pacino, ο Woody Allen, o Warren Beatty, o Jack Nicholson. Όλες οι σχέσεις της, όμως, έληξαν άδοξα για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους, πάντα, όμως, εξαιτίας της έλλειψης υπομονής της και της ικανότητάς της να φροντίζει τους άντρες της ζωής και της καριέρας της, έλλειψη που αναγνωρίζει και η ίδια. Αρνείται κατηγορηματικά τον τίτλο της γεροντοκόρης, ενώ οι δύο υιοθεσίες στις οποίες προέβη στα 50 και στα 55 της χρόνια, ήταν καθοριστικές για την μετέπειτα εξέλιξή της. 

Πάνω από όλα, δηλώνει άνθρωπος και θυμώνει με την αναισθησία του κόσμου, ίδιως πολλών “διασήμων”. Τις πεποιθήσεις της αυτές, καθώς και την μεγάλη επιρροή της λατρεμένης της μητέρας στην διαμόρφωση της ιδοσυγκρασίας της, συγκέντρωσε το 2011 σε μία αυτοβιοργαφία (“Then Again”), την οποία συνόδευσε τρία χρόνια αργότερα και μία δεύτερη, με μία εντονότερη κοινωνική και καυστική χροιά (“Let’s Just Say It Wasn’t Pretty”). 

Πέρα από την ενασχόλησή της με τη συγγραφή, η Keaton αφιερώνει χρόνο στη φωτογραφία, τα ακίνητα, αλλά και την ευαισθητοποίηση για τη διατήρηση ιστορικών κτηρίων στο Los Angeles, και την Αμερική γενικότερα. 

Ποτέ δεν υπήρξε “ταλέντο” και δεν τράβηξε αμέσως την προσοχή. Αυτό το αναγνωρίζει και η ίδια. Σίγουρα αφιερώθηκε σε ένα παρεμφερές μοτίβο ρόλων και ταινιών, το οποίο, όμως, υπηρέτησε με μοναδική επιτυχία. Το μυστικό της: εκμεταλλεύτηκε όσο πιο έξυπνα μπορούσε κάθε ευκαιρία που της δόθηκε και της δίνεται! Γι’αυτό και ακόμα, στα 73 της χρόνια, προσελκύει το ενδιαφέρον παραγωγών, σκηνοθετών, αλλά και θεατών.

Πηγές

http://www.10-facts-about.com/Diane-Keaton/id/725, 

https://www.biography.com/people/diane-keaton-9361481,

https://www.imdb.com/name/nm0000473/

Πηγή κεντρικής φωτoγραφίας

https://i.pinimg.com/originals/58/11/80/58118015d74432d45ca211db501f3d08.png